Bir saat altmış dakika.
Bir gün yirmi dört saat.
Bir hafta yedi gün.
Basit bir hesapla bir haftanın kaç gün, kaç saat, kaç dakika hepsini hesaplayabiliriz. Ama işte bütün marazlar hesaplayamadıklarımızdan doğuyor. Aklın ikna olmadığı, ruhun tamamlayamadığı her eksiği renge, notaya, görüntüye, kelimeye dökmeye çalışmamız bundan. Hayatın hızına yetişmek için içindeki binlerce rakamla bize yardımcı olan aletlerimizin acının hızına yetişememesinden hala yazmaya, çizmeye, söylemeye ihtiyacımız olması. Mutsuzluğun bile hafif kaldığı bir çağ düştü bizim kısmetimize.
Mutsuzluk acıya döneli çok oldu.
Kapkara, keskin bir acı …
Üstelik acı karşısında uyuştuk, bir başkasının bütün ömrüne yetecek derinlikte acılardan geçiyoruz her gün.
Umut ederek uyanılan bir sabah mesela, bazen daha ilk anından bazen tam ortasında kapkara bir haberin ağırlığıyla eziliyor. Umut etmeye ne hal kalıyor,ne umuda güzellemeler yapılacak takat.
Bir hafta daha bitti.Yedi ayrı gün, yedi ayrı ruh, tek bir beden.
Bir haftanın içine yedi gün, yüz altmış sekiz saat sığdı.
Bir hafta daha bitti işte.
Hesaplanabilir tarafının bir çırpıda yazıldığı, ama işte asıl meselenin rakamlarla açıklayamadığımız yanında kaldığı yedi gün. 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder