Ah, yes, the highly publicized, if not hyped, search for planets with life 'out there'! A promotor's dream, because how can you ever falsify the idea that we're not in this alone? NASA and other funding-hungry semi-sci-fi agencies continue to drop hints about habitable planets and so on. You know the patter, and the promises almost as flagrant as those of 'precision' genomic medicine.
Well, forget the hype, promise and 'artist' impressions, and let's take a little look at what is in a sense being promised.....
First, let's go back to Aristotle's time and before, and imagine space as a crystal sphere in which the Earth is centered. That is, what we can see is the encircling sky dome. There we peer into the stars, galaxies, and so on.
Now let us suppose that there really is 'life' out there, and as a short-cut for our purposes here let's further suppose that what we mean by 'life' is living organisms that are advanced enough to use and/or transmit electromagnetic waves strong enough to reach Earth detectably. Now, to make the SETI (search for extra-terrestrial intelligence) effort easier, let's imagine that these particular emanations can be discriminated from all other sources of electromagnetic radiation in the skies, like light from stars, microwave background from the Big Bang, and so forth--that is, so we can specifically visualize the life-signals' beams by their being green. I pick green so we can think of them as being (intentional or not, but at least direct evidence) from the Little Green People (LGP) that are out there--if any of them are. That we exist suggests that thinking that life of interesting sorts exists elsewhere is not particularly surprising, and it must have many forms we might not even recognize.
So, let's grant NASA's and the ESL's (and sci-fi writers) wishes and assume that not just life but LGP are out there. Indeed, let's make our effort to contact them really, really easy, and simply assume that there are millions of planets, even just in the visible universe, that have such LGPs on them. That's at least plausible; whether it's probable can't be said because we have no way to evaluate what 'probable' would mean.
The figure very schematically suggests what I mean. The ring around the Earth represents what we can see today. Again, we assume we can discriminate the 'green' radiation from all the other radiation coming in. The length of each arrow represents the length of time the civilization out there was sending a signal, and let's allow these to be for millions of years (note I'm being very generous: for example, any human-sent signal emanating from Earth would only be about 100 years' long, since radio signaling is only that old). The place of origin will usually millions or billions of light years away, way, way, way beyond this figure, and the signal has taken that number of years getting here, as it's doing just now when we see it. After the end of an arrow, that civilization was no longer sending, probably no longer exists, but we don't know that until the end of the signal arrives. Before the arrowhead, the civilization hadn't developed appropriate signaling technology, so we can't know it is (or was) there. Incoming signals outside of that ring are not yet visible to us--we don't know they're on their way here and have no way to know those LGP civilizations even exist.
The green-dappled sky
OK, envision our celestial globe, with its hundreds of billions of stars in the Milky Way, and the hundreds of billions of similar galaxies we know are in the heavens, again, just considering our 14 billion year old universe's visible horizon, which is I think tens of billions of light-years in diameter. If life is here on Earth, why not all over the place out there? There are similar environments, presumably, in countless planets. At any given moment, we would see green dots on the celestial sphere wherever an LGP signal was incoming.
So, let's say, just to be as favorable to the LGP search as possible, that we see a million such dots. That's not implausible, and let us assume, again to be generous, that each emitting population actively disseminates electromagnetic radiation for a million years, from the time they developed the technology until they evolved on to extinction or disinterest or whatever.
This should mean rich hunting grounds. But I think it does no such thing.
By far most, if not essentially all such LGP emanations will be from more than a million light years away from Earth. That means that by the time we can detect them, the emanations will have stopped and the people probably become extinct (many reasons, such as their local star blew up, they evolved to some other species, they damaged their environment beyond sustainability, they overpopulated themselves into starvation....). And of course, we have no idea just by seeing a dot whether it's one of those, or one from a still-living source.
Even if such a source were still viable, and even if we guess right about which one that may be at the time we mount an expedition or sent a 'Hello!' message, it would likely take 'us' so long to reach them, with either generations of astronauts in transit or just a radio signal, that the LGP would be done-for by the time we or our signal got there. A manned expedition would take hugely more generations than have ever existed for our species, of course. And, of course, no matter how clever they were, the LGP wouldn't be able to detect us for millions of years after we sent our message to them, assuming they were still alive at that time so distant from when we received their emanation. And, of course, we'd be extinct or would have polluted the Earth out of life, by the time any such contact occurred.
So, it is essentially hopeless to wave around vague suggestions of finding 'life in space'. In fact, most of the universe isn't just a few millions of light years away from us, it's billions of them. Even hinting at connecting with LGP borders on fraud by those who want our attention, and funds, to explore these possibilities.
The hopeful (sort-of) side
However, there is, surprisingly (sort of), a hopeful side. That's because if there in fact are LGP out there, most of their signals won't be visible to us at any given time. Millions or billions or even trillions of little green dots may be approaching us from any or all directions, but just haven't gotten here yet. That would only be expected if we can see a million of them at our particular time today.
Out of all of those incoming signals, maybe some are close enough to us to constitute something to be excited about....except that once we see their blip, it will at best have been sent at the beginning of their signal-generating lifespan and we'll have no idea how long ago that happened, and hence whether they're still there and sending, so we can't know how long the blip will keep appearing, and most of the time the signal will be millions if not billions of years old, and as above, the senders long-gone.
If some movie or video game outfit develops a real tele-transporter or wormhole traversing system, we might dream of going 'there', wherever there is. Even then, we'll have to choose which of the million green dot sources to travel to, and just hope the senders are still there. Of course, they're not really green, so choosing light blips to pursue won't be easy!
There are enough fascinating things about space, and enough real, not imaginary, needs right here on our green earth. We should keep fantasies to the world of fiction.
Harun Kolçak
Biliyorum belki de bu yazıyı hiç okumayacak!
Biz yıldızları görüyoruz diye yıldızlarda bizi görecek değil ya... Belki de ondan gök yüzünde ki yıldızlara benzetilmişler...
Biz yıldızları görüyoruz diye yıldızlarda bizi görecek değil ya... Belki de ondan gök yüzünde ki yıldızlara benzetilmişler...
Bu adama hayranım sesi şarkılar beni büyülüyor. Şu son resimindeki gözlerinin içinin gülüşü her şeye rağmen der gibi adeta
Okur inşAllah , moral olsun dedim yıllarca kıvır kıvır ahenkle dans eden o saçlarını kıskandım be adam:))
Gözlüklerinden bile belli olan bastırdığın acılar
ben güçlüyüm diyen o asil duruş
kimse veya kimsenin hiç bir şeyi umrumda değil tavırları
en güzel cevabı şarkılarıyla veren adam...
İlham perilerini kıskandığım adam...
Dualarım seninle İnşAllah bir an önce iyileşirsin seni çooooook seviyorum...
21 Haziran gecesi şiddetli karın ağrısı ve solunum sıkıntısı nedeniyle acil olarak hastaneye kaldırılan Harun Kolçak'tan güzel haberler gelmeye devam ediyor.
Kısa bir süre önce yoğun bakımdaki tedavisi tamamlanan Kolçak, daha önce hastane odasında çekilen fotoğrafını Instagram hesabından takipçileriyle paylaşarak sevenlerine 'iyiyim' mesajı vermişti.
Kolçak şimdi de hastanede fizik tedaviden bir fotoğrafını, "İki ay sonra ilk adımlar" notuyla sosyal medya hesabı üzerinden paylaştı.
Harun Kolçak
Doğum 15 Temmuz 1955 (61 yaşında)
İstanbul, Türkiye
Uyruk Türk
Tarzlar Pop
Meslekler Müzisyen, Şarkı sözü yazarı, Şarkıcı, Besteci , Oyuncu
Çalgılar Bas Gitar
Etkin yılları 1977–günümüz
Plak şirketi Fono Müzik (1990-1993)
Raks S Müzik (1995-1998)
İdobay (2000)
Seyhan Müzik (2006)
Esen Entertainment (2012)
Arpej Yapım (2015-günümüz)
İlişkili hareketler Onno Tunç, Sezen Aksu, Aşkın Nur Yengi, Bendeniz
Resmî sitesi http://www.harunkolcak.com.tr/
Önemli çalgılar
Bas Gitar, Piyano, Mandolin
Zorundayım....
bir hayaldin öncesinde
adın konmuş aşk dilinde
ben senin sadece imkansızındım
kelimeler tükendi de sen bitmedin bak içimde
bunu senden beklemezdim
hangi yalan hangi sebeb cevabın yok bitti demek
belkide ben senin korkularındım
zorundayım..zorundasın..hangi yolun sonundasın
belkide sakladıgın bir şey var
biri varsa aramızda cığlıklarım yanlızlığa
bu ayrılık akşamında gözyasıma boguldu dünya
sorma bana sensizliği sorma bana gücün yoksa
gelen aynı giden aynı bırak beni yanlızlığıma...
hangi yalan hangi sebeb cevabın yok bitti demek
belkide ben senin korkularındım
zorundayım..zorundasın..hangi yolun sonundasın
belkide sakladıgın bir şey var...
