Aslında her şey bok gibi .
Bireysel bir durumdan bahsetmiyorum.
Her yer her zaman boktu.
Bu kanalizasyonda yaşamak gibi.
Neden böyle, nasıl düzelecek benim zavallı zihnim kavrayamıyor artık. Bunca pisliğin içinde hala nefes alabiliyoruz , kimse kederinden ölmüyor hala kurşunla, bıçak darbesiyle , füzelerle ölüyoruz. Nasıl oluyor da yaşayabiliyoruz .
Mesela annem geçen gün fesleğenin saksını değiştirdi anneannem dedi ona da ‘’saksını genişlet ki büyüsün‘'. Bizim fesleğen daha büyük bir saksıda artık ama hala çocuklar ölüyor.
Bir fotoğraf yollamış arkadaşım deniz tuzu bulaşmış bir fotoğraf mutluyum demiş , ama hala bombalar patlıyor sahillerde çocukların kafasında.
Bir kadın kadın cinayetleri dursun diye çığlık atmış bugün ve başka kadınların ölüme karşı yaşamı savunmalarını fotoğraflamış ama hala ölüm yağıyor kadınların başına.
Mesela ben biraz önce kendimden bildiğim bir ‘’ayna kadınla’’ konuştum geleceğe dair umutlu kelamlar ettim ama bugünde öldü onlarca gelecek.
Yeni değil burnumuzdaki bu bok kokusu. Belki bok değil belki kan belki gam …
Ama işte hepimizin bildiği bu toprağı , toprağın muhteşem özgürlüğüne rağmen , saran o koku …
O adadaki poyrazı özlediğim geçiriyorum bazen içimden sonra utanıyorum , sonra bir an saksısı genişleyen fesleğeni seviyorum ,öpüyorum anneannemden öğrendiğim gibi ama biliyorum , görüyorum,UNUTAMIYORUM vahşinin kinini. Herkes nasıl da anlamış hayatın sırrını , herkes nasıl da biliyor nedenleri , global ilişkileri !! herkes nasıl da ezber etmiş bu yeni bir şey değil ki demeyi .
Bir ben eksik akıllı …
Her yer gam kokuyor , kundakta yastıklara iliştiriliyor buralarda bu acı mirası . Her devre denk getirilen bir keder , her devirde insanı insan olmaktan , fesleğen koklamaktan , deniz kenarında oturabiliyor olmaktan utandıran bir vahşi. Saçtığı dehşet.
Ben bir eksik akıl .. Oturduğu balkonda nefes almayı başarmak için fesleğen koklayan , bir boka yaramayacağını bildiği halde bunları yazan bir aptal .
Göz görmeyince akıl katlanıyor belki ama insan dediğin de safi akıl değil ki …
