Stonehenge


On my way up the A303 yesterday I decided to stop off at Sonehenge. So many times I've driven by and seen it from a distance but never actually stopped. In a way I'm glad I left it till now, as there is a superb new visitor information centre (built some distance away and completely out of sight so as not to impede on the prehistoric monument) which gives a complete overview of not just the world heritage site of Stonehenge but also all the burial barrows, mounds, earthworks and archaeological remains that are in the surrounding landscape. Outside the visitor centre they are constructing some replica houses based on remains excavated at Durrington Walls, where they now think the Neolithic people that constructed Stonehenge actually lived. 



There is also an exact replica of one of the sarsen stones mounted on wooden rollers to demonstrate one of the methods used to transport them. 


Shuttle buses take you from the visitor centre to the site itself, and a path allows you to approach really quite close.


  The monument was begun about 3000 BC and during this early stage was used as a cremation cemetery, with an estimated 150 people being buried here. Some 500 years later, about 2500 BC, the central stone settings were erected, with some of the stones, sarsens, weighing 30 tons or more. There were no metal tools available to the people who built Stonehenge, only wooden hammers with heads fashioned from flint.



The stones are aligned to the midsummer sunrise and the midwinter sunset, clearly important occasions to the builders of Stonehenge, but the meaning and function of the monument is still debatable.



I then drove on to one of my favourite gardens, Mottisfont Abbey in Hampshire. A thunderstorm had taken place not long before I arrived, and much of the garden was awash with water. 


Every leaf and flower was bejewelled with raindrops.....











Although there were many pretty spring bulbs in flower the garden is best visited in June. Mottisfont holds the national collection of roses, and when they are in full bloom the garden is transported into a veritable paradise for the senses. It was somewhere I used to love to visit when I was a student at nearby Winchester School of Art. 

In the grounds is this cute little shepherd's hut, decked out as it would have been when in use as a travelling shelter for the shepherd tending his flock.








A circular grove of trees had some interesting patterns painted onto the trunks...



 An avenue of pollarded limes...




The meadow alongside the garden had clumps of cowslips...


I shall post another instalment tomorrow..... x

Preparations....


Eridge Park, 8th May 2014

Tomorrow morning I shall be setting off in my van ultimately bound for Kent and the Decorative Living Fair at Eridge Park, but stopping en route to see some gardens that I love and to visit an old friend on the Hampshire/Sussex border.  Listening to the weather forecast this evening I think I'm in for a week of showers and also getting much colder, brrrr! 

The Decorative Living Fair is co-organised by Caroline Zoob, and you may already be familiar with her exquisitely detailed embroideries:


For some years Caroline lived as a tenant for The National Trust at Monk's House, the home of Virginia and Leonard Woolf; and last year saw the publication of her book 'Virginia Woolf's Garden'. Having just seen the film 'The Hours' for the first time I am keen to go there when I am in Sussex. To see where Virginia Woolf lived and to walk in the beautiful garden that she created will be a real treat.




Eridge Park is just to the south west of Tunbridge Wells in Kent. The Fair is for one day only; Thursday 8th May. To avoid queuing on the day tickets can be ordered in advance by going to Caroline Zoob's website here. A standard ticket costs £7.50 and allows entry from 11.30am - 5.30pm. Early bird tickets at £10 are also available if you wish to gain earlier entry to the Fair at 9.30am. The Fair will be chock full of beautiful antiques, decorative homewares, garden paraphernalia and unique handmade gifts. I have never visited Eridge before, but I have heard so much about it that I'm really looking forward to taking part.


Here's a taste of what will be on offer on my stand....











Whilst I was at the Trereife Fair last week I took the opportunity to photograph a couple of paintings that hang in the house there. On my first visit to Trereife two years ago I was immediately drawn to these two pictures hanging one above the other on the wall in the front drawing room. I commented to my friend that they looked just like my great uncle's paintings. To my astonishment on closer inspection I noticed one of them was signed, and they were indeed by my great uncle, Edward Morland Lewis!


