Eee sosyal medyada o kadar Emirganlı, laleli, börtü böcüklü fotolar paylaşırsanız olacağı buydu. Soluğu bağçada aldım. Bir çiçeklerin içinde gıllanmadığım kaldı. Tenhada onu da yaparım gibime geliyor.
Ben diyeyim azalia, siz deyin ormangülü, güney Amerika'ya has bir çiçek türü bu.
Muhteşem renk ve desenleri var.
Toprak, nem, ıslak yaprak ve ağaç kokusu. Parfüm yapsınlar daimi müşteriyim.
Altta patlamış mısır ağacını görüyoruz.
God's art dedim görevli bacıya. God's design de desem olurdu sanki.
Aman en doğrusu, hey gurban olduğum Rabbim.
Azalia zamanı ilkbahar burda. Yazın ise rose. Gül. Artık İngilizcem ilerledi tatlım mani olamıyorum.
Aşk Amerika'da yaşanıyor güzelim. Amerika bana, ben Amerika'ya özelim...
Höff resmen anlatım bozukluğu var bu şarkıda.
Güneyde kış yok dediydiler, kendimi kar bekleyen İzmirli psikolojisine hazırlamıştım. Hakkaten kış bir geliyor, bir gidiyor buralara, daha çok bahar serinliği gibi. Hele kar hiç beklemeyin dediydiler. İncecik yağar.
Ay bir yağdı. Gerçekten bir gün yağdı. Üç, dört gün kaldı. Biz de bulunca suyunu çıkardık.
Kapılarımıza hava -1 derece olacak diye bir gün önceden yazı bıraktılar. Suların donmaması için önlemler yazıyordu. Şu üstteki kadar kar yağdı. Bütün gün kar araçları yolları temizledi.
Hepimizin hayatını temsilen. Ama çok tatlış oldu ya! Kısa film dalında bütün kategorilere adayım...
⭐
Yılbaşı zamanı evleri muazzam ışıklandırdılar. Kendi inançları, kendi bayramları sonuçta.
Baktıkça bizim bayramlarımızın ne kadar sönük geçtiğini düşünüp üzüldüm. Bayramlar bizde akraba ziyaretlerine, zoraki ev gezmelerine veya tatil hayallerine sıkışmış durumda.
Oysa Osmanlı'da böyle miydi bayram eğlenceleri?
Kabul edelim nerde o eski bayramlar derken bile bu zorakiliği kast ediyoruz aslında. Acilen kültürümüze uygun şekilde güncellememiz gerekiyor bazı şeyleri. Çok şeyleri. Zamanla anlatırım inşallah.
Burda hemen her evin yanında yöresinde dekoratif süsler var. Geçenlerde boş bir eve bakmaya gittik. Evin önündeki porselen süsleri, heykelleri almamışlar, öylece duruyor. Kimse çalmıyor. Ya bizde olsa?
Saffeeet Himmeeet Gayreeet! Bahın hele bacınız Miami'ye gitmiş!
14 saatlik bir araba yolculuğu. Allah'tan yollar dümdüz ve doğa harikası da ona bak, buna bak derken geçiverdi zaman.
Canobibiş de bizleydi. Kedi ile seyahat ayrı bir yazı konusu ama ben böyle sabırlı ve sorunsuz bir hayvan görmedim. Yol boyu kucağımda uyudu. Arada dolaştı, ayaklarını açtı, geldi yine uyudu. Gerçi dönüşte son bir saat sesi durmadı ama çok görmüyorum, biz de çok yorulduk. (Kahve içmekten, sakız çiğnemekten heder olduk)
Yol boyu pek çok kumsal var. Bunlardan biri de Cocoa Beach.
Miami palmiye cenneti. Havası hâlâ sıcak. Benim yaşadığım eyalete göre yüksek binaları daha çok, özellikle sahil tarafında. Bunun dışında sanki Amerika değil. Kulağıma bir kez İngilizce kelime çarpmadı. Meksikalılar basmış. Trafikte korna da var. Evler pek Amerikan tarzı değil, Türkiye'deki evler gibi. Müstakil evlerin pencerelerinde parmaklıklar var. Bizim burda görmediğimiz sahneler.
(Ayy yerleşmiş de kıyaslama yapıyör)
Sahili muhteşem, beyaz kumlar, turkuaz rengi tertemiz deniz. (Bilgisayarlardaki arka plan resimleri var ya, hah oralar buralar işte)
Türkiye'deyken görüştüğümüz, Bollywood konuşup kahve içtiğimiz arkadaşımla da buluştuk Miami'de. Çok özleşmişiz, uyku dışında aralıksız muhabbet ettik galiba. Dünya küçücük ve Allah çok büyük azizim.
Velhasıl anacım yorucu ama bir o kadden de fevkalâdenin fevkinde bir gezi oldu.
Burası köy mü? Nayır, nolamaz! Galiba aşık oldum sana...
Bir yer düşünün, kokusu, havası bile mutlu etsin. İnsanları gülümseyerek sizi selamlasın. Evleri, dükkanları sanat eseri gibi olsun. Gözünüz ağaca, çiçeğe doysun, her yerden kuş sesleri gelsin. Öylesine huzur dolu...
İşte Amerika'nın güneyinde, 17. yüzyıldan kalma tarihi Williamsburg köyü.