Not : haber ve resim netten alıntıdır. yazı tabiki bana ait.
Many more words are extinct than those we get to read
I'm starting a new human evolution book project. Technically I've already started it but I've got the greenlight from my agent so it's for real.
So much writing, at least for me, is just exploratory, organizational vomit that I never times infinity wish to see on the printed page.
But, here, let me show you my vomit from this morning:
High heels are sexy because they change a woman’s posture so that her boobs and butt stick out and that’s attractive because boobs and butts and because waist hip ratio.
Wait, no, they’re sexy because they make a person taller and taller is universally attractive.
What if they’re a handicap or a fitness indicator like a risky bird call or a peacock’s tail? The hampered, painful locomotion signals to potential mates how badass the high heel wearer is. “We will have badass kids!” say high heels.
source |
Or they keep women from being able to escape too quickly if ambushed by aroused men, but that’s too macabre for me to consider further and pisses me off.
How about, they’re sexy because we decided they are. Culture is weird and powerful: neck lengthening rings, circumcision, Taco Bell.
Or they’re sexy because they make a woman’s feet look small for her height and this is sexy because … Fibonacci? (Must do calculations.) I don’t know. "Hold me closer tiny footed," isn’t how the song goes.
But, wait, high heels change a woman’s locomotion. Women who walk in them have an exaggerated female-stereotyped gait. Ask those biomechanists who said so. That’s why heels are sexy, then, they heighten femininity and project its signal further out across the savannah, and into the gaze of more men for longer in each of their numerous salivating minds.
But why are swinging hips sexy? Because they’re opposite of a man’s?
But there’s something else that heels do to gait. They make a person unstable, careful, as if they're just learning to walk. One slips into those torture slippers and they're suddenly precious, adorable, in need of rapt attention. Like a toddler, walking for the very first time.
The idea’s out there, somewhere, that heels make a woman helpless and that’s attractive to men who want to rescue women. This toddler idea is just a fraction of a degree away from that one. Is male attraction to helpless women the same thing that drives them to be doting fathers? Gawd. If that’s true, that means I shouldn’t be as annoyed when they want to rescue full grown women, and when full grown women want to be rescued, because, after all, it’s just good fatherly mojo. But, we’re not babies, dammit.
High heels. Sexy for so many reasons, but also because they make women into babies and, hey, wait a second...
We don’t think babies are sexy. What the bleep am I talking about? Back up: what we prefer in babies can be preferred in adults for fundamentally similar reasons but those preferences can result in different outcomes.
Attractive helpless babies get cared for and not sexualized (too much) and attractive helpless women do too but that affection includes bleeping.
It all makes perfect sense. How on earth did our lineage survive this long without high heels?
Şşş! Kızlar bağırmaz
Şşşş Kızlar bağırmaz
Eğer anne ve ya anne adayı iseniz mutlaka izlemeniz gereken bir film...
Eğer anne ve ya anne adayı iseniz mutlaka izlemeniz gereken bir film...
Bu filmin bir karesine instagramda rastladığımda izlemeye karar verdim
Ramazanda gece birde işten gelince sahura kadar
uyumayayım diye açtım filmi. Film o kadar etkileyici ve sürükleyiciydi ki film bittiğinde sabah ezanına sadece beş dakika kalmış...
Sadece su içebildim filmin üzerine
yemek falan yiyemezdim zaten rüyamda da Şirini gördüm günlerce içimden çıkmadı . Filmin beni bu kadar çok etkilemesinin sebebi ise çok gerçekçi olması ...
Oyuncular:Babak Hamidian, Merila Zare'i, Tannaz Tabatabayi
Tür:İran SinemasıYapım
Yılı:2010
Orjinal İsim:Hiss Dokhtarha Faryad Nemizanand
Puanı 8.2
Bir okuyucunun yorumu
Dünya meşgaleleri yüzünden çocukları ile ilgilenmeyen ebeveynler
Şehvetleri ve sapkın düşünceleri kendini bile düşünmeyen caniler, masumların hayatlarını karartan sübyancılar...
Dile düşmemek için şikayetten kaçınan sözde onur(!) düşkünü aileler..
Aşık olup da hayata tutunan ve hayata tutunduran vefalı gençler..
Ve İslami-ilahi adaletin peşinden giden avukat ve polisler..
İçimdeki Minik Yazarı Onurlandırıyorum
Hemen şimdi bu satırları yazmak istedim, bu bana sık olan bir şey değildir. Balkonun önündeki koltuğuma oturmuş esen serin rüzgarın eşliğinde kitabımı okurken (yazar burada anlatımını süslemeyi amaçlamaktadır) kitapta yazan bir şey birden bire bende bir yazma isteği uyandırdı. Tabi ben onu - sonra yazarsın canım- şu kitabını güzel güzel oku diye susturdum ve okumaya devam ettim. Gerçekten de çok etkileyici idi, okuduğum şeyler, yaşadığım şeylerle bir çok bağlantı oluşturmaya başladı. Sonra küçük yazarım yine - ama hemen yazarız hadi yaz- dedi. ben de boşver canım okumamak için yapıyorsun dedim. Ama sonra zihnimden cümleler hızlıca geçmeye başladı ve ben okumaya daha fazla devam edemedim ve işte ta tamm küçük yazarımı mutlu etmek için bilgisayarımı kucağıma aldım ve aynı koltukta bunları yazıyorum.
ne okudum? ne okudum da bu beni bağlantı kurmaya ve bunu ifade etmeye itti. Hemen yazıyorum
"Kişi sadece bir şey kaleme alır - kendi deneyimini. Her şey kişinin bu deneyimin acı veya tatlı kendisine verebileceği en son damlasını, elde etmek için ne derece bıkıp usanmaksızın çaba gösterdiğine bağlıdır. Sanatçının tek gerçek kaygısı hayatın düzensizliğinin içinden sanat olarak adlandırılan düzeni yeniden yaratmaktır ( Baldwin)
Baldwin kim bilmiyorum, öğreneceğim, ben bu satırlarla Patton'un Nitel Araştırma ve Değerlendirme Yöntemleri Kitabını okurken karşılaştım, evet heyecanla okuduğum kitap buydu.
Bilenler bilirler, yüksek lisans tezimi yazmaya çalışıyorum hem de en sevdiğim konuyla ilgili, anlatıcılık. Ama yazamıyorum. Olmadı, olamadı. Kaynaklarımı okudum, alıntılarımı yazdım. Bölümlemeyi oluşturdum ama işte olmadı. Özlem Hocam ile bu konuları konuşurken bana nitel araştırma yönteminden bahsetti, bence senin araştırman için bu yöntem daha uygun dedi ve bana inanılmaz bir kapı açtı. Sonra ben şunu farkettim, akademik bir şey yazarken kendimi tam bir aptal gibi hissediyorum. Bir şeyi anlatırken aşırı resmi olmam ve olmadığım bir kimliğe bürünmem gerekiyor ve ben - bu bağlamda, dıdısının dıdısı düzleminde ve pek çoğunu da anlayıp anlamlandıramadığım cümleler karşısında şaşıp kalıyorum. Onları yazamıyorum çünkü öyle düşünemiyorum ve bu benim kendimi yetersiz hissetmeme sebep oluyor ve ben de öyle yazamadığım için düşüncelerimi ifade etmekten çekiniyorum. Bunu anlayınca birden aydınlandım. Tek bir ifade yöntemi yok, akademide bile. Sonrasında da Patton'un kitabı ve nitel araştırma yöntemi beni çok heyecanlandırdı.
Aslında yaptığım iş buydu, kendi deneyimlerimi paylaşmak. Hikaye anlatmak yoluyla. Konuşabiliyorum ama neden yazamıyorum. Yazmanın bir kuralı olabilir mi? neden bir kuralı olsun ki. Bence tek kural insanlar seni anlıyorlar mı? ikinci bir kural da olabilir, samimi olmak. İçimdeki minik yazarı onurlandırmaya karar verdim. Canım benim, kim bilir içeride ne kadar sıkılmıştır ya da sabırla büyümeyi beklemiştir. Nitel araştırma ve benim kurduğum bağlantılar hakkında daha sonra yazacağım. Şimdi içimdeki araştırmacı bir kaç saat daha oku diyor. Akşama düğüne gideceğim, içimdeki süslü de kuaföre git diyor. Sevgiler
Mim Geldi Hanımmmm
Nicedir mimler okur, fakat yapmaz idim. Halihazırda blogumdaki iki mim yetiyor idi. Lakin aynı mime dört kez davet gelince ayıp olur, ne lakayt kız derler fikriyatiyle el attım. Aşk ile buyrun...
Blogger denilince aklına gelen 3 şey?
* Blogunu takibe aldım, bana da beklerim. (Çoğumuz bu cümleye gıcık olsak da en az bir kez kurduk. Kurmayanlar derhal kursun, yalancı çıkarmayın beni.)
* Tanımadığımız insanlarla kısa zamanda oluşan olağanüstü samimiyet. (Kendimden biliyorum, böyle bir sevgi pıtırcığı, can ciğer olmalar. Ay toplanıp da sarılsak ya doya doya. Vallaha.)
* Kontrol panelime sürekli düşen krem, losyon, ben sürdüm allandım, sen de sür pullan ürün tanıtımları. (Piyasayı sizden öğreniyorum kızlar, Allah razı olsun.)
Yazılarını en çok beğendiğin, okumaktan bıkmadığın bloglar neler?
Çok azizim, pek çok. Ayıramam. Hepiniz yavrularımsınız. (Fonda, bir of çeksem karşıki dağlar yıkılır.)
Blog yazmaya başlayan arkadaşlara verebileceğin öneriler?
Daha bir yılımı doldurmadığımdan, kendimi hâlâ çöm görüyorum. İlle de öneri derseniz; samimi olun. Farklı konularda yazın ve kendi anlatım dilinizi oluşturun.
(It is always good to be original, hemi.)
Hangi ülkede yaşamak isterdin? Ya da en çok gitmek istediğin mekanlar?
Dünyayı gezmek istiyorum desem soru yavan kalacak zaar. Tamam o zaman, dünyayı gezmek istiyorum.
⭐
Bir mimin daha sonuna geldik. Beni davet eden sevgili Tuğba Doğan, Calimero, Ece Evren ve Kore Fenomeni canlara müteşekkirim.
Elim değmişken şu kızın öbür mimlerine de bakayım derseniz ahanda şurada.
Bir Bakış: Emine Bektaşi
Kişisel Blog Yazarları Ne Düşünüyor?
Elim değmişken şu kızın öbür mimlerine de bakayım derseniz ahanda şurada.
Bir Bakış: Emine Bektaşi
Kişisel Blog Yazarları Ne Düşünüyor?
Dileyen mimi yapsın efendim. Tutmayın küçük enişteyi, salıverin gitsin.
⭐
Blog keşif etmek isteyenlere tavsiyeler...
Şanssızlık işte ben kadere çok inanırım sabahın köründen bu yana uğraşıp emek verdiğim blog tanıtımı yazımı nasıl olduğunu anlayamadığım bir şekilde salisede sildim
Olsun sil baştan başlarım
Candan EÇETİN eşliğinde ağlayasım vardı zaten...
Yalannn Bu dünyada ölümden başkası yalann..
Neyse Aynısı olurmu*? bilmiyorum moral çöküntüsüyle başlıyorum olmayacak işte aynısı üüü:(
Hepsi şu alt katımda oturanlar yüzünden bir çıkamadı ha bire sesleniyor ya memleket sapık dolu yaşlı diyorsun teyze, amca diyorsun vallahi kimseye acıyamıyorum artık dedemle yaşıt ama çok tuhaf neyse çemkirmeyeceğim ya sabır...
Sizinde apartmanınızda böyle tuhaf varlıklar varmı?
Şimdi cici şeyler düşünüyoruz içinde zerre kadar kötülük bulundurmayan bir kalple tanıştırayım sizi yumuşak, merhametli tarifleri kadar güzel bir yüreğe sahip tabikide , hamur yoğura yoğura kendide o kadar güzel kıvam almış ki az çok her şeyi yaşamış hayattan iyisiyle kötüsüyle nasibini almış tarifleri harika 200* derece ısınmış bir kalbinin sıcaklığıyla okuyacağınız hissedeceğiniz bir blog.
Hep böyle kal, koca yürekli güzel insan...
Hep böyle kal, koca yürekli güzel insan...
Gazeteci N.G.
Sokak Fotoğrafçısı
Yeni keşfettiğim bir blog
Gelecek vaat eden genç bir gazeteci adayı umarım ileride iyi yerlere geldiğinde sende beni hatırlarsın:)
Şu aralar martılara simit satıyor :)
Gazetecilik mezunuyum. Bir kaç iş deneyiminden sonra gazetecilik yapmamaya karar verdim. Sokak fotoğrafları çekiyorum. Bir fotoğrafım (Setrak Yelegen-Galatasaraylı Amca) bayağı yayıldı Türkiye çapında, diğer yazılarımda bunu yazacağım. Yazdıklarımın ne olduğunu bilmiyorum, sadece yazıyorum :) Sonbaharı ve İstanbul'u severim :) diyor...
Taze bir gelin :)
Gelinin bayatı nasıl oluyor sa:))
tam bir şeker yazılarıyla paylaşımlarıyla her şeyden biraz var bloğunda yazılarındaki sıcacık gülüşlerini hissediyorsunuz adeta
tabikii hayvan dostlarımız için yaptığım etkinlik için yolladığın resimi unuttum sanma, Bu güne kısmetmiş...
Dostumuda düşmanımıda unutmam dedikten sonra:))
İşte bu güzel hayvan dostu arkadaşımızın diğer bir kaç resmi
Yok ben doyamadım diyorsanız...
Ve ben şuna inanırım birinin sizden kaçmasını istiyorsanız onu çok sevin , iflas etmek istiyorsanız ucuza verin en kaliteliyi, çünkü emin olun ne kadar iterseniz o kadar gelir karşınızdaki...
Bunu sevgili Neşeli süs evimi ziyaret ederseniz çok iyi anlayacaksınız ...
Bunu sevgili Neşeli süs evimi ziyaret ederseniz çok iyi anlayacaksınız ...
Maddi yada manevi imkanı olmayan ama çocuklarını mutlu etmek isteyen aileler için çok güzel doğum günü konseptleri sunuyor, bir çok kişi bundan faydalanıyor ama bir teşekkürü çok görüyor bundan hayıflandığı yok ama ben hayıflanıyorum,
Çok mu zor bir teşekkür ederim yazmak...
Çok mu zor bir teşekkür ederim yazmak...
Şapşik Anneden Notlar :)
Rahatlayın;geldiğinize pişman olmayacaksınız :)
Vee tanıtmaktan bıkmayacağım bir blog onu herkes tanımalı o bir anne yaşı benden küçükte olsa elinden öpmek istediğim bir kadın ...
Herkesin vardır hayata dair söylenecek bir çift sözü.. Hele ki bu bir anne ise paylaşılacak o kadar çok konu var ki..Hadi gelin paylaşalım hayatı,sevinçleri,hüzünleri.. en önemlisi tecrübeleri..düşmemek için düşmemiz gerekmesin önce..
Yeri gelmişken onunda hayvan dostlarımız için yolladığı resim
Bu güzel anneyi tanımak istiyorsanız
Buradan buyrun tıkŞimdilik bu kadar...
Dosta, düşmana selam olsun Candan ERÇETİNden açıp Volkan KONAKtan kapatayım .
Göklerde kartal gibiydim kanatlarımdan vuruldum
Mor çiçekli dal gibiydin bahar vaktinde kırıldınn...
Kitap: Kardeşimin Hikayesi
Çekirge sesleri ve dağ esintisiyle dolu muhteşem bir geceden yazıyorum. Kucağımda Canobibiş...
Bu kitapta seni cezbeyleyen nedir ki, durmayalım tez elden okuyalım diye soran azizcanlar; hay hay efendim.
Gizem var, cinayet var, psikolojik derinlik var, aşk var...
Livaneli'nin okuduğum ilk kitabı idi. (Diğeri Serenad) Üslubu ve içeriği hakkında bilgim yoktu. Bir müzisyenin yazarlığını merak ettiğim için almıştım sadece.
Tekli koltukta şekilden şekle girerek, arada kahve molası vererek bir günde bitirdim kitabı. Zamana kastım yoktu lakin bırakamadım aybalam.
⭐
Sakin bir köyde genç bir kadın cinayete kurban gidiyor. Güzel ve meraklı gazeteci kızımız Pelin, emekli inşaat mühendisi Ahmet Arslan'dan dinledikleri ile olayı çözmeye çalışıyor.
Aslında olay değil olaylar demeliyim. İşin içine Ahmet'in ikizi Mehmet'in serencamesi de girince adeta kurgu-gerçek birbirine karışıyor.
Adım adım katili ararken gayet emin, kesin şudur diyorsunuz. Sonra hoyy! Livaneli sizi ta en başa götürüyor, kendinizi deli gibi sayfaları çevirirken buluyorsunuz.
⭐
Yazarın kalemini çok sevdim. Psikolojiye dair kullandığı kavramlar, iç içe geçmiş olaylar, kitabın Ahmet'in ağzından bir sohbet havasında yazılması ve hiç bitmeyen merak unsuru ile harikaydı. Ahmet ve Mehmet, ikisi de orijinal karakterler gerçekten. (İpucu vermeden anca bu kadar yazılıyor. Daha ileri gidemiycim gari).
Hani bittikten sonra etrafa mel mel baktıran, yahu ben bir su içip kendime geleyim dediğimiz kitaplar vardır ya, hah işte bu onlardan!..
Okuyalım, okutalım. Sevelim, sevilelim ❤
⭐
Burun ameliyatında tampon çıkarma
Tampon ve hediye...
Breh arkadaş meğerse ne yamukmuşta burnum
kimseler söylemezmiş yıllardır kimsenin sesi çıkmıyordu
şimdi herkes aa biraz yamuktu demezmi:))
hadi len oradan...
Burun ameliyatı sonrası insana en acı veren şeylerden biri buruna takılan tampon
Ben hastaneye yatmadan önceki gün iş yerindeki arkadaşlarım bu ameliyatı olan eşleri, yakınları olanlar beni durdurup aman çok acıyormuş beynine kadar tampon sokuyorlarmış,çıkarırken çok acıyormuş, burnunu balyoz la kırıyorlarmış, bazıları çekiç ve testereyle kırıyormuş, adam üstüne çıkıp dizleriyle üzerine bastırıyormuş sonra çekiçle kırıyormuş.
Hatta kırarken ayılıyormuşsun acıdan baylıyormuşsun her kafadan bir ses aa dedim yeterin kendinize saklayın canice hislerinizi ben sağlık için bu ameliyatı olacağım kışın birde bademciklerim şişiyor burundan nefes yok zaten ağızdanda yok nereden nefes alıyorum bi tahmin edin:)
Yalnız bir ara vazgeçmeyi düşündüm çekiçle burunmu kırılır hiç ya çenemide kırarsalar diye:)))
Ameliyat psikolojisi...
Çok şükür ki ameliyat sonrası ayıldığımda çok ağrılarım olmadı tabii ağrı kesici vurdular o kadar caniler mi ? neden ben ağrı sızı içindeyken hiç bir şey yapmasınlar ki.
Ameliyat sırasında yapılanları hiç hissetmedim, ameliyatın ertesi günü ve bir kaç gün devamlı kanadığını hissettim haliyle tamponum hiç kurumadı ve burun içine yapışmadı dördüncü gün tamponu doktor çıkardı.
Biz üç kişiydik onun hastası bizi alt kata çağırdı iki asker vardı onların çok şişlik yoktu yüzlerinde sırayla onlar girdiler biraz uzun sürdü ve gözleri kan çanağı çıktılar hatta biri çıkınca bile ağlıyordu tabii ben dahada panik oldum bana sıra gelince içeri girdim Ya Allah deyip yattım koltuğa , çıkarırken biraz acıdı tabii ki ama abartı değil iş o değilmiş!
Hiç kimse bu işin püf noktasını söylemiyor tamponum çıkarıldıktan kısa bir süre sonra ben küütt gittim fenalaşıp bayıldm ama sebebi ne acı ne tampon...
Sebebi 4 gün boyunca burun tıkalı hatta öncesi var yıllardır tıkalı burundan hiç bu kadar saf ve fazla oksijen girmemiş vücuduma.
Birden tamponun çıkmasıyla aldığın nefes başını döndürüyor ne doktor nede şimdiye kadar ameliyat olan biri hiç mi akıl etmedi bunu çok merak ediyorum sonra tampona mana bulunuyor
hemen tekerlekli sandalye getirdiler kendime gelince ona oturtup yukarı çıkaracaklar oda ayrı bir komedi...
Benim gazoz kapağım gitti sandalye almaya hasta bakıcılardan yardım istememiş o götürecek iki kez beni tümseklere çıkardı konuşamıyorumda burnum kanıyor hı hooo bir şeyler geveliyorum meğerse iki kızın ayağının üzerinden geçmiş:))
'' ne yapayım çekilin diyorum, sıra bizde diyorlar ya hastam bayıldı içeride diyorum bizde bayılacağız diyorlar'' tekerlekli sandalyeyle çiğnemiş onları sen yokken de ezdim bunlar ilk kurbanlarım değil demezmi:)
anasının kızı işte ne olacak:)
Bu gün burun ameliyatımın sekizinci günü
ilk gün narkozluydum pek bir şey hissetmedim benim ikinci gün biraz şişti asıl üçüncü gün çok şişti göz altlarım su topladı yüzüm gözümde şişti Bu gün fazla kanamam yok dünden bu yana burnum tıkandı umarım grip olmam birde antibiyotik krem vermiş ti doktor biz bu güne kadar hep üstüne sürdük içine sürülecekmiş o :)
geçmiş olsun için arkadaşlar para toplayıp bana çaydanlık seti almışlar emaye çok merak ediyorum bütün emaye çaydanlıkların ibrik kısmı soyuk mu? alışverişi yapan arkadaşa geri yolladım değiştirsin diye arkamdan bir sürü laf etmiş biz hediye aldıkta bilmem ne sanki tek başına aldı 60 kişi para vermiş bardaklarda yapım hatası vardı sanki çatlak gibi duruyor çaydanlığın altı hep soyuk , ibriğide soyuk öyle olurmuş emayeler
bunu layık görmüş, kendine öylemi alışveriş yapıyor acaba git değiştir diyor birde bu sıcakta deli dürttü beni ben iyileşince kendime sağlamını alırım . bir şeyide yapıyorlar ama sırf olsun diye kafadan savma onca para verip değer veren insanın hakkını yiyorlar .
Zaman
Kaç yaşındayım şu titrek sokak lambasının yanından geçerken? 5 mi 16 mı 30 mu? Peki annem kaç yaşında aynı kaldırımdan her gün geçerken. Hepisini sırayla mı yaşıyoruz yoksa aynı anda mı? Gülibrişim ağacının yanında durmuş çiçeklerinin pudra kokusunu içime çekerken ben kimim? O ağacı ilk gördüğünde hayretten ağzı açık kalan çocuk mu? yoksa o ağacı unutup tekrar hatırladığında adını öğrenmeye çalışan yeni anne mi? yoksa şimdi o ağaçla farklı bir bağ kuran ben mi? Ben o ağacı her gördüğümde tüm bu duyguları yaşıyorsam o zaman bunları nasıl sıraya koyarım? Bu yazıdan mantıklı bir sonuç çıkarayamayacağım. Tek bildiğim geçmişin bir hayalet gibi peşimde dolandığı ve köşe başında beni beklediği, kendisine kapılırsam melankoli de bize eşlik ediyor.
Tüm bunlar, çocukluğumda yaşadığım mahalleye tekrar taşınmamla başladı yani bundan 4 yıl önce. Geçtiğim her sokakta anılarım yeniden canlandı. Ben o zamana kadar çocukluğumu ve gençliğimi rafa kaldırdığımın farkında değildim. Geçmişi hatırladıkça kim olduğumu da hatırlamaya başladım ama belki de anılarım beni yanıltıyordu. İşte bunu hiç bir zaman bilemem. Sonra kendimi çocukluğumun dışında daha farklı bir yerde bulacağımı farkettim. Kalbimde. İşte o zaman her şey birbirine karıştı. Geçmiş, şimdi ve gelecek. Bu kez köşeleri dönerken yalnızca eskideki ben değil, gelecekteki ben de bana selam vermeye başladı ve ben şimdiki aklımla onları anlamaya çalıştım. Yanıldım. Akılla çözemeyeceğimiz şeylerdendi onlar. Sezgi gerektiren şeylerdi.
Gençliğimin doruklarında 16 yaşlarındayken mahallede yürürdük arkadaşımla geceleri. Elimizde bir fincan olurdu içinde de kahve ve o sokaklar bizim evimiz gibiydi, kendimizi özgür ve mutlu hissederdik. Şimdi her sokak beynimin bir kıvrımı gibi geliyor bana, labirentin bir duvarı, kalbime giden damarlar gibiler. Örümcek ağı gibi hepsi de. Ben o zaman oralarda gezerken her köşe başına bir duygumu saklamışım, şimdi çıkarılmayı bekliyorlar.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Rare Disease Day and the promises of personalized medicine
O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru...
-
Pakistan dizileri Hint dizilerinden farklı. Onlar gibi coşkulu olmuyor genelde. Bu yüzden yarım bıraktıklarım hayli fazla. Ama bu dizi ...
-
O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru...
-
W e discussed a Japanese pachinko machine in an earlier post , a pinball machine, as an example of the difference between randomness and det...