I asked Mrs. Le Grice, the owner of the house, how the paintings had come to be there, as great uncle Teddy comes from a Welsh family and as far as I knew had no connections with Cornwall. She told me that they were found in a box in the attic, and wanting to find out what she could about them, did a bit of research. I already knew that Edward had been a student at St. John's Wood School of Art and later at The Royal Academy where he met Walter Sickert. Sickert considered him to be his most talented pupil, and Teddy quickly became Sickert's personal painting assistant. Mrs. Le Grice informed me that at some point Teddy had come to Cornwall and befriended fellow artist Alethea Garstin, daughter of Norman Garstin, one of the leading artists associated with the 'en plein air' painters of the Newlyn School. Teddy must have gifted Alethea the two paintings and somehow they ended up in the attic at Trereife.


Sadly great uncle Teddy's promising painting career was cut short by the Second World War. He caught tuberculosis whilst on active service in North Africa and died aged 40.

Edward Morland Lewis
1903 - 1943

Growing up looking at his paintings on the walls of my grandparent's home I must confess I was not greatly enamoured with his painting style, but then they are not the kind of paintings to appeal to children. Now I do see a style and sense of colour that I can admire. I only wish that I could have met him. 

Edward Morland Lewis was the youngest of the ten sons born to my Great-great grandparents from Carmarthen in South Wales, and the eleventh child was my grandmother. But that's another story that will have to wait for a future blog post.......
xxx

Affet Bizi Çocuk

Herkes önemli olmak istiyor, anlayabiliyorum .
  Hepimiz mühim kararların adamaları ve kadınları olma çabasındayız , hayatın her alanında bir en önemli olma savaşıdır sürüp gidiyor. En çok sevilen , en çok kazanan , en başarılı , en saygıdeğer …
   Sabahları ve akşamları vahşi bencilliğimiz peşinde tüketiyoruz.
Koca dünyanın tek sahibi olmayı arzulayacak kadar aptallaşıyoruz.
Aptallaştık.
İnsansoyu olarak çok günah işledik bu dünya üzerinde. 
Her gün bir kere daha utandığımız cehennem ateşleri yaktık, savaştık , öldürdük ama en büyük günahımız çocukları unutmak oldu  .
    Onları sokaklarda, savaş meydanlarında , ekmek kuyruklarında , hapishanelerde unuttuk .
    Yok saydık .
    Sormadık, konuşmadık , paylaşmadık, yaşatmadık …
     
Bu ülke on altı kilo bedeniyle bir devrin çocukluğunu toprağa verdi, geçmişimizden çıkagelen evlat acılarıyla kol kola; uçurtması gibi havalandı martı kaşlarıyla o çocuk.
    
 Savaşın toz bulutundan sokaklarımıza düşen kahverengi çocuklar trafik lambasındaki kırmızı ile yeşil arasındaki süreye sıkıştırıyor çocukluklarını. Salıncak sırası bekliyor kırmızıya dönmesin o ışık diye dua ediyor belki içinden.
     
 Ama işte her şeye rağmen geçiyor zaman …
      
Es geçmedi takvimler nisanın yirmi üçünü bu yıl da .
     
Bu yıl da adam olmayı o deri koltuklarda oturmak sanan bazı büyük adamlar( ! ) koltuklarını adam olacak çocuklara bırakacaklar (!) .
      Ankara’nın büklüm büklüm yollarında hayatı tespih yapıp sallayan yetişkinler dünyasında çocuk olmaya çalışacak çocuklar okul bahçelerinde.
      Parası olmayan prenses olamadığı için ağlayacak.
       En çok para veren sınıf en güzel kostümleri giyecek .
      Belki en çalışkana yıllardır değişmeyen ve kimsenin dinlemediği bir şiir okutulacak.
      Bahçesi caddeye açılan okulların önünden çöp toplayan çocuklar geçerken şöyle bir kaç dakika bayram yapacak bu yıl da .
      Birinin yere düşürdüğü bayrağı beline sıkıştıracak bir esmer çocuk .
       O büyük adamlar uzaktan gerinerek bakacaklar işte biz çocuklarını çok seven bir milletiz bak onlara bayramlar hediye ettik diyip, bir hafta sonraki başka bir bayram sabahı başka çocukları nasıl zehirleyeceklerinin planlarını yapacaklar.
    Bu vicdansız yetişkin dünyada gözünü çocuğundan ve çocukluğundan ayırmayan başka yetişkinler yetemediği her çocuğun gözündeki bir damla yaşta bir kere daha kahrolacak.
  
            Bu sene çocuk olamayacak kadar suçlu hissediyorum kendimi .
             
Yetemedim ,
yetemedik …
               
 
 Elinden çocukluğunu alan bu vahşi yetişkinler dünyasından sesleniyorum çocuk ;
              Sana sunamadığımız bahar bahçe için
              Uçurtmana gök olamadığımız için
              Masumiyetin hep en acımasız kalplerin kararı ile yorulduğu için
              Sana hak ettiğin çocukluğu veremediğimiz için
              Affet bizi çocuk

 
Affet ….






Trereife Spring Fair



Phew! I've finally got broadband and have just got time to do a quick post before I head off tomorrow to set up for the Trereife Spring Fair.... if any of you lovely readers find yourselves in sunny Cornwall this weekend, the Fair runs from Friday 18th to Monday 21st, at Trereife House near Penzance. (Just head west out of Penzance on the A30 Land's End road, and it will be signposted on your right). The Fair is open 10am - 4.30pm each day, and will feature all manner of arts and crafts designed and made in Cornwall, as well as food stalls and demonstrations by top Cornish chefs. Plus a lovely house and garden to visit! 





I've been working my little socks off making stuff to sell; framed collages of natural finds....



new cushions; all vintage fabrics and hand-dyed linens.....






and shell collages......



(I always have a combination of anxiety and excitement before a fair....months of hard work are distilled down into a few intense days of selling not only your goods, but yourself too)

Whatever your plans are for this Easter, I hope the sun shines for you! x

HARİTA


  İnsan kendini bulamaz olmuşsa, 
             içine giden yollar 
                         barikatlar ardında ulaşılmaz olmuşsa,
 aradığı çareye ulaşılamıyorsa 
                         sinyal sesinden sonra 
                                         kim için bırakabilir ki mesajını ?


 Yalnızlıktan çok ötesine,yokluğa düşmüşse gönlü,
        hangi selam hafifletir bu ağır boşluğu ?


  Sadece yolu düşenlerin bildiği o gizli çıkmaz sokağında 
ağlıyorsa çocukluğu 
     hangi vapurun dumanı yol gösterir ona ?


 Nerededir şifahanesi kayıp olmuşların 
           
                               ve
                                     kayıp edilmişlerin ....


BURADAYDIM



Sonlu bir düzenin içinde sonsuzluğa susamış salınıyoruz
dünyanın sokak aralarında .

Şehrin tam ortasındaki kocaman mezarlıkların duvar diplerinde öpüşüyoruz
  sonsuzluğu doğurmaya .

Aşkın koynundaki tutku da , şairin dizesindeki mavi de ,
Ruhunu satmışın sapkın gücündeki gölge de
                             ab-ı hayatı yudumlayabilmenin umudu.
Unutmak,
sonsuzluğun günahı
umut
zamansızlığın ibadeti.

...Aşka Bulandı Midem...



Belki de hiçbirşey değil gördüğünüz gibi, ya da benim göstermek istediğim...

Belki de siyahlar giyinip kuşandığım zırhlarımın içine gizledim kırmızılarımı, pembelerimi, morlarımı... 

Sanmayın çok güçlüyüm, yıkılırım ben de... Kalkmak kolay sadece, alışkanlık işte.... 

Sanmayın hiçbirşeyi takmam, hep derinlere iterim.... 

Sanmayın sevmem, sevmek isterim de sevdiğim gibi sevilebilsem... 

Biz kadınlar, ruhlarımızı da kanatlandırsak, dimdik de dursak, vurdum duymaz da olsak... Hep isteriz ki bir dağ olsun ardımızda, bir durup yaslanalım... Bir limanımız olsun kuytularında saklanalım... Bir adamımız olsun, omzunda huzur bulalım...

Aslında isteriz ki bilelim ki birinin kalbinde, aklında, rüyalarında gizliyiz... 

Biz aslında sahip çıkılmak, sahip olmak, sahip bulmak isteriz....

Ne yazarsam yazayım, ne çizersem çizeyim inanmayın... Kandırıyorum ki sizi.... En çok da kendimi... 

İçimdeki başka benim... Hayallerim başka...

Tasvir ettiğim kadın değilim... 

Yalın ve pür, saf ve sade, net ve katıksız, hapsettim... Esaretimden resmettiğim... 

Kelepçeli kalbimin kilidini açabilecek anahtarın sahibi nerdesin??? Şeyyyy, çok vaktim olmayabilir, geç kalmadan gelir misin??

''Paşa Gönlüm''



Ne günler gördüm ben, biraz dert biraz keder, yalancı sevdaları yaşadım birer birer...

#paşagönlüm yılları çürüttük beraber, bunca zaman sonunda birlikte büyüdük...


Bugün böyle: keyfine düşkün, yan gelip yatmaya meraklı, atmaya hevesli paşa gönlüm niyetine... 


Amannn ha adımlarımıza dikkat, kayar düşeriz mazallah... Adamlarımıza dikkat, iki kuruşluklar olmasın ömürlerimize musallat...


Aman diyeyim... Mış'lı geçmiş olsun zamanlar, di"ler uzak...


#ayselgürel kıvamında günler, azıcık deli, bolca duygulu, iz bırakan ve #kerimtekin tadında gelecekler gidişleri bile unutulmayan... Dilediğim kendime, dilediğim hepimize... 


Paşa gönlümün paşaları, vezir-i azamları, hasekileri, gözdeleri, cariyeleri, soytarıları ve nihayet kralı... Yeriniz geniş, sarayınız konforlu, hareminiz eşsiz... Bekleriz... 


Vizeniz bir bakış, bir kaç sözden ibaret, süresiz... 


Sonuçta biz, bu yaştan sonra kimi vezir kimi rezil ederiz, sizden öğrenecek değiliz....

AH ACININ ÜLKESİ ... AH AH'LAR ÜLKESİ

Hayat hakında söz söyleyebilecek kadar gün ve gece nefes aldım mı bilmiyorum ? Nüfus kağıdımın açıkladığı sayılarla ve mekanlarla da pek işim yok … 
Söz söylemeye hep çekindim, çekiniyorum ve muhtemelen de çekinmeye devam edeceğim .
 Fakat  bu garip çekingenliğime inat zihnimde de dilimde de hep kelimeler …
 Söz olamasalar da oradan oraya sıçrıyor kelimeciklerim…
Kimseye şu şöyledir bu böyledir diye kesin cümleler kuramayacağım sanırım bir ömür zira hayat son ana kadar hep bir anlamlandırma çabası…
 Ama hisler öyle değil aklın acizliği karşında kalp her zaman ağır başlı bir bilgelik sergiliyor.
 İşte bu ülke kocaman bir kalp gibi  tüm bilgeliğiyle dururken, bağrını insanlığa açmışken ,insansoyu acıyla suladı toprağı .. 
O yüzden belki de biz bu topraklarda akıl yoluyla değil acılarımızda birleştik.
Dağlar acılarımıza paralel uzandı bu ellerde hep …
  Küçücük çocuklar öldürülüyor bu ülkede hala , koca koca adamlar meydanlarda bağırıp çağırıyor, profesörler , yazarlar , bilim insanları, gazeteciler konuşuyor … 
Psikologlar , doktorlar açıklamalar yapıyor …
Akıl almıyor kulak duymuyor ama kalp sızlıyor sessiz isyanıyla …

Yüz binlerce kalbin omuz verdiği tabutlarda gömülüyor yaşanmamış, 
yaşanamayacak çocukluklar ….   

  

BÜYÜK ADAM (!) VE BAZI KUŞLAR

 Küçükken takım elbiseli adamlardan ve kadınlardan korkardım çünkü o takım elbiseli adamların ve kadınların çantalarındaki dosyaların içinde hep kötü şeyler yazardı,annemi üzen,hayatımızın akışını bozan şeyler. Bu nedenle onlar uzak durulması gereken kimselerdi benim için.
  Yıllar geçtikçe korkumun nedenlerini öğrendim, sonuçlarını kabullendim , büyürken zamanla yolumdan çekildi bu korku. 
Ama  başka başka korkular ilişki bu sefer ömrüme,mesela  büyük adam olmaktan korkmaya başladım. Şu her söylediğini kanun kabul eden koca koca laflar eden  insanlardan . Genelde çok para kazanan ,  her konuda fikri ve kalabalık bir destekçi grubu olan büyük insanlardan. Hala ne olduğuma ve ne olacağıma karar vermiş değilim muhtemelen bir ömür de veremeyeceğim ama emin olduğum bir şey var ‘’ben büyük insan olmayacağım’’. Büyük insanların dünyasındaki acımasızlık benim içimi donduruyor, midemi ağrıtıyor. Dünyayı döviz kuruna endeksleyip şirketlerinin elde ettiği karda boğdukları insanlıklarını görüyorum .
  Gözümü kapatıyorum o insanları görmeyeyim diye , yıllarca bana söylenen yalanları daha fazla duymayayım diye bir baltaya sap olamamış ne kadar güzel insan varsa onları dinliyorum , şarkılar söylüyorlar mesela , şiir okuyorlar , filmler çekip aşık oluyorlar , çiçek ekiyorlar bahçelere, atları seviyorlar , yemek yapıyorlar , pikniğe gidiyorlar , öpüşüyorlar …
  Diyor ki içlerinden biri mesela hiç bir şeyi sahiplenme , illa sahipleneceksen göğü sahiplen, ben de öyle yapıyorum ellerini sıkı sıkı tuttuğum , yüreğini yüreğimde hissettiğim yoluma çıkan o güzel kadın ve adamlarla - ve henüz fiziken tanışamadıklarımla da- birlikte sapsız baltalarımızla aynı göğe bakıyorum.
  Üstümüzü iştahla sararken mavi göğün beyaz bulutları,o  uzak diyarlardan bize göz kırpıyor bu dünyanın güzel insanları, tüm yarım kalmışlıkları yıldız olup parlıyor göğümüzde.   


Şu sıralar  ‘’Büyük adam’’lardan !!! en meşhur ve hastalıklı olanı sanıyor ki
    bize bazı kuşlar haber ediyor
       haydi el ele tutuşmanızın zamanı  diye , bırakın o öyle sansın ;   

           nasılsa biz  göğe bakma durağında buluşacağız yine.

''Evcil Öküz''



Ben bir hayvanseverim, evet evet bir hayvan severim... 

Dünya güzeli kedim Kaymak beni terkedince nasıl üzüldüm anlatamam. Sanki hiç terkedilmedim??? Aç mıdır, tok mudur, acaba biri bulmuş mudur?? Buldu bir hatun kişi onca yıllık emek demedi... Koynumda yatırdım da ne oldu???

Kedidir nankör falan demeyin fena bozarım, karga var bir de göz oyar ama onun da konumuzla alakası yok... Ondan sonra bir daha eve hayvan alamadım, sağın solun, komşunun, eşin, dostun kedi köpeğine musallat oldum. Kaymak'ımın sızısı dinmedi...

Tabi ki benim kedimden önce de hayvan beslemişliğim var... Mesela ben en çok evcil öküz severim... 

Karşına al bak... Bir nevi kara trensin sen... Otçuldurlar, en çok ömrünü yerler insanın... Sıcak kalplerde yaşarlar... Bölünerek çoğalır, nüfuslarını sürekli katlarlar... Ağırkanlıdırlar, yok yok bozuk kanlılar... Renkleri değişebilir, boyları, tipleri, kiloları değişebilir... Huyları değişmez... Farkı isimler konulabilir tabi ama bir genellemeye tabiler: Öküzler... 

Allaaamm nolur ruh öküzüm sandıklarımdan sakın beni, bir kuzuyum ben, başı büyük bozuklardan koru beni...

Hayvan severim, pek severim de, iki ayaklı olanları değil... Kedi olun, köpek olun,insan olamadınız madem... En azından olamasanız da örnek alın... 

Haaa pardon ya, siz ancak öyle mal mal bakın... Dağılalım arkadaşlar....

Özledim...

9 ay 10 gün... Bir mucizenin tanığı olunan zaman... Bir küçük zerreden, nefese uzanan... Sonrası ömür işte, sonlanacağını bilerek mücadele içinde devam ettiğimiz ve hiç bilemediğimiz...

Kızım doğdu önce, çok geçmedi babaannem öldü... Masal'a ördüğü patiği yarım bıraktı, birkaç saat önceydi, birlikteydik... Sonra gitti... Issız bıraktı bir katı, bizim evde bir köşeyi, babamı öksüz bıraktı... Unutmadık hiç ama, alıştık işte... Ardarda döküldüm, kırıldım ben, değişti herşeyim...

Bir yaz akşamı, telefonum çaldı... Anlamıştım ama inanmak istemedim... Annemin küçük dağı, kardeşimin herşeyi, kızımın büyükannesi, duacım, anneannem, öylesine canım acırken beni duasından mahrum edemezdi ki... Bitmedi o yol, 29 yıl sürdü... İsteyemediğim helali boğazıma düğüm oldu... Kimse karşılamadı beni, yavrum demedi kimse, anneannem gitti...

Bir koca adam bıraktı geride... Senelerin hayat arkadaşı, dev gibi bir adam, dedem... Sığamadı evlere... Annem aldı getirdi bize, evimiz de o da şenlensin diye... Ne minik torunu, ne biz yetemedik işte...

Çok değil daha yeni; dilinde birilerine beddua, kimilerine dua, gözümüzün içine baka baka, kavuştu karısına... Kimse özlemekten ölmez sanmayın... Annemin evleri yıkıldı, dağları devrildi, kapıları kapandı... 6 ay arayla yitirdi en sevdiklerini, kimse dolduramazdı yerlerini...

Devam ediyoruz... Yitirdiklerimiz, bitirdiklerimiz, kaybettiklerimiz... Direnmek dediğiniz bu... İnadına tutunuyoruz...

Koca koca ömürlerin vedasıydı dizilerden çalınmış hayatımın son bölümleri, başroller gitti aslında figurandım, rol çaldım... Onlarınki romantik komedi tadında, benimki içine bilim kurgu karışmış macera... Onların sonu mutluydu, yattıkları toprağa aşk karıştı... Benimki meçhul...

Vav'dım doğruldum, kendimi Elif sandım... Yandım, soldum, açıldım...

Bir yastıkta kocadı onlar, Cennette buluştu... İçimde bir sızı, kocaman bir yokluk, gözümde yaş bırakanlar, aşka ulaştılar... Onlardaki aşk bana bulaşır ve bendeki aşk ancak birlikte doğmak-birlikte ölmek nedir anlayana yakışır...


Özledim sizi, çok hem de...

"""AŞK"""




Bendeki aşk; sana değil aşkadır... Bendeki sebeb-i aşk Tanrıya yaklaşmaktır... Yazdıklarım sana değil, içimdeki aşk-ı derinin kalemle kavuşmasıdır... Bu lütufla dillenen kalbin gördüğü, senin aşk sandığından çok başkadır!!!

Rare Disease Day and the promises of personalized medicine

O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru...