Are Sustainability Movements Sustainable?

was motivated to write this post by reading Andrea Wulf's The Invention of Nature (Knopf, 2015), a new biography of Alexander von Humboldt.  It's a fine, well-written book that I highly recommend. Humboldt was a daring explorer and adventurous man, whose elegant, voluminous, and prolific writing about travels to South America in early1800, and much more, influenced a century of others. If you want a taste of his life, read his fascinating Personal Narrative of a Journey to the Equinoctial Regions of a New Continent, where he describes his travels to the deep, tropical Orinoco basin. After that, during the same trip, he and his companions also climbed the tallest mountain in the Andes.  He was an amazing person!

Alexander von Humboldt

Humboldt effectively advocated holistic approaches to Nature, what we might today call integrated ecosystem rather than a molecular reductionist view of life: Nature cannot adequately be understood by being parsed into its local material components, because everything interacts with everything else and must properly be understood as a whole. During his long live, he compiled enormous amounts of meticulously detailed data and synthesized his findings in a stream of globally influential publications.  Humboldt noticed various common threads in Nature, for example, the similar botanical ecozones that are found in different parts of the world, based on criteria such as climate.  Thus, similar plants types could be found in the similar climates of high elevations in the tropics and at sea levels in the distant cold polar latitudes.

Humboldt stressed the importance of getting out into Nature, to observe what is going on first-hand rather than staying at home and trying to think out the nature of Nature from abstract principles. Academic ivory towers were not for him.  Among the many notable people who came under the spell of his writing were Charles Darwin, Ernst Haeckel (Darwin's German advocate), Henry David Thoreau and his Walden, John Muir (the conservationist), George Marsh (conservationist who warned about the dangers of deforestation) and, generations later, others like Teddy Roosevelt and Aldo Leopold (due to my limited knowledge, this is a very incomplete list of luminaries from a much longer roster).

Besides stimulating great discoveries in the 19th century age of exploration, Humboldt himself and many he inspired warned of disaster, if not doomsday, as a result of humans' relentless ravaging of an Earth that had recently been a sustainably pristine natural wilderness. We must return to Nature, so to speak, and do something to reverse our destructive tide.  Or else!

Such urgent environmentalism should have a familiar ring  
In the two centuries since Humboldt, waves of similar concerns have percolated through literate European culture.  In my own lifetime, I have seen at least two major tides of this sort. Younger readers may not know of the environmentalist movement beginning in the 1970s, including doomsday scenarios of Paul Ehrlich's The Population Bomb about overpopulation, the global environmentalism of Barry Commoner, the Whole Earth Catalog, Earth Day, and a more general urge that we simplify and scale down: "Small is beautiful!" (even in the US if you can believe it, where bigger is always better!), communes of flower children with their flower-decorated VW buses, among many other aspects of the counterculture movement. I even remember reading that we'd be out of copper by the year 2000. Cars were smaller, replacing gas-guzzlers.  The threats had scientific support, were widely portrayed by activists as imminent: one could feel the sense of urgency.  Act now, before it's too late!

Eventually, most hippies tired of yurt life (pot or no pot) and left the woods and mesas to go to graduate school, become lawyers and moved to suburbia.  Basically, American life moved on, or one may say kept on, more or less as before.

Now, decades later, there is a new generation of environmentalist reactions, to industrialized agriculture, GMO crops and destructively unsustainable agriculture, overpopulation, relentless growth, and the overarching threat of climate change due to the carbon emissions our profligate ways generate. We're going to exhaust the soil, and drown the coastlines as the glaciers melt, unless we take urgent action!

Over the decades there have been successful responses to specific avoidable threats, such as from DDT, ozone-damaging refrigerants, environmental lead and exhausts, and others. These aren't to be minimized.  However, the problems have been rather focal and easily fixable, rather than being imminent cosmic risks that would require serious changes in how we live.  There are clearly people willing to walk the walk by trying to make at least some eco-friendly changes in their own lives, such as by adopting small-scale organic farming, or becoming vegan, and solar heating.  However, to me, an objective assessment would be that this is largely symbolic tinkering around the edges.

I say this rather pessimistically, because to me history shows that not many people are willing to make the deeply downscaling changes required to reverse the threats.  I think that most of us are so entwined in industrialism and urbanization and so on, that truly profound reforms aren't realistically possible, except under real duress.  In that sense I, perhaps typically skeptically, view Priuses and LED light bulbs as not empty or useless, but as largely symbolic gestures (I'm personally no better!). Indeed, even today, the moment the price of oil drop, car companies immediately begin promoting--and successfully and profitably selling--their big SUVs and pickups.  I think it may also be fair to say that, sociologically, the people pressing the environmental issues are largely the privileged middle class, with our protections and options, while the majority face enough challenges just to make ends meet, much less to scale back.

Redux redux
I won't win any friends with this post, but if you think this is too pessimistic, then why have wave after wave of these views passed on through, while overall the ecological problems have actually become much more, rather than less, marked?  Is today's "Save the Earth!" really different from past slogans that have faded into history, or indeed, though you may not think of it that way, rather like millenarian or apocalyptic movements that in a sense express a desire people have to be making a difference in specially Important times?

It's not just that most people can't individually do much about threats like global warming even if they wanted to.  The severity or imminence of the threats themselves is itself debated.  The hated industrialists of Monsanto and other conservatives, even if in gross self-interest, insist that biotech and solar power, or CO2-capture and science generally, will save the day--if indeed it needs saving. They point out that 7 billion of us could be fed if we but fixed the distribution system, so that the problem is political not ecological.  And they point out that we're indisputably living longer and better by far than in the past.

In an objective sense, despite rising global temperatures and so on, they have been right so far.  At worst, skeptics might say, yes, with climate change lots of people may live in polluted or abject poverty--but they always have. Soils have been exhausted before, civilizations have come and gone, but people and civilization itself have persisted. So what if global warming means that New York and New Orleans go under water? People will move!  Resource wars?  What's new?

After all, in Humboldt's 1800s (and before), deforestation was real and could lead to local desiccation, but also meant available cleared farmland, timber for fuel and building and heating and railroad ties and ship masts, that brought faraway goods, and so on. The element of the middle class that has been doing all the hand-wringing is in fact currently doing just fine by almost any historical standard. Would you trade your lifestyle for your grandparents' or even your parents'? Meanwhile, waiting impatiently in the wings, people in India and China, not to mention Africa, understandably want to live the way we do, not the other way round.

In that sense what to me seems to minimize the behavioral impact of these issues may have to do not with whether the issues are real, but their degree of imminence.  If we want to be scientists rather than just advocates, isn't a reality that people simply cannot, or will not, seriously cut back their lifestyles unless they face a palpably imminent, not just abstractly distant disaster scenario?

Can we even act local, much less think global?
I live in State College, Pennsylvania, a university town.  Penn State has an Institutes of Energy and the Environment, as well as prominent climate-change research faculty.  Our College of Agriculture has active sustainable agriculture programs.  The town has an active green community, local CSAs and farmer's markets, and at least one locally-sourced-only restaurant.  The university uses recycle bins, is changing to greener sources of heating, and there are motion sensor lights that go off when nobody's in the halls or bathrooms.

Yet how serious is all of this?  That same university has been selling land and in other ways acquiescing to 'developers', who turn good farm land into hundreds of McMansions and condo complexes, with lots of internal space to heat and cool, and external space to drive through for any shopping, major or minor.  Even here, where relevant knowledge is actually being generated, the growth ethic nonetheless rules.  'More!' is the main operative word when you get right down to it. This is not a particularly culpable local situation: I see the same growth ethic everywhere I go in the US, north, south, east, and west, and, indeed, in Europe, and for that matter in every university, too. The financial pages seem still to believe--is that the right word?--that growth is vital. There is little sign of lifestyle restraint much beyond changes of a rather easy, mainly symbolic nature.

Pessimism, or realism, or....what is to be done?
I hope I'm missing something!   Maybe we can have our 'more!' yet somehow reduce consumption, and be sustainable.  The ecological and climate threats seem entirely real and the likelihood of serious conflict for resources in the future is, by any historical precedent I know of, not just being imagined. Things may indeed implode on our descendants.  But threats to generations a century from now just don't seem to 'stick' when comes to serious lifestyle changes.  Energized young people age and tire and are absorbed by the gravitational pull of our culture.  That is why reading about Humboldt's era led me to wonder about current ecological issues and ask whether we should or can expect this iteration to be different.

Major change won't happen just because the latest wave of advocates, even passionate writers in the likes of earlier authors like Alexander von Humboldt and John Muir, insist that the current round of environmentalism is the real one.  At the very least, if the threats themselves are truly urgent, it's fair, or I would say perhaps itself urgent, to anyone who would like real lasting change to happen, to ask candidly if, or how, this time environmentalism can be more than another passing cycle: Are sustainability movements themselves sustainable?

Doğu ve Karadeniz 1


AZ DEĞİL, UZ GİTTİK 


    6 günde 14 şehir!
Amasya, Tokat, Sivas, Erzincan, Erzurum, Kars, Ardahan, Artvin, Rize, Trabzon, Giresun, Samsun, Sinop, Kastamonu. 

   Evet öyle bir delilik yaptık. 
Uyku ve yemek dışında hep hareket halinde olursanız birçok şehri sığdırabiliyorsunuz. 




  Amasya'dan başlıyoruz. İkinci gidişimdi. Bu sefer gece de görmüş oldum. Meyveli dondurma ve rüzgar eşliğinde nehir kenarı yürüyüşü pek güzel idi. 
   Kayalara oyulmuş mezarları her ne kadar merak ettiysem de grubun geri kalanı "git allasen daş işte" diyip beni yalnız bırakınca tarkanlık yapmayayım dedim. 



  Nehir boyunca eski otantik evler var. İçinden ağaç çıkan bir evi ağzı açık hayran seyrederken ev sahibi teyze, (Sıkıntıları vardı herhal) "oyy benim derdim bana yeter bunlar resim çekiyor" diye söylendi arkamızdan. Ahanda o ev.



 Şehzadeler şehri Amasya. Hatta biz oradayken nehir boyunca sarılı heykeller vardı. Ertesi gün açılacaktı. Biri de selfie çeken şehzade heykeliymiş. 
  Açıldığını göremeden ayrılmıştık şehirden. Ve tabi aynı gün şehzadenin telefonunu kırmışlar. 
 (Heykelin kendisi kadar, kırılması da ilginç. The original ülkeyiz vesselam)




  Amasya kalesine çıkıp şehre çok yüksekten bakmak, devasa Türk bayrağının gölgesinde dinlenmek çok güzeldi. 




  Ferhat ile Şirin de Amasya'nın çıkışında kalıyor. Deldiği dağın üstünde heykelleri, altında ise mezarları var. 




   Tokat'a da ikinci gidişimdi. Mevlevihane ve çok güzel kebap bulduk. (Töbeee aklımda bir tek bunlar mı kalmış...)
Handan pek güzel taş baskılı şallar aldım. (Şal severim ben, pamuklu şal).





  Sivas, görkemli Gökmedrese, yöresel kahvaltı arayışları ve bol peynir çeşitli kavurmalı bir kahvaltı. Ulu Cami ziyareti. Tarihten çıkıp geleydi ecdad dedim, hissiyatı hangi minvalde zuhur ederdi acep? (Tarih dedim gene dilim değişti) 
Telefonumun hafızası şişmanlayınca bazı resimleri silmek durumda kaldım. Bu kısmı hayal ediverin gari.


  Erzincan... Az katlı apartmanlarıyla doya doya gökyüzüne bakacağınız bir şehir. Ve tabi Terzi Baba türbesi. Pek de güzel bir sözü var idi girişte. "Vallahi dünya için Allah demem" İster istemez soruyor insan. Ya ben?




   Bir insanın İstanbul'da yıllarca yaşayıp da görüşemediği bir arkadaşıyla Erzincan'da buluşma ihtimali nedir iki gözüm? O da bana rast geldi. Pek âlâ...
 İki fincan dibek kahvesi eşliğinde, hızlandırılmış keyifli bir muhabbet. (İnsanoğlu kuş misali sözünü uygulamalı kanıtlamış olduk).

 Erzurum'a doğru yola çıkarken kocaman, kırmızı bir halı gibi gelincik tarlası bulduk.








 Memleketine yıllar sonra giden bir Erzurumlu. Bizim sülale Karabük ve Bursa'da ikamet ettiğinden, gitmek için sebebimiz yoğudi. (Geliyor dadaş language) Embele ele güzel, ele möggem şeher ki, desen Paris. Yuhu vaktine kadar gezdik.




  Ulu Camisi muazzam, bize rehberlik yapan imamıyla ayrıntılı bir şekilde görmüş olduk. Minberin üstündeki küçük camlardan giren güneş ile namaz vakti tayini, kırlangıç yuvası kubbesiyle nemden korunma, doğal akustik, sütunların paralel değil eğimli yapılmasıyla depreme dayanıklılık...
  Ve daha pek çok şey. Ecdada bir kez daha hayran kaldık.




   Nene Hatun mezarı ve kalıntılar ise şehre nazır bir tepede. Dünya ne koca insanlar görmüş...







  Cağ kebabı ve kadayıf dolmasını es geçmeyeyim.
  (Ay nasıl bir yiyiş! Gız anam heç et yemediz mi dedirten bir görmemişlik).
Kutu kutu lor  alışverişi. En küflüsünden, yummy!



Kaldı 9 şehir. 
Devamı gelecek inşallah...

Yollar güzel, maceralar güzel ve senin blogumda olman da güzel azizim... ♥ 

Thanks, Darwin, for teaching me to ditch the damn clippers and just bite my baby's nails.

It's Darwin Day

In honor of the occasion I'd love to share my favorite Darwin thing.

In Descent of Man, he was trying to demonstrate that animals are more than just sacks of meat. And part of that meant recounting an anecdote about a baboon that I believe he'd heard second-hand. Here's part of that tale:
“An adopted kitten scratched this affectionate baboon, who certainly had a fine intellect, for she was much astonished at being scratched, and immediately examined the kitten's feet, and without more ado bit off the claws.”
Photography by Kurt Severin, National Geographic Image Collection (source)

By the second edition Darwin added a shameless, deeply committed, and perfectly adorable footnote, surely written with a twinkle: 
"A critic, without any grounds, disputes the possibility of this act ... for the sake of discrediting my work. Therefore I tried, and found that I could readily seize with my own teeth the sharp little claws of a kitten nearly five weeks old." 
O! How I wish that spirit is what "Darwinian" actually referred to. 

Cheers to one and all on this very merry Darwin Day, 2016!

 Tiny mermaids' jewellery boxes.....
Think I've got post-holiday blues.... the constant pressure to make, make, make all the time is getting to me. Plus the depressing weather....and missing J........ I've always been pretty good at self-motivation - you have to be when you're self-employed and there's no-one else to 'bring home the bacon'. Eating rather too much chocolate to boost morale, oh dear..... A visit to the Tavistock Vintage and Textile Fair on Saturday will no doubt cheer me up, and then being with J on Valentines Day......x I do count my blessings every day.

Herşey aşktan İzledim - Okudum








 
Uzun zamandır izlediğim en mükemmel romantik komedi filmlerden biri oldu. Üstelik Türk yapımı.
 Herşey aşktan 

Bir ara ümidi kesmiştim  Türk sineması hep ctrl+c sonrada ctrl+V 

  kısaca kopyala yapıştır , yapıyor  diye düşünürken  Sevgili 

 Beyazıt Öztürk'ün programında Mithat Can'ın "sevgili  adayı 

olanların özellikle  o adayla gitmesini tavsiye ediyorum" demesi 

birde   yakışıklılığı beni mest etti ki  onu ayrıca anlatırım   bu 
yazıya sığmaz.   Oyuncuların hepsi  şahaneydi  .  
  İyi ki gitmişim iyi ki ...
  Tavsiye ediyorum . Bazı olaylar  gerçekte böyle olmaz dediğimiz yerler varsa da zaten film bu , yabancı  filmlerde öyle değil mi ? İzlerken büyüsüne kapılıyorsunuz hatta  arada bile çıkmadık hatta  hiç kimse çıkmadı filmi çabuk başlattılar. Birr kaç sahnede   filmi izleyen erkeklerin  vuuvv demesi yokmuydu  film kadar hoştu...  


 Şükrü Özyıldız, Hande Doğandemir ve Mithat Can Özer´i buluşturan Her Şey Aşktan'ın yönetmen koltuğunda Andaç Haznedaroğlu oturuyor. Ayrıca  Özcan Deniz medyum Kado 
 Gerçek hayatta  medyum olsaydı , eminim ki kızlar sıraya girerdi.

 Filme gidenlerden ve gitmeyi düşünenlerden de  yorum bekliyorum  Kuğucanlar...









Kız arkadaşlaına bayıldım  bende de  var bu delilerden:))









Bana çok etkileyici gelen sahnelerdendi...











Bir Medyum ancak bu kadar yakışıklı olur , Haydi kızlar Medyumaaa:)))





İçimin aktığı yer:)








Tebrik ediyorum ve umarım  ikincisi de gelir...
 

Ve nihayet biten bir kitap...



Bana ikimizi anlat...
 Bir  gece sohbet sırasında , arkadaşımın tavsiyesiyle , ertesi sabah  koşa koşa gidip aldığım bir kitap.



"Soğuk Kahve" ve "Sabah Uykum" yazarından "Yaşanması mümkünken yaşanmayan her aşk gün gelir bizden bunun hesabını sorar."

Adamlık, bir kadını bir ömür sevmekten geçer. Kadınlık da kendini bir ömür sevecek adamın değerini bilmektir. Kimin için yaratıldığını bilmiyorsun elbette ama bu hikâyenin başrolü sensin. Aşkı senin, acısı senin. Kimse içinde kopan fırtınaları anlamaz, anlamak zorunda da değil zaten. İnsanlar hep konuşur çünkü hayat senin, tasası onlarındır.

Her şeye rağmen bilmediğim bir hikâyenin başrolünü oynuyorum. Sonu nereye gider belli değil, seveceğim kaç şarkı kaldı bilmiyorum. Herkes gibi, her şeyden habersiz yaşıyorum. Ne zaman karşıma çıkarsın, hangi şarkıda ilk dansımızı ederiz hiçbir fikrim yok. Ayrıntılara takılmaya gerek yok belki de... Hikâyeme katıldığın gün sarılır konuşuruz bunları.

 Kitabın arka kapağı...



Kitabın başından sonuna kadar ağladım , belki ağlamak istiyordum belkide  çok duygusaldı bilemiyorum  ,kişiden kişiye değişir kitap analizleri.  








Gosh, it's been a bit windy hasn't it?  I was kept awake during the early hours by the terrible sound of it rushing against the house. I did battle with the rotary washing line and after several attempts managed to peg out some sheets. I was half afraid the whole thing would just take off out of the ground! But I had to make the most of a sunny day after all the rain we've had. There's nothing like the smell of sheets that have dried in the sun and the wind.
 Much of my time over the last month has been spent in my studio at home stitching, a lot of it by hand, which I really enjoy.
 Today I've been making cards with the pottery sherds and shells I collected last week.
I've been writing my blog for exactly 6 years now. I have never been one for keeping a diary, but looking back through that first years' series of blog posts I realized that having a blog is just like keeping a diary, and one that is greatly enhanced by having all the visual images too. It's really nice to browse through your musings and see what you were getting up to a few years back, because you do forget. It's also interesting to see what posts get read the most; for a long time it was the one on 'Trevoole Farm Garden'; now that has been overtaken by 'Summer in February'. I wonder why?
xxx

If mutations can go viral, adaptationism is less annoying.

Feb. 9, 2016: I have edited the paragraph beginning with "Exciting..." to remove details of mutation rates because my initial posting was probably wrong about coding vs. non-coding mutation rates. To fix that requires much more nuance than is relevant for the point I'm making in that paragraph, not to mention much more nuance than I'm capable of grasping immediately! Cheers and thanks to Daniel and Ken in comments below and to everyone who chimed in on Twitter. 
***
I always account for virally-induced mutation when I imagine the evolution of our genome. That's because I'll never forget this quote. Who could?
“Our genome is littered with the rotting carcasses of these little viruses that have made their home in our genome for millions of years.” - David Haussler in 2008 
Or this...
"Retroviruses are the only group of viruses known to have left a fossil record, in the form of endogenous proviruses, and approximately 8% of the human genome is made up of these elements." (source and see this)
Exciting virus discoveries aside, we're constantly mutating with each new addition to the human lineage. Thanks to whole genome sequencing, the rate of new mutation between human parent and offspring is becoming better known than ever before. We each have new single nucleotide mutations in the stretches of our DNA that are known to be functional (very little of the entire genome) and that are not (the majority of the genome). These are variants not present in our parents’ codes (for example, we might have a ‘T’ where there is a ‘A’ in our mother’s code). And there are also deletions and duplications of strings of letters in the code, sometimes very long ones. Estimates vary on parent-offspring mutation rate and that's because there are different sorts of mutations and individuals vary, even as they age, as to how many mutations they pass along, for example. Still, without any hard numbers (which I've left out purposefully to avoid the mutation rate debate), knowing that there is constant mutation is helpful for imagining how evolution works. And it also helps us understand how mutations even in coding regions aren't necessarily good nor bad. Most mutations in our genome are just riding along in our mutation-tolerant codeswhere they will begin and where they will go no one knows!

And it's with that appreciation for constant, unpredictable, but tolerated mutationof evolution's momentum, of a lineage's perpetual change, selection or noton top of a general understanding of population genetics that just makes adaptation seem astounding. It makes it difficult to believe that adaptation is as common as the myriad adaptive hypotheses for myriad traits suggest.

That's because this new raw material for adaptation, this perpetual mutation, really is only a tiny fragment of everything that can be passed on. But, what's more, each of those itty bitty changes could be stopped in its tracks before going anywhere.

The good, the bad, and the neutral, they all need luck to pass them onto the next generation. That's right. Even the good mutations have it rough. Even the winners can be losers! Here are the ways a mutation can live or die in you or me:

The Brief or Wondrous Life of Mutations, Wow.

This view of mutation fits into that slow and stately process that Darwin described, despite his imagination chugging away before he had much understanding of genetics.

Of course, bottlenecks or being part small populations would certainly help our rogue underdogs proliferate, and swiftlier so, in future generations.

Still, trying to imagine how any of my mutations, including any that might be adaptive, could become fixed in a population is enough to make me throw Origin of Species across the room.

By "adaptive," I'm talking about "better" or "advantageous" traits and their inherited basis ... that ever-popular take on the classic Darwinian idea of natural selection and competition.

For many with a view of mutation like I spelled out above, it's much easier to conceptualize adaptation as the result of negative selection, stabilizing selection, and tolerant or weak selection than it is to accept stories of full-blown positive selection, which is what "Darwinian" usually describes (whether or not that was Darwin's intention). One little error in one dude's DNA plus deep time goes all the way to fixed in the entire species because those who were lucky enough to inherit the error passed it on more frequently, because they had that error, than anyone passed on the old version of that code? I guess what I'm saying is, it's not entirely satisfying.

But what if a mutation could be less pitiful, less lonely, less vulnerable to immediate extinction? Instead, what if a mutation could arise in many people simultaneously? What if a mutation didn't have to start out as 1/10,000? What if it began as 1,000/10,000?

That would certainly up its chances of increasing in frequency over time, and quickly, relative to the rogue underdog way that I hashed out in the figure above. And that means that if there was a mutation that did increase survival and reproduction relative to the status quo, it would have a better chance to actually take over as an adaptation. This would be aided, especially, if there was non-random mating, like assortative mating, creating a population rife with this beneficial mutation in the geologic blink of an eye.

But how could such a widespread mutation arise? This sounds so heartless to put it like this, but thanks to the Zika virus, it seems to me that viruses could do the trick.

Electron micrograph of Zika virus. (wikipedia)
I'd been trapped in thinking that viruses cause unique mutations in our genomes the way that copy errors do. But why should they? If they infect me and you, they could leave the same signatures in our genomes. And the number of infected/mutated could increase if the virus is transmitted via multiple species (e.g. mosquito and human, like Zika). If scientists figure out that the rampant microcephaly associated with the Zika virus is congenital, wouldn't this be an example* of the kind of large-scale mutation that I'm talking about? 

*albeit a horrifying one, and unlikely to get passed on because of its effects, so it's not adaptive whatsoever.

If viral mutations get into our gametes or into the stem cells of our developing embryos, then we've got germ-line mutation and we could have the same germ-line mutation in the many many genomes of those infected with the virus. As long as we survive the virus, and we reproduce, then we'll have these mutant babies who don't just have their own unique mutations, but they also have these new but shared mutations and the shared new phenotypes associated with them, simultaneously.

Why not? Well, not if there are no viruses that ever work like this.

We need some examples. The mammalian placenta, and its subsequent diversity, is said to have begun virally, but I can't find any writing that assumes anything other than a little snowflake mutation-that-could.

Anything else? Any traits that "make us human"? Any traits that are pegged as convergences but could be due to the mutual hosting of the same virus exacting the same kind of mutation with the same phenotypic result in separate lineages?

I've always had a soft spot for underdogs. And I've always given the one-off mutation concept the benefit of the doubt because I know that my imagination struggles to appreciate deep time. What choice do you have when you think evolutionarily? However, just the possibility that viruses can mutate us at this larger scale, even though I know of no examples, is already bringing me a little bit of hope and peace, and also some much needed patience for adaptationism.

***
Update: I just saw this published today, asking whether microcephaly and other virus-induced birth defects are congenital. Answer = no one knows yet: http://www.nytimes.com/2016/02/09/science/zika-virus-microcephaly-birth-defects-rubella-cytomegalovirus.html?partner=IFTTT&_r=1

Bakarmısın ?


Blog tanıtımları...

 Tık tık Tediş

Merhabalar aslında   şimdiye kadar hiç blog tanıtmadım , tanıtmayı yapamam diye hiç bulaşmadım. Herkesin bir  işi vardır kimi güzel yazamaz , kimiz güzel biçemez kimi  falan kimi  pişman :)) Allah utandırmasın diyorum  . Bu gün bir yorumuma cevaben  bana  yazan arkadaşımın kelimelerinden sonra  bencil olduğumu hissettim ve bu güzel insanı herkesin tanımasını istedim.

 O bir anne hemde çok özel bir anne  , sizi gelip her yazınızı okuyamayabilir , her yazınıza yorum yapamayabilir.
 Dedim ya o çok özel bir anne  yazdıklarından çok bilgiler öğrenebilirsiniz, ben   face'de blogcanlar grubunda görmüştüm yazısını ve resim ilgimi çekmişti Sevgili  Tediş ,  bloğuna girip  bir solukta tüm yazılarını okudum ziyaret etmenizi tavsiye ederim o benim    blog kardeşim ....

 Zaten huyumdur , bir bloğa ilk defa gidiyorsam okuyabildiğim kadarını mutlaka okurum , Mevlüdenin bloğuna ilk girdiğimde bazı paylaşımlarında,   yüz felci geçiriyorum dedim  gülmekten,  Mevlüde demişken araya onuda katmazsam olmaz :)
 Nasıl güzel şeyler biçip dikiyor  mutlaka görmelisiniz , helede anlatımı  müthiş...


 tık tık Mevlüde 
  

Ve Can dostum Melek yaz gelsede  yine sarılsam diyorum:)) özledimmmm:)
 O benim can dostum her gün elli defa  konuşup yazıştığım  dert ortağım, sırdaşım  ablam herbişeyim işte:))


tık tık  Allah-ne-verdiyse 


 Vee o ilk  okuduğumda hayran olduğum annelerden bir diğeri, iki çocukla her şeye zaman bulabilen  genç bir anne , çocuklar konusunda bir çok  bilgiye ulaşabilirsiniz. 
 İlk anne çocuk bloğu olarak eklediğim blogtu  hemen hemen her yazısını okumuşumdur , çocuklar konusunda bir şey kafanıza takılıyorsa mutlaka uğramalısınız... 


Tık tık 2 çocukla hayat




Not:  Umarım yapabildim , Tanıtımını isteyen arkadaşları seve seve tanıtırım umarım yüzüme gözüme bulaştırmam:)



Bizim Hikayemiz # 3 #


Kalp ağrıları...

O bensiz mutluydu böyle istiyordu varlığım onu rahatsız ediyordu. Hayatıma devam etmek zorundayım Derya ile evleniriz diye kenara attığım paraları umarsızca harcıyorum. Bütün kadınlar bayılırken o pembe rengi sevmezdi , gidip kendime pembe kanepe takımı ve onu tamamlayacak sehpalar ve objeler aldım. Evime gelen erkek arkadaşlarımın alaylarına maruz kalsam da çok memnundum, kızlar bayılıyor, sonuçta yeni kızlar yeni ilişkiler kuruyordum , ancak uzun soluklu olmuyor, hiç bir ilişkiyi ciddiye almıyor, çoğu zaman bu ilişkiler günlük oluyordu , tabii buna gönül ilişkisi denirse... 

Uzun soluklu bir Günlük ilişkiler yaşıyordum, insanların aciz olduğunu düşünüyorum, çıkar ilişkisi , bende neyi bulamadım , düşünmeden edemiyorum eksik olan neydi, her istediği oluyordu hatta fazlası ,aklıma tek gelen şey dış görünüşümü beğenmedi daha yakışıklı birini arıyordu.

 Her hafta sonu gizli gizli iş yerinin önüne gidiyor saatlerce karşıdan onu izliyorum , dükkanlarının önü boydan boya camekan olduğu için aklıma onu arayıp telefonda benim numaramı gördüğündeki yüz ifadesini görmek istemiştim .  

Telefonumdan numarasını bulup aramaya bastım telefonu kapalıydı ,karşıdan görüyordum telefonuyla oynuyor bir yerlere bakıyordu. sanırım hattını değiştirmişti, kısacası aramamı istemiyordu. benim ise ondan kolay kolay vazgeçmeye niyetim yoktu.

Aradan sekiz ay geçmişti , pazar günü ben ve yalnızlığım bir hafta sonu pembe kanepe takımının en büyük olanına uzanmış kitap okuyordum cep telefonum çaldı hemen baktım , belki odur diye hala umut var içimde. Nasıl bir duygu bu hiç bir zaman aramayacağını bile bile...

Yabancı bir numaraydı önemsemedim, biraz çalıp durdu. Ve tekrar çalmaya başladı arama düşene kadar ısrarla çaldırışlarına dayanamayıp açtım 

''alo alo deniz hanımla görüşecektim'' 

kızmıştım Deniz hanım kalmadı , bey verelim.

''ah pardon Deniz bey özür dilerim , ben Hüsniye bakın nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama başınız sağ olsun anlamadım neyi oluyorsunuz bilmiyorum ama bir akrabanız sanırım , vefat etti belediye kimsesizler mezarlığına gömecekti ama ben cüzdanında numaranızı buldum , verdiğim adrese lütfen gelir misiniz''

Dolandırıcı olunur da bu kadarına da pes kardeşim 

deyip yüzüne kapadım .

Israrla arıyor açmayınca adresi mesaj olarak atıp ayıp be defin parasından mı kaçıyorsun ben öderim mezarına su dökmeye git bari su dökmekten de başka şey anlarsın şimdi odun...

Odun mu , merakımdan aracıma binip adrese uzaktan bakmaya karar verdim ...

Adrese yaklaştığımda kalabalık fazlalaşmıştı bir şeylerin olduğu belliydi aracımı bir kenara park edip adrese gittim. Telefondaki ses doğru söylemişti bir cenaze vardı fakat ben tanımıyordum bilmediğim bir akrabam mıydı acaba...

müstakil bahçeli bir evdi komşular toplanmış kimi bahçede kimi içeride laflıyorlar , beni yabancı görünce bir kaç kadın. Bana gözlerini dikti hemen konuşmaya başladım , pardon beni bu adresten Hüsniye diye bir hanım aradı, kadınlardan olaya vakıf olduğu belli olan şişmanca başına taktığı beyaz örtüyle , beyaz yüzü ortaya çıkan uzun elbiseli bir kadın ''Hüsniye bak kızım , Didarın oğlu geldi'' dediğinde şok geçiriyordum bir annem mi vardı yıllardır anne sandığım insan annem değildi ,o öldü diye üzülürken ikinci anneyi kaybetme acısını yaşayacaktım . 

Bir anda sudan çıkmış balık gibi oldum kapıdan yirmili yaşlarda ince uzun , esmer tenli bir kadın ''efendim anne ''dedi Annesi olduğunu anladığım kadın yüzüme tiksinir gibi bakarak ''bak aradığın adam geldi'' , kızgın kızgın yüzüme baktı ve arkasını dönüp dışarı çıktı.

Hüsniye Hanım içeri girerken bende onu takip ediyordum, tur rehberi edasındaydı , onu takip ediyor şaşkınlığımdan ne diyeceğimi bilemiyordum bir şeyler dediğimde duruyor yüzüme dönüp cevap veriyor sonra yine umursamaz hareketlerle işine devam ediyordu arada o durup bana dönüyor ben yürümeye devam ettiğimden çarpışır gibi oluyor istersen öp diye tersliyordu ne tuhaf biri . olayın böyle saçma hal almasından sıkılıp arkası dönükken kolundan tuttum ve Hüsniye hanım bakın ben bir annem olduğunu bile bilmiyordum .

'' o da çok gururluydu hiç bir zaman sizden bahsetmedi'' diyor ancak gözlerime hiç bakmıyordu , bahsetmediyse peki siz nasıl biliyorsunuz o zaman , taziyeye gelenlere ikramda bulunuyor ,bende peşinde bir bahçeye bir içeri geziyor , hemde anlamaya çalışıyordum tepsi elinde durdu ve birden sırtına yapıştım utandım, bana dönüp '' bana bak didar teyze on beş yıldır burada oturuyor ev sahibi kirayı bile arttırmaz çok iyi biriydi ve çok fakir üç aylık maaşıyla geçinirdi,gururundan söylememiş aramamış sizi besbelli bir derdi vardı ama hiç birimiz bilemedik.''

Tamam ama ben bilmiyordum peşinde gezerken birden salonda çerçeveli bir resim gözüme çarptı hey dur dur biraz , bu kadın annem olamaz ki ''ne oldu aşağılıyormusun! çok kabasın'' , iyide bu kadını ben bir gün moralim bozuktu benimle konuştu ve çocuğum olmayacak diye illa numaramı istedi bende verdim hepsi bu ''hmm çocuğunuz olmuyor demek '' yok yanlış anladınız sizde , evli değilim ben .Başka bir şey kastetmiştim... Yani kız arkadaşım benimle evlenmediği için yani , şey hani evlenmezse nasıl olur , işte saçmalamaya başlamış yüzüm kıpkırmızı olmuştu.

Gülümsedi birden ''tövbe yarabbi cenaze evinde güldürdünüz beni , hiç bir alakanız yok, zaten biz komşular kendi aramızda para topladık duası için sizden umudu kesmiştik .''

Öderim dedim karşılıklı itirazlardan sonra ödemek istediğimi içimden gelerek yaptığımı kabul ettirdim duası ve ikramları derken saat geç olmuştu komşular bir bir ayrılırken Hüsniye ve annesi kaldı sadece.

Hüsniye madem bir bağınız yok eşyalarını ikinci el satın alan yerlere , anahtarı da ev sahibine biz teslim ederiz ... 

bütün gün peşinde gezdiğim kadını merak etmiştim . Eşiniz gelmedi dedim sırf vereceği cevabı merakımdan acaba Didar hanım teyzenin şu doktoru bulan komşusumuydu yoksa , sesini çıkarmadı o ara annesine emirler yağdırıyordu durmadan '' camlarını kapadın mı , ocağı kontrol ettin mi?'' Yaşlı kadında uslu küçük bir çocuk gibi uyguluyordu .İşleri bitince , bahçe kapısına kadar birlikte çıktık , ben karşıya geçip aracıma binip tam çalıştırdığımda karşıdan bana el hareketiyle aracın camını aç diye işaret yaptı, camı açtım benimde hiç çocuğum olmayacak deyip koşarak , kendi evlerine ilerlemekte olan annesinin koluna girip karanlığa karıştılar , arkasından öylece baka kaldım eve gelip duş, traş ikilisinden sonra kendimi yatağa attım ne gündü ve Hüsniye beni anlamıştı ne demek istediğimi anlamıştı demekki o da yaralıydı... Sabah uyandım aklımda Hüsniye , neyi mazeret edip görüşebiliriz diye bütün gün teoriler ürettim.



çekiliiş var:)))

 Merhabalar
 öncelikle  iyiyim diyelim iyi olalım:)
 Gecikmelide olsa çekilişime başlıyorum  sevgili visnelikiraz'ımın  başlattığı bir çekilişti. bende çok güzel hediyeler kazanmıştım.
 ve  aynı çekilişi bende devam ettiriyorum, hem çekiliş hem kampanya gibi bir şey aslında:)
 amaç ,   bir çok blogta  aşağıdaki resim görülsün ,sesimiz duyulsun,
sadece  sokak hayvanları için bir şeyler yapmaya çalışıyorum 


   Sokak hayvanlarına  bir kap yemek bir kap su kampanyası ,Yani çekilişe katılmak istemeyeni kampanyamıza katılmasını rica ediyorum. Sesimizi duyurmak için siz sevgili dostlara ihtiyacımız var.
 Uzatmadan çekiliş hediyeleri huzurlarınızda:) 










 Kitapları sahaftan aldım  ve dove'nin seyehat seti, özel imalat bir yüzük....
  

Katılım için  bloğa üye olup olmamanız çokta önemli değil,    çekilişi kendi bloğunuzda  paylaşmanız, duyurmanız yeter,

Blogunuzda görseli ile çekilişi paylaşmak  bloğu olmayan arkadaşlar hayvan dostlarımıza yaptığı desteği kareleyip aşağıdaki adresime mail atmaları yeterli . Örneğin kuşlara koyduğu yemi sokağa bıraktığı suyu bunun gibi şeyler.

 ,yoruma mail adresinizi bırakabilirsiniz, yoruma katıldığını  bana bildirenler arasından çekilişle  kazananlar belirlenecek, kargo bana ait  
 çekiliş tarihi:  1Mart
 Mail adresim: one.black.svvan@gmail.com

 face:https://www.facebook.com/siyahkugu.nk
Paylaştığınız linkleri yoruma yazmayanlar dikkate alınmayacaktır.

Rare Disease Day and the promises of personalized medicine

O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru...