 |
| Anti-hate protest vigil at UVa showing what's best about the country. From NYTimes 8/17/17 |
Not all things in this country are tarnished; some shine brightly
Holly & Anne Tell Penn Jillette Where Babies Come From
Our essay in Aeon magazine called "Sex Makes Babies" has gotten some mixed feedback, and the best reaction we've received so far has come from Penn Jillette.
He had us on Penn's Sunday School to discuss things. It was a riot (aside from my Skype deciding to update during the show!)
Go ahead and listen to Episode 317 - Holly & Anne Tell Us Where Babies Come From.
As you'll hear (or as you heard) in the conversation, the Aeon essay is a brief discussion of something we called "reproductive consciousness" that deserves a book. We were so lucky that our amazing editor, Brigid Hains, allowed us 6800 words! But grappling with this enormous idea really deserves 100k or so.
Whether humans recognize kin in the same ways that other animals do... that's a huge question we need to address And want to.
Whether humans are self-domesticated and whether reproductive consciousness plays a role in that is definitely something that we need to work through.
Whether reproductive consciousness changes how folks think about free will is also, suddenly, worth a think.
There are a lot of big ideas wrapped up in this big idea but there are smaller ones too...
Here's one especially relevant to Sunday School.
Here's one especially relevant to Sunday School.
You may know how the biblical story of Adam's rib may be a myth about why humans lack a penis bone. Read about it here.
Likewise, let me humbly suggest that the story of The Fall is a myth about the origins of reproductive consciousness.
Before Adam and Eve ate from the Tree of Knowledge, they were perfectly wonderful people. However, after they disobeyed God by eating the fruit He cast them out of The Garden and plagued all of their descendents with Original Sin.
Beyond “right and wrong” or “good and evil” as is commonly written, what if the knowledge that Adam and Eve gained was reproductive? After all, the punishments and decrees that follow are entirely based on procreation and sex. Women are doomed to have painful dangerous labor during childbirth since Eve was the brains behind the debauched meal. Eve’s sin could symbolize a woman’s ability to seduce and, worse, to cuckold a man (only a reality for humans once this Knowledge is on the table), embellished by the fact that she “eats fruit” (origins of euphemism too?) with the serpent before she shares it, sinfully, with Adam.
For naively going along with Eve, Adam’s sin transformed men into highly invested husbands and fathers, cursed to work the fields to feed their families.
With this brand new notion of paternity (thanks to this new Knowledge) comes the need to secure it, thus the decree that women shall be ruled over by men and that a woman may only have sex with her husband (but vice versa is not spelled out).
Once humans pulled the curtain back on the facts of life and gained reproductive consciousness, it’s understandable that God would become pretty upset. When we learned how to control our own reproduction, “playing god” couldn’t be monopolized by God anymore.
But we mortals would have a rougher time of it too. Once males could track their lineage biologically, they’d be forced to behave in highly inconvenient, less pleasurable, more restrictive, and increasingly costly ways in order to secure paternity and avoid being cuckolded (if that mattered to people, and clearly it does and it has). Increasing parental investment, forming contractual commitments to women, and then preventing wives from bleeping other men would take time and energy. Not to mention all the work it takes to actually get the chance to have sex with a woman under these new conditions.
And while tracking paternity would have been beneficial to mothers because they’d secure more resources and protection for themselves and their offspring, it would also come with a price. To participate in a system where women were no longer trusted, women had to tolerate restrictions on where they could go, how they could dress, and with whom they could interact. And once wealth started to accumulate through paternal lineages, the stakes would be raised to the level of political power and war. It would be so much easier to keep up this new, seemingly unnatural and awfully restrictive sex and marriage system if it were all passed down from God.
Whether or not my blasphemous interpretation holds any water, Genesis keenly describes what happened to so many of our ancestors because of reproductive consciousness.
A 65 year-old premonition
In the 50's to 70's the 'funny' papers had their best contributor ever, before or since. In the comic strip Pogo, the badly missed Walt Kelly blended intelligence, great artistic flair, imagination, satire, humor, and just plain wonderful escapism. His critters of the Okefenokee swamp in Georgia were fiction (I think), but they often clearly related to real-world events taking place outside the swamp.
Often Pogo was funny, but not always silly, and it usually had a serious, intelligent edge far above the level of anything on today's comics page. Below is a timely example. Deacon Mushrat represented the obvious sort of pompous, angry, 'true believer' presumptuous clergyman. Pogo the possum, the star, was the very embodiment of good will; ol' Albert the alligator was a temperamental often boorish fellow, addicted to his seegars....but good at heart.
This image, from 1952/3, is a spooky premonition of current news. Even over a half-century later, we can all sense Pogo's and Albert's reactions, I think.
The Pogo characters often were take-offs of real figures, including Nikita Krushchev, Lyndon Johnson, Joseph McCarthy, Richard Nixon, Spiro Agnew, Barry Goldwater, J. Edgar Hoover, and many others of their ilk and time, all cast as animals with appropriate traits. It is easy to imagine who would be in those pages today. What sort of animal would that person be?
Ah, wonderful Pogo, how we miss and need you now**!
**fortunately, some of the strips are still available in reprints. Pure entertainment, not to be missed. And it's impossible to believe that Pogo and his pals aren't out there, deep in the Okefenokee today, wondering how we can be as doltish out here in our 'real' world as we are.
Often Pogo was funny, but not always silly, and it usually had a serious, intelligent edge far above the level of anything on today's comics page. Below is a timely example. Deacon Mushrat represented the obvious sort of pompous, angry, 'true believer' presumptuous clergyman. Pogo the possum, the star, was the very embodiment of good will; ol' Albert the alligator was a temperamental often boorish fellow, addicted to his seegars....but good at heart.
This image, from 1952/3, is a spooky premonition of current news. Even over a half-century later, we can all sense Pogo's and Albert's reactions, I think.
 |
| From The Pogo Papers, copyright Walt Kelly and Simon & Schuster, 1952/3 |
Ah, wonderful Pogo, how we miss and need you now**!
**fortunately, some of the strips are still available in reprints. Pure entertainment, not to be missed. And it's impossible to believe that Pogo and his pals aren't out there, deep in the Okefenokee today, wondering how we can be as doltish out here in our 'real' world as we are.
The state of play in science
I've just read a new book that MT readers would benefit from reading as well. It's Rigor Mortis, by Richard Harris (2017: Basic Books). His subtitle is How sloppy science creates worthless cures, crushes hope, and wastes billions. One might suspect that this title is stridently overstated, but while it is quite forthright--and its argument well-supported--I think the case is actually understated, for reasons I'll explain below.
Harris, science reporter for National Public Radio, goes over many different problems that plague biomedical research. At the core is the reproducibility problem, that is, the numbers of claims by research papers that are not reproducible by subsequent studies. This particular problem made the news within the last couple of years in regard to using statistical criteria like p-values (significance cutoffs), and because of the major effort in psychology to replicate published studies, with a lot of failure to do so. But there are other issues.
The typical scientific method assumes that there is a truth out there, and a good study should detect its features. But if it's a truth, then some other study should get similar results. But many many times in biomedical research, despite huge media ballyhoo with cheerleading by the investigators as well as the media, studies' breakthrough!! findings can't be supported by further examination.
As Harris extensively documents, this phenomenon is seen in claims of treatments or cures, or use of animal models (e.g., lab mice), or antibodies, or cell lines, or statistical 'significance' values. It isn't a long book, so you can quickly see the examples for yourself. Harris also accounts for the problems, quite properly I think, by documenting sloppy science but also the careerist pressures on investigators to find things they can publish in 'major' journals, so they can get jobs, promotions, high 'impact factor' pubs, and grants. In our obviously over-crowded market, it can be no surprise to anyone that there is shading of the truth, a tad of downright dishonesty, conveniently imprecise work, and so on.
Since scientists feed at the public trough (or depend on profits and sales for biomedical products to grant-funded investigators), they naturally have to compete and don't want to be shown up, and they have to work fast to keep the funds flowing in. Rigor Mortis properly homes in on an important fact, that if our jobs depend on 'productivity' and bringing in grants, we will do what it takes, shading the truth or whatever else (even the occasional outright cheating) to stay in the game.
Why share data with your potential competitors who might, after all, find fault with your work or use it to get the jump on you for the next stage? For that matter, why describe what you did in enough actual detail that someone (a rival or enemy!) might attempt to replicate your work.....or fail to do so? Why wait to publish until you've got a really adequate explanation of what you suggest is going on, with all the i's dotted and t's crossed? Haste makes credit! Harris very clearly shows these issues in the all-too human arena of our science research establishment today. He calls what we have now, appropriately enough, a "broken culture" of science.
Part of that I think is a 'Malthusian' problem. We are credited, in score-counting ways, by chairs and deans, for how many graduate students we turn (or churn) out. Is our lab 'productive' in that way? Of course, we need that army of what often are treated as drones because real faculty members are too busy writing grants or traveling to present their (students') latest research to waste--er, spend--much time in their labs themselves. The result is the cruel excess of PhDs who can't find good jobs, wandering from post-doc to post-doc (another form of labor pool), or to instructorships rather than tenure-track jobs, or who simply drop out of the system after their PhD and post-docs. We know of many who are in that boat; don't you? A recent report showed that the mean age of first grant from NIH was about 45: enough said.
A reproducibility mirage
If there were one central technical problem that Harris stresses, it is the number of results that fail to be reproducible in other studies. Irreproducible results leave us in limbo-land: how are we to interpret them? What are we supposed to believe? Which study--if any of them--is correct? Why are so many studies proudly claiming dramatic findings that can't be reproduced, and/or why are the news media and university PR offices so loudly proclaiming these reported results? What's wrong with our practices and standards?
Rigor Mortis goes through many of these issues, forthrightly and convincingly--showing that there is a problem. But a solution is not so easy to come by, because it would require major shifting of and reform in research funding. Naturally, that would be greatly resisted by hungry universities and those who they employ to set up a shopping-mall on their campus (i.e., faculty).
One purpose of this post is to draw attention to the wealth of reasons Harris presents for why we should be concerned about the state of play in biomedical research (and, indeed, in science more generally). I do have some caveats, that I'll discuss below, but that is in no way intended to diminish the points Harris makes in his book. What I want to add is a reason why I think that, if anything, Harris' presentation, strong and clear as it is, understates the problem. I say this because to me, there is a deeper issue, beyond the many Harris enumerates: a deeper scientific problem.
Reproducibility is only the tip of the iceberg!
Harris stresses or even focuses on the problem of irreproducible results. He suggests that if we were to hold far higher evidentiary standards, our work would be reproducible, and the next study down the line wouldn't routinely disagree with its predecessors. From the point of view of careful science and proper inferential methods and the like, this is clearly true. Many kinds of studies in biomedical and psychological sciences should have a standard of reporting that leads to at least some level of reproducibility.
However, I think that the situation is far more problematic than sloppy and hasty standards, or questionable statistics, even if they are clearly a prominent ones. My view is that no matter how high our methodological standards are, the expectation of reproducibility flies in the face of what we know about life. That is because life is not a reproducible phenomenon in the way physics and chemistry are!
Life is the product of evolution. Nobody with open eyes can fail to understand that, and this applies to biological, biomedical, psychological and social scientists. Evolution is at its very core a phenomenon that rests essentially on variation--on not being reproducible. Each organism, indeed each cell, is different. Not even 'identical' twins are identical.
One reason for this is that genetic mutations are always occurring, even among the cells within our bodies. Another reason is that no two organisms are experiencing the same environment, and environmental factors affect and interact with the genomes of each individual organism of any species. Organisms affect their environments in turn. These are dynamic phenomena and are not replicable!
This means that, in general, we should not be expecting reproducibility of results. But one shouldn't overstate this because while obviously the fact that two humans are different doesn't mean they are entirely different. Similarity is correlated with kinship, from first-degree relatives to members of populations, species, and different species. The problem is not that there is similarity, it is that we have no formal theory about how much similarity. We know two samples of people will differ both among those in each sample and between samples. And, even the same people sampled at separate times will be different, due to aging, exposure to different environments and so on. Proper statistical criteria and so on can answer questions about whether differences seem only due to sampling from variation or from causal differences. But that is a traditional assumption from the origin of statistics and probability, and isn't entirely apt for biology: since we cannot assume identity of individuals, much less of samples or populations (or species, as in using mouse models for human disease), our work requires some understanding of how much difference, or what sort of difference, we should expect--and build into our models and tests etc.
Evolution is by its very nature an ad hoc phenomenon in both time and place, meaning that there are no fixed rules about this, as there are laws of gravity or of chemical reactions. That means that reproducibility is not, in itself, even a valid criterion for judging scientific results. Some reproducibility should be expected, but we have no rule for how much and, indeed, evolution tells us that there is no real rule for that.
One obvious and not speculative exemplar of the problem is the redundancy in our systems. Genomewide mapping has documented this exquisitely well: if variation at tens, hundreds, or sometimes even thousands of genome sites' affects a trait, like blood pressure, stature, or 'intelligence' and no two people have the same genotype, then no two people, even with the same trait measure have that measure for the same reason. And as is very well known, mapping only accounts for a fraction of the estimated heritability of the studied traits, meaning that much or usually most of the contributing genetic variation is unidentified. And then there's the environment. . . . .
It's a major problem. It's an inconvenient truth. The sausage-grinder system of science 'productivity' cannot deal with it. We need reform. Where can that come from?
Harris, science reporter for National Public Radio, goes over many different problems that plague biomedical research. At the core is the reproducibility problem, that is, the numbers of claims by research papers that are not reproducible by subsequent studies. This particular problem made the news within the last couple of years in regard to using statistical criteria like p-values (significance cutoffs), and because of the major effort in psychology to replicate published studies, with a lot of failure to do so. But there are other issues.
The typical scientific method assumes that there is a truth out there, and a good study should detect its features. But if it's a truth, then some other study should get similar results. But many many times in biomedical research, despite huge media ballyhoo with cheerleading by the investigators as well as the media, studies' breakthrough!! findings can't be supported by further examination.
As Harris extensively documents, this phenomenon is seen in claims of treatments or cures, or use of animal models (e.g., lab mice), or antibodies, or cell lines, or statistical 'significance' values. It isn't a long book, so you can quickly see the examples for yourself. Harris also accounts for the problems, quite properly I think, by documenting sloppy science but also the careerist pressures on investigators to find things they can publish in 'major' journals, so they can get jobs, promotions, high 'impact factor' pubs, and grants. In our obviously over-crowded market, it can be no surprise to anyone that there is shading of the truth, a tad of downright dishonesty, conveniently imprecise work, and so on.
Since scientists feed at the public trough (or depend on profits and sales for biomedical products to grant-funded investigators), they naturally have to compete and don't want to be shown up, and they have to work fast to keep the funds flowing in. Rigor Mortis properly homes in on an important fact, that if our jobs depend on 'productivity' and bringing in grants, we will do what it takes, shading the truth or whatever else (even the occasional outright cheating) to stay in the game.
Why share data with your potential competitors who might, after all, find fault with your work or use it to get the jump on you for the next stage? For that matter, why describe what you did in enough actual detail that someone (a rival or enemy!) might attempt to replicate your work.....or fail to do so? Why wait to publish until you've got a really adequate explanation of what you suggest is going on, with all the i's dotted and t's crossed? Haste makes credit! Harris very clearly shows these issues in the all-too human arena of our science research establishment today. He calls what we have now, appropriately enough, a "broken culture" of science.
Part of that I think is a 'Malthusian' problem. We are credited, in score-counting ways, by chairs and deans, for how many graduate students we turn (or churn) out. Is our lab 'productive' in that way? Of course, we need that army of what often are treated as drones because real faculty members are too busy writing grants or traveling to present their (students') latest research to waste--er, spend--much time in their labs themselves. The result is the cruel excess of PhDs who can't find good jobs, wandering from post-doc to post-doc (another form of labor pool), or to instructorships rather than tenure-track jobs, or who simply drop out of the system after their PhD and post-docs. We know of many who are in that boat; don't you? A recent report showed that the mean age of first grant from NIH was about 45: enough said.
A reproducibility mirage
If there were one central technical problem that Harris stresses, it is the number of results that fail to be reproducible in other studies. Irreproducible results leave us in limbo-land: how are we to interpret them? What are we supposed to believe? Which study--if any of them--is correct? Why are so many studies proudly claiming dramatic findings that can't be reproduced, and/or why are the news media and university PR offices so loudly proclaiming these reported results? What's wrong with our practices and standards?
Rigor Mortis goes through many of these issues, forthrightly and convincingly--showing that there is a problem. But a solution is not so easy to come by, because it would require major shifting of and reform in research funding. Naturally, that would be greatly resisted by hungry universities and those who they employ to set up a shopping-mall on their campus (i.e., faculty).
One purpose of this post is to draw attention to the wealth of reasons Harris presents for why we should be concerned about the state of play in biomedical research (and, indeed, in science more generally). I do have some caveats, that I'll discuss below, but that is in no way intended to diminish the points Harris makes in his book. What I want to add is a reason why I think that, if anything, Harris' presentation, strong and clear as it is, understates the problem. I say this because to me, there is a deeper issue, beyond the many Harris enumerates: a deeper scientific problem.
Reproducibility is only the tip of the iceberg!
Harris stresses or even focuses on the problem of irreproducible results. He suggests that if we were to hold far higher evidentiary standards, our work would be reproducible, and the next study down the line wouldn't routinely disagree with its predecessors. From the point of view of careful science and proper inferential methods and the like, this is clearly true. Many kinds of studies in biomedical and psychological sciences should have a standard of reporting that leads to at least some level of reproducibility.
However, I think that the situation is far more problematic than sloppy and hasty standards, or questionable statistics, even if they are clearly a prominent ones. My view is that no matter how high our methodological standards are, the expectation of reproducibility flies in the face of what we know about life. That is because life is not a reproducible phenomenon in the way physics and chemistry are!
Life is the product of evolution. Nobody with open eyes can fail to understand that, and this applies to biological, biomedical, psychological and social scientists. Evolution is at its very core a phenomenon that rests essentially on variation--on not being reproducible. Each organism, indeed each cell, is different. Not even 'identical' twins are identical.
One reason for this is that genetic mutations are always occurring, even among the cells within our bodies. Another reason is that no two organisms are experiencing the same environment, and environmental factors affect and interact with the genomes of each individual organism of any species. Organisms affect their environments in turn. These are dynamic phenomena and are not replicable!
This means that, in general, we should not be expecting reproducibility of results. But one shouldn't overstate this because while obviously the fact that two humans are different doesn't mean they are entirely different. Similarity is correlated with kinship, from first-degree relatives to members of populations, species, and different species. The problem is not that there is similarity, it is that we have no formal theory about how much similarity. We know two samples of people will differ both among those in each sample and between samples. And, even the same people sampled at separate times will be different, due to aging, exposure to different environments and so on. Proper statistical criteria and so on can answer questions about whether differences seem only due to sampling from variation or from causal differences. But that is a traditional assumption from the origin of statistics and probability, and isn't entirely apt for biology: since we cannot assume identity of individuals, much less of samples or populations (or species, as in using mouse models for human disease), our work requires some understanding of how much difference, or what sort of difference, we should expect--and build into our models and tests etc.
Evolution is by its very nature an ad hoc phenomenon in both time and place, meaning that there are no fixed rules about this, as there are laws of gravity or of chemical reactions. That means that reproducibility is not, in itself, even a valid criterion for judging scientific results. Some reproducibility should be expected, but we have no rule for how much and, indeed, evolution tells us that there is no real rule for that.
One obvious and not speculative exemplar of the problem is the redundancy in our systems. Genomewide mapping has documented this exquisitely well: if variation at tens, hundreds, or sometimes even thousands of genome sites' affects a trait, like blood pressure, stature, or 'intelligence' and no two people have the same genotype, then no two people, even with the same trait measure have that measure for the same reason. And as is very well known, mapping only accounts for a fraction of the estimated heritability of the studied traits, meaning that much or usually most of the contributing genetic variation is unidentified. And then there's the environment. . . . .
It's a major problem. It's an inconvenient truth. The sausage-grinder system of science 'productivity' cannot deal with it. We need reform. Where can that come from?
I think I know where babies come from, therefore I am human.
Anne and I have a long read up at Aeon today.
Some of the commenters say it's too long. We think it's not long enough and tried to get a publisher to agree with us that it needed to be book-length. That didn't work. But that doesn't matter. We had a lot of fun writing it and hope you enjoy reading it!
Here's the link: https://aeon.co/essays/i-think-i-know-where-babies-come-from-therefore-i-am-human
 |
| This is the art that accompanies it. (The Ain Sakhri lovers figurine. This is the oldest known representation of sexual intercourse in the world, dated c10,000 BCE. Photo courtesy of the Trustees of the British Museum.) |
Some of the commenters say it's too long. We think it's not long enough and tried to get a publisher to agree with us that it needed to be book-length. That didn't work. But that doesn't matter. We had a lot of fun writing it and hope you enjoy reading it!
Here's the link: https://aeon.co/essays/i-think-i-know-where-babies-come-from-therefore-i-am-human
Nasty People: Tension Release
This is a second guest post by Sophia Weaver (University of Rhode Island '16, Anthropology + Gender and Women's Studies), the author and illustrator of
Nasty People: an Illustrated Guide to Understanding Sex. (Her first post is here.)
*Disclaimer: The majority of my posts will be accompanied with original art, but for this post I couldn’t figure out a way to illustrate orgasms…it just seemed impossible. So, for this particular post I’ve added some pictures of flowers. When I am not writing and illustrating I am a flower farmer and my love for flowers runs deep. Somehow I feel like their unique beauty is a perfect illustration for the indescribable experience that is the orgasm. I promise my next post will be accompanied by my own illustrations.
What is an orgasm?
“The sudden, involuntary release of sexual tension.”
“The explosive discharge of neuromuscular tension and the peak of sexual response.”
These definitions are vague because the experience is rather indescribable and it varies between everyone. No two men orgasm the same way just as no two women experience orgasms in the same way. Previous experiences with people and unrealistic performances in porn often give the impression that an orgasm looks a certain way, but in reality everyone orgasms differently. The experience can be defined scientifically and explored in a lab, but only you can know your orgasm. An orgasm can often be achieved in a myriad of ways and through all kinds of physical and emotional contact. However, and I can’t stress this enough, the majority of women CANNOT reach climax through penetration alone, so be creative folks and never underestimate the power of clitoral stimulation!
For men, orgasms serve an important function. Orgasms are required for conception as they are the vehicle that flings the sperm forth on its journey toward the egg. However, when it comes to women, orgasms seem to have no evolutionary relevance. They are certainly not required for baby making (although it was once believed that mutual orgasm was essential for child creation). The female orgasm appears to function purely for pleasure and this is pretty gosh-darn fascinating and pretty freaking awesome (at least to me). There are two major evolutionary theories on the female orgasm: it functions as a mate selection “tool” (aka a lady’s orgasm serves to further attract a male) or it’s some sort of by-product of the male orgasm (the female orgasm= the male nipple, evolutionarily and functionally irrelevant, but still there). It is pretty amazing to me that something that is so powerful and rather awe-inspiring, is so filled with mystery. The mysteriousness of the orgasm just makes it that much cooler.
Kalbi Kırık Hüsniye
Kalbi Kırık Hüsniye, güvendiği dağlara kar yağan kişidir. Kişi, Kalbi Kırık Hüsniye durumuna geçtiğinde göğsünün ortasında derin bir acı duyar, hiç bir zaman dinmeyecek sonsuz bir acı. Yaşamdaki tüm acılar toplanmış da onun vücudunu istila etmiş gibidir. Yolda amaçsızca yürür, hiç kimse, hiç bir şey artık onun yüzünü güldüremez. Bu haldeyken akıl çalışmaz, aslında kalp de çalışmaz -çünkü kırılmıştır- beden de çalışmaz. Ne çalışır acaba?
Gözyaşı çalışırsa Kalbi Kırık Hüsniye biraz rahatlar, ama o da yoksa tıkanmışlık ve sıkışmışlık onu sarar. Zamanın içinde yok olur. Birisi onu oraya çivilemiştir. Bu durumda uzun süre kalırsa kişi ölebilir bence. Kalbi Kırık Hüsniye durumuna geçtiğinizde acıdan ölünebileceğini düşünürsünüz. Diplerde bir durumdur. Genelde çok uzun sürmez, bir arkadaşla dertleşmek, durumla yüzleşmek, yürümek iyi gelir. İlk bir kaç saati atlatmak mühimdir. Bu gibi durumlarda daha önceki Kalbi Kırık Hüsniye durumu düşünülmeli, ölünmediği, halen hayatta olunduğu kendini çimdikleyerek hatırlatılmalıdır. Çemkirilecekse çemkirilmeli, ağlanacaksa ağlanmalı, dertleşilecekse dertleşilmeli ve bir sonraki aşamaya geçilmelidir. Derin nefesler almak da kişiyi rahatlatabilir. Kişi, Kalbi Kırık Hüsniye durumunda kalmak isteyebilir, bunun artık Kurban Zihniye olduğu fark edilmelidir. Kurban Zihniye durumuna geçtiğinizde artık kalpten çıkmış, zihinde sıkışmış olursunuz. Bunu da uzun sürede atlatamazsınız. Aman ha! Bu durumda kalmak kolaydır; bir kaç hüzünlü parça, sosyal medyayı damardan almak Kurban Zihniye'de kalmanın en iyi yoludur.
Kalbi Kırık Hüsniye'den çıkmak için bir sonraki aşama, hareket aşamasıdır. Önce bakışlar kendine çevrilmeli bunun bir duygu olduğu, bir nehir gibi içinde durduğunda gelip geçeceği anlaşılmalıdır. İşte kişi, o zaman kendine gelir. Bir kere kendine gelindiğindeyse o canım, güzelim kalbin sevmek için olduğu, o güzel kalp kırılırsa yaşamaktan zevk alınmayacağı hatırlanır. Kişi kendini omzundan bir kaç kere öpmelidir bu aşamada, kollarını kendine kenet yapmalıdır, “Hüsniye'ciğim hüznü bırak, çok haklısın, güzelim kalbin acı içinde kaldı ama bak işte geçti ben seni çok seviyorum.” demek gerekir. İşte beden çözülmeye başladı, kalp yine kırmızı kırmızı aşkla atmaya devam ediyor. Bakışlar rahatladı. Yola devam etme zamanı.
Önemli olan bir diğer nokta da; Kalbi Kırık Hüsniye'yi çikolata, alışveriş, yemek, yeni bir sevgili, görüşmekten haz etmediğin arkadaşlarla takılma gibi yöntemlerle daha da fazla kırmamanız. Böyle olduğunda onun güzel kalbini daha çok kırarsınız. En iyisi tek başına biraz kalıp kendini toplamasına izin vermek. Kalbin içinden acı gelip geçtiğinde sonunda tarifi imkânsız bir huzurla kalıyorsunuz. Hayata güvenmenin huzuru. Seni seviyorum Kalbi Kırık Hüsniye, bana bir kalbim olduğunu hatırlatıyorsun.
Güneşin Gökkuşağına Verdiği Ders Masalı
Güneşin Gökkuşağına Verdiği Ders Masalı
Evel zaman içinde kalbur saman içinde bir güneş ile gökkuşağı varmış. Gökkuşağı hep güneşe hahaha atarmış
Dermiş benim renklerim çok güzel senin tek sarı rengin var dermiş.
Güneş o renkleri sana ben verdim dermiş.
Ama gökkuşağı aldırmazmış onlar benim rengim dermiş.
Bir gün güneş ortalıktan kaybolmuş ve tabi gökkuşağıda kaybolmuş ve gökkuşağı cezasını almış.
Aman çocuklar siz daima kendiniz olun başkalarına hava atmayın.
Dermiş benim renklerim çok güzel senin tek sarı rengin var dermiş.
Güneş o renkleri sana ben verdim dermiş.
Ama gökkuşağı aldırmazmış onlar benim rengim dermiş.
Bir gün güneş ortalıktan kaybolmuş ve tabi gökkuşağıda kaybolmuş ve gökkuşağı cezasını almış.
Aman çocuklar siz daima kendiniz olun başkalarına hava atmayın.
Ay İle NYAK Masalı
Ay İle NYAK Masalı
Gece yirmi saniye sürüyordu, NYAK da yirmi saniye. Yirmi saniye boyunca, kara bulutlara bürünmüş gökyüzü, büyümekte olan altın sarısı Ay`ın, ele gelmeyen bir ayla ile vurgulanmış ayçası, sonra, ne kadar çok bakılırsa, göz alıcı küçüklükleri o kadar irileşip sonunda Samanyolu`nun tozlarına dönüşen yıldızlar görülüyordu, bütün bunlar hızlı hızlı görülüyordu, üzerinde durulmak istenen her ayrıntı, bütünün yitip giden bir bölümü oluyordu, çünkü yirmi saniye hemen bitiyor, Nyak başlıyordu.
NYAK, karşı damdaki SPAAK-KONYAK reklamının yazısıydı,yirmi saniye yanıyor, yirmi saniye sönüyordu, yandığında da başka hiçbir şey görülmüyordu. Ay birden soluyor, gökyüzünün her tarafı kararıp düzleşiyor, yıldızlar parlaklıklarını yitiriyorlardı, on saniyedir, sürekli sevişme miyavlamaları çıkartarak, damların tepelerinde, oluklarında ağır ağır dolaşıp birbirlerini arayan dişi kedilerle, erkek kediler, şimdi NYAK`la kiremitlerin üzerinde fosfor neon ışığı altında, tüyleri dimdik, büzülüyorlardı.
Oturduğu tavan arasının pencerelerinden bakan Marcovaldo ailesinde karşıt düşünceler kol geziyordu. geceydi, artık büyük bir kız olan Isolina ay ışığının kendisini kapıp götürdüğünü duyumsuyor, yüreği çözülüyor, binanın alt katlarından ulaşan en cılız radyo sesi bile bir seranadın ezgileri gibi geliyordu ona. NYAK yanınca, radyo sanki başka bir havaya ,caza dönüşüyor, Isolina da ışıklar içindeki dans salonlarını, en üst kattaki tek başınalığını düşünüyordu. Pietruccio ile Michelino gecenin karanlığında gözlerini faltaşı gibi açıyor, haydut dolu bir ormanın orta yerinde olmanın sımsıcak, yumuşacık korkusunun içlerini kaplamasını bekliyorlardı; sonra NYAK! olunca, başparmaklarını havaya kaldırıp, işaret parmaklarını ileri uzatarak birbirlerine ,`Eller yukarı!Nembo Kid geldi!` diye saldırıyorlardı. Anneleri Domitilla, gece ışığın her sönüşünde, `Artık çocukları almalı, bu hava çarpar. Hele Isolina`nın bu saatte pencerede olması doğru değil!` diye düşünüyordu. Ama sonra herşey , dışarısı içerisi de yeniden aydınlanıyordu, Domitilla kendini bir zengin evinde ziyaretçi gibi hissediyordu.
İçine kapalı küçük delikanlı Fiordaligi ise, NYAK her söndüğünde ke`nin bezeme kıvrımı içindeki soluk ışıklı bir pencerenin camının ardında ay rengi, neon rengi, gece ışığı rengi bir kız yüzü, kendisi gülümser gülümsemez, görülemeyecek bir biçimde açılan, sanki bir gülümsemeye dönüşen, daha çocuk sayılır bir kız ağzı görüyordu, karanlığın içinden, birden NYAK`ın insafsız ke`si çıkıp gelince, yüz sınır çizgilerini yitiriyor, tükenmiş, soluk bir gölgeye dönüşüyordu; çocuksu ağzın, gülümsemesine karşılık verip vermediği bilinemiyordu artık.
Bu tutkular fırtınası içinde Marcovaldo çocuklarına gök cisimlerinin konumlarını öğretmeye çalışıyordu.
`Şu Büyükayı , bir, iki, üç,dört, orası da kuyruğu, şu da Küçükayı, Kutup Yıldızı da kuzeyi gösterir.`
`Peki bu nereyi gösteriyor?`
`Ke harfi o, yıldız değil. KONYAK sözcüğünün son harfi. Yıldızlar ana yönleri gösterirler. Kuzeyi, güneyi, doğuyu, batıyı. Ay`ın hörgücü batıda.. Hörgüç doğuda olursa Ay küçülür.`
`Peki baba konyak küçülüyor mu? Ke`nin hörgücü doğuda!`
`Büyüyüp küçülmez, Spaak şirketinin koyduğu yazı o.`
`Ay`ı hangi şirket koymuş?`
`Hiçbir şirket. Ay bir uydu, hep vardı.`
`Hep varsa, hörgücü niye değişiyor?`
`Dördünler yüzünden. Yalnız bir bölümü görülüyor.`
`KONYAK`ın da hep bir bölümü görülüyor.`
`Pierbernardi binasının damı daha yüksek de ondan.`
`Ay`dan da mı yüksek?`
Böylece, NYAK`ın her yanışında, Marcovaldo`nun yıldızları, yeryüzünün işleriyle iç içe giriyor, Isolina mırıldandığı bir mambo`yu inildemeye dönüştürüyor, çatı penceresindeki kız, göz kamaştırıcı, soğuk halka içinde yok oluyor, Fiordaligi`nin sonunda parmaklarının ucuyla göndermek cesaretini bulduğu öpücüğe karşılığını gizliyordu.
Filippetto ile Michelino ise, yirmi saniye sonra sönen ışıklı yazıya, yumrukları yüzlerinin önünde `Ta-ta-ta-ta...` diye makineli tüfek ateşi açıyorlardı havadan.
`Ta-ta-ta...Gördün mü baba, bir ateşte söndürdüm,` dedi Filippetto, ama neon ışığı söner sönmez savaş tutkusu da geçmiş, gözleri uykudan kapanmaya başlamıştı bile.
`Keşke paramparça olsa!` dedi Marcovaldo yukarıdaki sözler üzerine. `Size Aslan`ı, İkizler`i gösterirdim...`
`Aslan mı? Michelino birden heyecanlanmıştı. Dur! Aklına bir fikir gelmişti. Sapanını aldı, cebinden eksik etmediği yedek taşları yerleştirdi, olanca gücüyle asılıp KONYAK`ı çakıl yağmuruna tuttu.
Çakılların karşı damın kiremitlerine, olukların çinkolarına düşerken çıkarttıkları sesler, kırılan bir pencere camının çatırtısı, aşağıyı boylayan bir taşın bir lamba çanağını çıtlatması duyuldu, sokaktan bir ses yükseldi: `Taş yağıyor! Hey, yukarıdakiler!, Serseriler!` Işıklı yazı, tam atış sırasında yirmi saniye dolduğu için sönmüştü. Tavan arasındakiler içlerinden yirmiye kadar saymaya başladılar: bir, iki,üç, on, on bir. On dokuz dediler, soluk aldılar ,yirmi dediler, çok çabuk saymış olabiliriz korkusuyla yirmi bir, yirmi iki dediler, ama hiçbir şey olmuyordu. Nyak yanmıyordu yeniden, çardaktaki asmalar gibi kendisini tutan kasaya dolanmış, zor okunur kara bir bezeme kalmıştı geriye.`Aaa!` diye bağırdı hepsi, gökyüzü sayılamaz yıldızlarıyla tepelerinde yükseliyordu.
Michelino`nun kafasının arkasına bir tokat atmak için kaldırdığı eli havada kalan Marcovaldo, uzayda korunurmuş duygusuna kapıldı. Şimdi damlara egemen olan karanlık, sanki görülmez bir engel oluşturarak, sarı, yeşil, kırmızı hiyerogliflerin, göz kırpan trafik lambalarının, ışıkları yanık yol alan boş tramvayların, farların, ışık hunisini önlerinde sürüyen otomobillerin kaynaşmayı sürdürdükleri aşağıdaki dünyayı dışlıyordu.
Bu dünyadan yukarıya yalnızca bir duman gibi belirsiz, yaygın bir fosfor ışığı çıkıyordu. Artık kamaşmayan gözlerini gökyüzüne kaldırdığında uzamların görünümü uzanıyor, takım yıldızlar derinliğine yayılıyorlardı, gök kubbe dört bir yana dönüyordu, her şeyi içeren ,hiç bir sınırın içine girmeyen bu yuvarın dokusunun bir uzantısı, bir çentik gibi Venüs`e doğru açılıyor, onun, fışkırarak bir noktada yoğunlaşan hüzünlü ışığıyla, Dünyanın çatısı üzerinde tek başına belirmesini sağlıyordu.
Bu gökyüzüne asılı yeni Ay,soyut yarım ay görünüşünü gösterecek yerde, çevresi, Dünyanın yitirdiği bir güneşin düşey ışınlarıyla aydınlanmış ama yalnızca kimi ilkyaz gecelerinde görüldüğü gibi-yine de sıcak ısısını koruyan, donuk yuvar özelliğini açığa vuruyordu.
Marcovaldo, gölgelerle ışıklar arasında bölünmüş bu daracık Ay kıyısına baktıkça, sanki gece bir mucizeyle güneşe boğulmuş bir deniz kıyısına ulaşmanın özlemiyle doluyordu.
Çocuklar da, eylemlerinin umulmadık sonucundan korkmuş, neredeyse kendinden geçmiş Isolina, çatı penceresinin cılız ışığını, sonra da kızın aysıl gülümsemesini seçebilen Fiordaligi, tavan arasının penceresine yapışıp kalmışlardı. Annelerinin sesi duyuldu:
`Hadi gece artık, ne işiniz var pencerede? Ayışığında hastalanacaksınız!`
Michelino sapanını havaya kaldırdı:
`Ay`ı söndürüyorum!` deyip yorganın altına girdi.
Böylece o gecenin geri kalan bölümünde olsun, ertesi gece boyunca olsun karşı damdaki ışıklı ilan yalnızca SPAAK-KO yazdı ve Marcovaldo` nun evinden gökyüzü görüldü. Fiordaligi ile aysıl kız parmaklarıyla birbirlerine öpücükler gönderdiler, belki de dilsizler gibi konuşarak, buluşmak için sözleştiler.
Ama ikinci günün sabahı, damda, ışıklı yazının kasnağının arasında , kabloları, kordonları inceleyen, tulumlu iki elektrikçinin görüntüsü görüldü. Marcovaldo havanın nasıl olacağını anlamak isteyen yaşlılar gibi , burnunu dışarı çıkartıp; `Bu gece yine NYAK`lı bir gece olacak,` dedi.
Kapı çalınıyordu. Açtılar. Gözlüklü biriydi. `Rahatsız ediyorum,pencerenizden dışarı bakmama izin verir misiniz? Sağ olun,` Sonra da kendini tanıttı: `Doktor Godifredo, ışıklı reklam uzmanı.`
`Yandık! Zararı bize ödetecekler!` diye düşündü Marcovaldo, gökbilim keyfini unutup öfkeli gözlerle çocuklarına baktı.`Pencereden bakınca, siz de taşların buradan atılmamış olduğunu anlayacaksınız.` Ellerini öne uzatmayı denedi. ` Çocuklar bazan serçelere taş atıyorlar, ama Spaak`ın ilanı nasıl bozuldu anlayamadım. Ceza verdim hepsine, hem de öyle bir ceza ki! Bir daha yinelenmeyecek, içiniz rahat etsin.`
Doktor Godifredo`nun yüzü ciddileşti:
`Benim SPAAK ile ilgim yok. `Tomawak Konyak` için çalışıyorum.Bu dama ışıklı bir reklam yerleştirme olanağını incelemeye gelmiştim. Ama siz anlatın yine de, anlattıklarınız ilginç geldi bana.`
Böylece Marcovaldo, yarım saat sonra, `Spaak`ın başlıca rakibi `Tomawak Konyak` ile anlaşmaya varmış oldu. NYAK yazısının her yeniden yanışında çocuklar sapanla taş atacaklardı.
`Bardağı taşıran son damla olacak bu,` dedi Doktor Godifredo. Yanılmıyordu; aşırı tanıtım giderleri nedeniyle iflasın eşiğine gelmiş olan `Spaak` en güzel ışıklı ilanının sürekli olarak bozulmasını, kötüye işaret saydı. Kimi kez KOGAK, kimi kez KONAK, kimi kez KONK diye okunan yazı müşteriler arasında, firmanın para sıkıntısı çektiği düşüncesinin yayılmasına yol açtı; bir süre sonra, ilancılık ajansı, eski borçlar ödenmedikçe onarım yapmama kararı aldı; sönen yazı alacaklıların telaşını arttırdı; SPAK iflas etti.
Marcovaldo gökyüzünde ayın olanca parlaklığıyla yuvarlaklaştığını gördü.
Elektrikçiler yeniden karşı dama tırmandıklarında son dördündü. O gece eskisinin iki katı yükseklikte ve büyüklükte ışıklı harflerle KONYAK TOMAWAK yazıyordu, artık ne Ay ne gökkubbe ne gökyüzü ne gece vardı, iki saniyede bir yanıp sönen KONYAK TOMAWAK, KONYAK TOMAWAK, KONYAK TOMAWAK vardı yalnızca.
İçlerinde en çok zarar gören Fiordaligi oldu; aysıl kızın penceresi, kocaman, içine girilemez bir çifte ve`nin gerisinde yitip gitmişti.
NYAK, karşı damdaki SPAAK-KONYAK reklamının yazısıydı,yirmi saniye yanıyor, yirmi saniye sönüyordu, yandığında da başka hiçbir şey görülmüyordu. Ay birden soluyor, gökyüzünün her tarafı kararıp düzleşiyor, yıldızlar parlaklıklarını yitiriyorlardı, on saniyedir, sürekli sevişme miyavlamaları çıkartarak, damların tepelerinde, oluklarında ağır ağır dolaşıp birbirlerini arayan dişi kedilerle, erkek kediler, şimdi NYAK`la kiremitlerin üzerinde fosfor neon ışığı altında, tüyleri dimdik, büzülüyorlardı.
Oturduğu tavan arasının pencerelerinden bakan Marcovaldo ailesinde karşıt düşünceler kol geziyordu. geceydi, artık büyük bir kız olan Isolina ay ışığının kendisini kapıp götürdüğünü duyumsuyor, yüreği çözülüyor, binanın alt katlarından ulaşan en cılız radyo sesi bile bir seranadın ezgileri gibi geliyordu ona. NYAK yanınca, radyo sanki başka bir havaya ,caza dönüşüyor, Isolina da ışıklar içindeki dans salonlarını, en üst kattaki tek başınalığını düşünüyordu. Pietruccio ile Michelino gecenin karanlığında gözlerini faltaşı gibi açıyor, haydut dolu bir ormanın orta yerinde olmanın sımsıcak, yumuşacık korkusunun içlerini kaplamasını bekliyorlardı; sonra NYAK! olunca, başparmaklarını havaya kaldırıp, işaret parmaklarını ileri uzatarak birbirlerine ,`Eller yukarı!Nembo Kid geldi!` diye saldırıyorlardı. Anneleri Domitilla, gece ışığın her sönüşünde, `Artık çocukları almalı, bu hava çarpar. Hele Isolina`nın bu saatte pencerede olması doğru değil!` diye düşünüyordu. Ama sonra herşey , dışarısı içerisi de yeniden aydınlanıyordu, Domitilla kendini bir zengin evinde ziyaretçi gibi hissediyordu.
İçine kapalı küçük delikanlı Fiordaligi ise, NYAK her söndüğünde ke`nin bezeme kıvrımı içindeki soluk ışıklı bir pencerenin camının ardında ay rengi, neon rengi, gece ışığı rengi bir kız yüzü, kendisi gülümser gülümsemez, görülemeyecek bir biçimde açılan, sanki bir gülümsemeye dönüşen, daha çocuk sayılır bir kız ağzı görüyordu, karanlığın içinden, birden NYAK`ın insafsız ke`si çıkıp gelince, yüz sınır çizgilerini yitiriyor, tükenmiş, soluk bir gölgeye dönüşüyordu; çocuksu ağzın, gülümsemesine karşılık verip vermediği bilinemiyordu artık.
Bu tutkular fırtınası içinde Marcovaldo çocuklarına gök cisimlerinin konumlarını öğretmeye çalışıyordu.
`Şu Büyükayı , bir, iki, üç,dört, orası da kuyruğu, şu da Küçükayı, Kutup Yıldızı da kuzeyi gösterir.`
`Peki bu nereyi gösteriyor?`
`Ke harfi o, yıldız değil. KONYAK sözcüğünün son harfi. Yıldızlar ana yönleri gösterirler. Kuzeyi, güneyi, doğuyu, batıyı. Ay`ın hörgücü batıda.. Hörgüç doğuda olursa Ay küçülür.`
`Peki baba konyak küçülüyor mu? Ke`nin hörgücü doğuda!`
`Büyüyüp küçülmez, Spaak şirketinin koyduğu yazı o.`
`Ay`ı hangi şirket koymuş?`
`Hiçbir şirket. Ay bir uydu, hep vardı.`
`Hep varsa, hörgücü niye değişiyor?`
`Dördünler yüzünden. Yalnız bir bölümü görülüyor.`
`KONYAK`ın da hep bir bölümü görülüyor.`
`Pierbernardi binasının damı daha yüksek de ondan.`
`Ay`dan da mı yüksek?`
Böylece, NYAK`ın her yanışında, Marcovaldo`nun yıldızları, yeryüzünün işleriyle iç içe giriyor, Isolina mırıldandığı bir mambo`yu inildemeye dönüştürüyor, çatı penceresindeki kız, göz kamaştırıcı, soğuk halka içinde yok oluyor, Fiordaligi`nin sonunda parmaklarının ucuyla göndermek cesaretini bulduğu öpücüğe karşılığını gizliyordu.
Filippetto ile Michelino ise, yirmi saniye sonra sönen ışıklı yazıya, yumrukları yüzlerinin önünde `Ta-ta-ta-ta...` diye makineli tüfek ateşi açıyorlardı havadan.
`Ta-ta-ta...Gördün mü baba, bir ateşte söndürdüm,` dedi Filippetto, ama neon ışığı söner sönmez savaş tutkusu da geçmiş, gözleri uykudan kapanmaya başlamıştı bile.
`Keşke paramparça olsa!` dedi Marcovaldo yukarıdaki sözler üzerine. `Size Aslan`ı, İkizler`i gösterirdim...`
`Aslan mı? Michelino birden heyecanlanmıştı. Dur! Aklına bir fikir gelmişti. Sapanını aldı, cebinden eksik etmediği yedek taşları yerleştirdi, olanca gücüyle asılıp KONYAK`ı çakıl yağmuruna tuttu.
Çakılların karşı damın kiremitlerine, olukların çinkolarına düşerken çıkarttıkları sesler, kırılan bir pencere camının çatırtısı, aşağıyı boylayan bir taşın bir lamba çanağını çıtlatması duyuldu, sokaktan bir ses yükseldi: `Taş yağıyor! Hey, yukarıdakiler!, Serseriler!` Işıklı yazı, tam atış sırasında yirmi saniye dolduğu için sönmüştü. Tavan arasındakiler içlerinden yirmiye kadar saymaya başladılar: bir, iki,üç, on, on bir. On dokuz dediler, soluk aldılar ,yirmi dediler, çok çabuk saymış olabiliriz korkusuyla yirmi bir, yirmi iki dediler, ama hiçbir şey olmuyordu. Nyak yanmıyordu yeniden, çardaktaki asmalar gibi kendisini tutan kasaya dolanmış, zor okunur kara bir bezeme kalmıştı geriye.`Aaa!` diye bağırdı hepsi, gökyüzü sayılamaz yıldızlarıyla tepelerinde yükseliyordu.
Michelino`nun kafasının arkasına bir tokat atmak için kaldırdığı eli havada kalan Marcovaldo, uzayda korunurmuş duygusuna kapıldı. Şimdi damlara egemen olan karanlık, sanki görülmez bir engel oluşturarak, sarı, yeşil, kırmızı hiyerogliflerin, göz kırpan trafik lambalarının, ışıkları yanık yol alan boş tramvayların, farların, ışık hunisini önlerinde sürüyen otomobillerin kaynaşmayı sürdürdükleri aşağıdaki dünyayı dışlıyordu.
Bu dünyadan yukarıya yalnızca bir duman gibi belirsiz, yaygın bir fosfor ışığı çıkıyordu. Artık kamaşmayan gözlerini gökyüzüne kaldırdığında uzamların görünümü uzanıyor, takım yıldızlar derinliğine yayılıyorlardı, gök kubbe dört bir yana dönüyordu, her şeyi içeren ,hiç bir sınırın içine girmeyen bu yuvarın dokusunun bir uzantısı, bir çentik gibi Venüs`e doğru açılıyor, onun, fışkırarak bir noktada yoğunlaşan hüzünlü ışığıyla, Dünyanın çatısı üzerinde tek başına belirmesini sağlıyordu.
Bu gökyüzüne asılı yeni Ay,soyut yarım ay görünüşünü gösterecek yerde, çevresi, Dünyanın yitirdiği bir güneşin düşey ışınlarıyla aydınlanmış ama yalnızca kimi ilkyaz gecelerinde görüldüğü gibi-yine de sıcak ısısını koruyan, donuk yuvar özelliğini açığa vuruyordu.
Marcovaldo, gölgelerle ışıklar arasında bölünmüş bu daracık Ay kıyısına baktıkça, sanki gece bir mucizeyle güneşe boğulmuş bir deniz kıyısına ulaşmanın özlemiyle doluyordu.
Çocuklar da, eylemlerinin umulmadık sonucundan korkmuş, neredeyse kendinden geçmiş Isolina, çatı penceresinin cılız ışığını, sonra da kızın aysıl gülümsemesini seçebilen Fiordaligi, tavan arasının penceresine yapışıp kalmışlardı. Annelerinin sesi duyuldu:
`Hadi gece artık, ne işiniz var pencerede? Ayışığında hastalanacaksınız!`
Michelino sapanını havaya kaldırdı:
`Ay`ı söndürüyorum!` deyip yorganın altına girdi.
Böylece o gecenin geri kalan bölümünde olsun, ertesi gece boyunca olsun karşı damdaki ışıklı ilan yalnızca SPAAK-KO yazdı ve Marcovaldo` nun evinden gökyüzü görüldü. Fiordaligi ile aysıl kız parmaklarıyla birbirlerine öpücükler gönderdiler, belki de dilsizler gibi konuşarak, buluşmak için sözleştiler.
Ama ikinci günün sabahı, damda, ışıklı yazının kasnağının arasında , kabloları, kordonları inceleyen, tulumlu iki elektrikçinin görüntüsü görüldü. Marcovaldo havanın nasıl olacağını anlamak isteyen yaşlılar gibi , burnunu dışarı çıkartıp; `Bu gece yine NYAK`lı bir gece olacak,` dedi.
Kapı çalınıyordu. Açtılar. Gözlüklü biriydi. `Rahatsız ediyorum,pencerenizden dışarı bakmama izin verir misiniz? Sağ olun,` Sonra da kendini tanıttı: `Doktor Godifredo, ışıklı reklam uzmanı.`
`Yandık! Zararı bize ödetecekler!` diye düşündü Marcovaldo, gökbilim keyfini unutup öfkeli gözlerle çocuklarına baktı.`Pencereden bakınca, siz de taşların buradan atılmamış olduğunu anlayacaksınız.` Ellerini öne uzatmayı denedi. ` Çocuklar bazan serçelere taş atıyorlar, ama Spaak`ın ilanı nasıl bozuldu anlayamadım. Ceza verdim hepsine, hem de öyle bir ceza ki! Bir daha yinelenmeyecek, içiniz rahat etsin.`
Doktor Godifredo`nun yüzü ciddileşti:
`Benim SPAAK ile ilgim yok. `Tomawak Konyak` için çalışıyorum.Bu dama ışıklı bir reklam yerleştirme olanağını incelemeye gelmiştim. Ama siz anlatın yine de, anlattıklarınız ilginç geldi bana.`
Böylece Marcovaldo, yarım saat sonra, `Spaak`ın başlıca rakibi `Tomawak Konyak` ile anlaşmaya varmış oldu. NYAK yazısının her yeniden yanışında çocuklar sapanla taş atacaklardı.
`Bardağı taşıran son damla olacak bu,` dedi Doktor Godifredo. Yanılmıyordu; aşırı tanıtım giderleri nedeniyle iflasın eşiğine gelmiş olan `Spaak` en güzel ışıklı ilanının sürekli olarak bozulmasını, kötüye işaret saydı. Kimi kez KOGAK, kimi kez KONAK, kimi kez KONK diye okunan yazı müşteriler arasında, firmanın para sıkıntısı çektiği düşüncesinin yayılmasına yol açtı; bir süre sonra, ilancılık ajansı, eski borçlar ödenmedikçe onarım yapmama kararı aldı; sönen yazı alacaklıların telaşını arttırdı; SPAK iflas etti.
Marcovaldo gökyüzünde ayın olanca parlaklığıyla yuvarlaklaştığını gördü.
Elektrikçiler yeniden karşı dama tırmandıklarında son dördündü. O gece eskisinin iki katı yükseklikte ve büyüklükte ışıklı harflerle KONYAK TOMAWAK yazıyordu, artık ne Ay ne gökkubbe ne gökyüzü ne gece vardı, iki saniyede bir yanıp sönen KONYAK TOMAWAK, KONYAK TOMAWAK, KONYAK TOMAWAK vardı yalnızca.
İçlerinde en çok zarar gören Fiordaligi oldu; aysıl kızın penceresi, kocaman, içine girilemez bir çifte ve`nin gerisinde yitip gitmişti.
Şaşkın Tavşan Ve Aydede Masalı
Şaşkın Tavşan Ve Aydede Masalı
Şaşkın tavşan zıplaya zıplaya, etrafı seyrederek giderken, Birdenbire bir çukura düştü. Kendi kendine, `Eyvah` dedi, `Tuzağa düştüm` Tam osırada çukurun etrafındaki küçük taşlar da düşerek tavşanın canını acıttılar. Şaşkın tavşan acının verdiği korkuyla sıçrayarak çukurdan çıktı ve bağırarak koşmaya başladı. `Canavarlar saldırıyor, canavarlar saldırıyor` diye çığlık atıyordu. `aydedeyi bulup, bunu ona anlatmalıyım` diye düşündü. Koştura koştura giderken yolda ceylana rastladı. Ceylan şaşırarak, `Ne oluyor şaşkın tavşan bu acele ne` diye sordu. Tavşan, `Senin daha haberin yok mu?` dedi. `En az on canavar hepimize tuzaklar kurmuşlar. Tuzaklarına düşünce kafama taş yağdırdılar. Az daha ölüyordum. Aydedeye haber vermeye gidiyorum` dedi. Ceylan heyecanla, `Sen dur, yüksek tepeye daha çok yol var. Hem sen yorulmuşsun, ben daha çabuk giderim` dedi ve koşmaya başladı. Ceylan yolda aslana rastladı. Aslan şaşkınlıkla sordu, `hey ceylan kardeş bu ne acele, bu ne heyecan. Böyle hızlı hızlı nereye koşuyorsun?` Ceylan, `Oooo` dedi, `Senin daha haberin yok mu? Canavarlar bize tuzak kurmuşlar. Taş atarak saldırıyorlar. En az yüz tane varlar, Aydedeye haber vermeye gidiyorum` Aslan heyecanla, `küçük ceylan sen yorulmuşsun, bu çok önemli bir haber. Ben daha hızlı giderim` deyip koşmaya başlamış. Dereleri, vadileri geçmiş. Kayalıkların içinden geçerken kartala rastlamış. Kartal aslanın bu haline hem şaşırmış hem de heyecanlanmış. `Hey aslan kardeş, böyle kan ter içinde nereye gidiyorsun?` demiş. Aslan, `Senin haberin yok mu?` demiş, `Ormanı canavarlar bastı, en az bin canavar vardı. Tuzak kurup koca koca kayalarla bize saldırdılar. Aydedeye haber vermeye gidiyorum` demiş. Kartal çok korkmuş, `Aslan kardeş, sen dur, Ben uçarak Aydedeye daha çabuk haber veririm` demiş ve gökyüzüne doğru uçmaya başlamış. Aydede, uzaktan soluk soluğa, heyecanla kendisine doğru uçan kartalı görmüş. Ve ona, `hey kartal neyin var, niçin bu kadar acele ediyorsun` demiş. Kartal, `Aydede, Aydede canavarlar ormanı basmış, en az on bin tane varmış. Tuzaklar kurup, kayalarla saldırıyorlarmış` demiş soluk soluğa. Aydede daha önce hiç canavar görmemiş ve canavar diye bir şeyin olmadığını biliyormuş. `Bu işte bir terslik var Kartal, canavarları sen gördün mü?` diye sormuş. Kartal, `Ben görmedim ama aslan görmüş` diye cevaplamış. Aydedeyle kartal aslanın yanına gitmişler. Kayalıklarda bekleyen aslana Aydede sormuş, `Aslan kardeş sen canavarları sen gördün mü?` Aslan, `Ben görmedim ama ceylan görmüş` demiş. Sonra hep beraber ceylanın yanına gitmişler. Aydede ceylana, `Sen canavarları gördün mü?` demiş. Ceylan, `Ben görmedim ama şaşkın tavşan görmüş` demiş.Bu sefer de toplanıp şaşkın tavşanı bulmaya gitmişler. Onu gizlendiği yerde bulmuşlar. Aydede sormuş, `Şaşkın tavşan, sen canavarları gördün mü?` Şaşkın tavşan biraz utanarak, `Görmedim ama onların tuzağına düştüm ve üstüme taşlar attılar` demiş. Aydede şaşkın tavşanın anlattıklarına şaşırmış ama inanamamış. `Şu tuzakları bize bir göster bakalım` demiş. Şaşkın tavşan önde, diğerleri arkada gele gele küçük bir çukurun başına gelmişler. Aydede, `tuzak bu mu?` diye sormuş. Tavşan iyice utanarak, `Evet bu galiba` diye sessizce yanıtlamış. Tam o sırada tekrar ayağı kaymış ve yine çukura düşmüş, etraftaki küçük taşlar başına doğru yuvarlanınca, tavşan yine korkuyla sıçrayarak çukurdan çıkmış ve koşmaya başlamış. `ben size demiştim, canavarlar saldırıyor işte` diye bağırıyormuş. Bütün hayvanlar ve Aydede kahkahalarla gülmeye başlamışlar. Aydede bütün hayvanlara dönüp, `Bir daha da gözünüzle görmediğiniz hiçbir şeye inanmayın` demiş.
Aydede Ve Flüt Çalan Çocuk Masalı
Aydede Ve Flüt Çalan Çocuk Masalı
Aydede gökyüzünde keyifle dolaşırken, birden bire kulakları sağır eden bir ses duydu. Ses o kadar güçlü ve o kadar rahatsız ediciydi ki, elleriyle kulaklarını kapadı. Sonra sesin geldiği yöne, aşağılara doğru süzüldü. Bir de ne görsün! Ormandaki bütün ağaçlar kulaklarını kapatmış kaçmaya çalışıyor ama kökleri toprağa bağlı olduğu için kaçamıyorlardı. Tavşanlar, köpekler, kediler, tilkiler, kargalar, serçeler ise bir o tarafa bir bu tarafa koşturup duruyorlardı. Aydede, yavru bir tavşanın yanına yaklaştı ve `Hey arkadaş neler oluyor böyle` diye sordu. Yavru tavşan bir yandan kaçarken, bir yandan da bağırarak, `Duymuyor musun Aydede, küçük bir çocuk, ormanda flüt çalıyor. Daha doğrusu çalmıyor da öttürüyor. Gürültü hepimizi serseme çevirdi` diyerek kaçmaya devam etti. Aydede, elleri kulaklarında, çocuğun olduğu yere yaklaştı Bir de ne görsün? Küçük bir çocuk, elinde flüt, var gücüyle üflüyor. Aydede sonunda daha fazla dayanamayıp çocuğun yanına yaklaştı ve `Merhaba` dedi. Çocuk Aydede`yi görünce önce sevindi fakat sevinci fazla uzun sürmedi, üzüntüyle cevap verdi, `Merhaba Aydede` dedi. Aydede, `Neden böyle üzgünsün?` diye sordu. Çocuk elindeki flütü göstererek, `Dedem bana flüt verdi ama çalamıyorum. O kadar kötü sesler çıkarıyorum ki, beni evden dışarı gönderdiler. Ama hala çalamıyorum, üstelik ben çaldıkça hayvanlar da kaçmaya başladılar. Beni kimse dinlemek istemiyor.` dedi. Çocuk gerçekten de çok üzgün görünüyordu. Aydede, `Peki, biraz daha yavaş çalamaz mısın?` diye sordu. Çocuk, `Ama Aydede, hep aynı ses çıkıyor, farklı ses çıkmayınca ben de kızıp daha hızlı üflüyorum` dedi. Aydede, `Bak` dedi çocuğa, `benim bir fikrim var. İleride kayalıklar tepesi var. Seni oraya götüreyim, istediğin kadar çal. Eminim ki biraz çalsan ve sakinleşsen daha güzel çalacaksın` dedi. Çocuk sevinçle kabul etti, Aydede çocuğu kayalık tepesine götürdü ve, `Sen çalmaya başla ben gidip anne ve babana haber vereyim` dedi ve oradan ayrıldı. Çocuğun anne ve babası bu haberi duyunca çok sevindiler. Aydede`ye, `Çok teşekkür ederiz Aydede, bütün gün hiç durmadan flüt çaldı durdu. Kafamız davul gibi oldu` dediler. Çocuğun dedesi, `Böyle olacağını bilseydim almazdım o flütü` dedi. Aydede hepsine, `Sakin olun, her işin bir acemiliği vardır, o da yanlış çala çala öğrenecek doğrusunu` dedi ve geri dönüp, çocuğu uzaktan izlemeye başladı. Bütün kaya ve taş parçaları kulaklarını kapamış, çocuğun çıkardığı seslerden titriyorlardı. Sonunda çocuk yoruldu ve üzüntüyle flütü yanına koydu. Hala çalamıyordu ve hala kimse onu dinlemek istemiyordu. Flütü yavaşça eline aldı, sanki bir sırrı çözmeye çalışıyormuş gibi onu uzun uzun inceledi. Flütün üstündeki delikleri yeni fark etmişti. Tekrar dudaklarına götürdü. O kadar yorgundu ki, ancak yavaşça üfleyebildi, delikleri parmaklarıyla açıp kapamaya ve tekrar üzüntüyle üflemeye başladı. Birdenbire güzel sesler çıkmaya başlamıştı. Çocuk şaşkınlık ve sevinç içerisinde aynı şekilde çalmaya devam etti. O kadar güzel çalmaya başlamıştı ki, bütün hayvanlar, kayalar ve taşlar, ağaçlar ve bitkiler onu dinlemek için kulaklarını açmaya başladılar. Aynı şaşkınlık onlarda da vardı. Ağaçlar ve çiçekler müziğin etkisiyle salınmaya, hayvanlar çocuğun etrafında toplanarak dansetmeye başlamışlardı. Çocuk, `Sonunda başardım` dedi kendi kendine. Tüm orman halkı çocuğu alkışlamaya başladılar. Çocuk ayağa kalktı ve gülerek onları selamladı. Aydede de çocuğun yanına gelerek onu alkışladı, `Demek ki` dedi, `sakin olursan, yavaş olursan, denemekten ve çalışmaktan yılmazsan başarabiliyormuşsun` dedi. Çocuk aydede`nin boynuna sarıldı ve onu yanaklarından öptü. Aydede, `Hadi atla sırtıma seni biraz gezdireyim` dedi. Çocuk sevinçle Aydede`nin sırtına atladı. Ama Aydede, daha yeni havalanmaya başlamıştı ki, çocuk yorgunluktan uyuya kaldı. Aydede çocuğu evine götürdü, yavaşça yatağına yatırdı ve kulağına, `Aferin sana, sen güçlü ve sabırlı bir çocuksun` dedi ve sonra tekrar gökyüzüne yükseldi. Çocuk rüyasında kendisini bulutların üzerinde flüt çalarken gördü.
Aydede Renkli Şehirde Masalı
Aydede Renkli Şehirde Masalı
Dağların arasındaki vadinin en derin yerinde geniş bir düzlük vardı. Bu düzlükte hayvanların hep bir arada yaşadığı büyük bir kasaba vardı. Hayvanlar buraya Renkli Şehir ismini vermişlerdi. Çünkü bu büyük kasabada her şeyin bir çok rengi vardı. Çiçekler çok renkliydiler, ağaçlar da öyle. Çimenler çok renkliydiler, hayvanların kendileri bile çok renkliydiler. Her renkten, her sesten canlı burada huzur içinde yaşarlardı. Renkli Şehir`de hastalanan ya da yaralanan hayvanlar için rengarenk bir hastane vardı. Sonra hayvanların ihtiyaçlarını karşılamak için rengarenk bir market ve bir de dondurmacı vardı. Her hayvanın evi başka bir biçimde ve başka bir renkteydi. Rengarenk oyuncakları olan renkli bir lunapark vardı. Bütün hayvanlar burada eğlenir, oyunlar oynarlardı. Renkli hayvan şehrine hiçbir insan gelmezdi. Çünkü bu dağların arasındaki derin vadinin dibine kadar hiç kimse inemezdi. Dağların içinden geçen gizli yolu da kimse bilmezdi. Renkli şehre sadece Aydede, nadiren bir çocuk getirir, çocuk şaşkınlıktan ağzı bir karış açık, şehri gezer, bütün hayvanlarla tanışır, oyunlar oynar, eğlenirdi. Sonra Aydede çocuğu tekrar geri götürürdü.O sabah aydede yine sırtında küçük bir çocukla çıkagelmişti. Ayılar ve kurtlar ırmakta balık avlıyor, aslanlar güneşleniyorlardı. Renkli şehrin en yaşlısı olan Aksakal Aslan, `Hoş geldin Aydede, bu seferki misafirimiz kimmiş bakalım` dedi. Aydede sırtındaki çocuğu yere indirerek, Aksakal aslan`ın yanına oturdu. `Bu çocuk ekin`in erkek kardeşi Oğulcan` diyerek tanıştırdı Oğulcan`ı Aksakal Aslan, `Memnun oldum Oğulcan` diyerek çocuğun suratını yaladı. Oğulcan, `Buranın kralı sen misin?` diye sordu Aksakal Aslan`a. Aslan gülerek, `Hayır, burada kral yoktur, burada bütün hayvanlar barış ve huzur içinde yaşarlar. Kimsenin de kral olma isteğinin olduğunu sanmıyorum` dedi. Aydede, `Oğulcan, her yerde bir kral olduğunu zannediyor ve her zaman da erkeklerin kral olduğunu düşünüyor` dedi ve devam etti, `bu yüzden arkadaşlarıyla sürekli kavga ediyor, ablası ve kız arkadaşlarına hiç saygı göstermiyor` dedi. Aksakal Aslan şaşkınlıkla, `Gerçekten mi?` diye sordu. `Böyle bir şeyi de ilk kez duyuyorum, nereden çıkardı acaba bu düşüncelerini` diye merakla sordu Aydedeye , Aydede çocuğa dönerek, `sen ne diyorsun Oğulcan` dedi. `Bütün filmlerde kral var ve bütün filmlerde erkekler en güçlüdür, ben de bütün kızlardan daha güçlüyüm, ablamdan bile` diye cevap verdi Oğulcan.Aksakal Aslan yine kahkahalar güldü, `Sizin filmlerinizi bilmem ama burada öyle değil Oğulcan` diyerek devam etti, burada birbirimize karşı güce ihtiyacımız yoktur. Renkli şehirde güç, sadece çalışırken ve eğlenirken işimize yarar. Toprağı kazarken,eşyaları taşırken ve koşuştururken ayaklarımız için. `Bu sohbet için teşekkür ederiz aksakal Aslan` dedi Aydede, `Müsaade edersen, Ben Oğulcan`a renkli şehri gezdirmek istiyorum. Oğulcan`da Yaşlı aksakal`a eğilerek selam verirken, `Sizi tanıdığıma çok sevindim Aksakal Amca. Aslan görünce çok korkacağımı sanırdım ama beni hiç korkutmadınız, teşekkür ederim` dedi ve Aydedeyle dolaşmaya çıktı. Dışarıda çok güzel bir güneş tüm renkli şehir halkını ısıtıyordu. Anne ve baba hayvanlar birlikte çalışıyor, birbirlerine yardım ediyorlardı. Erkek ve kız çocuklar anne ve babalarına yardım ediyorlar ya da birbirleriyle neşe içinde oynuyorlardı. Aydede, Oğulcan`a gezdikleri yerlerde çalışan, dinlenen, oynayan renkli hayvanları gösteriyor ve şöyle diyordu, `Görüyor musun, burada kimse kimseye emie vermiyor, zorlayarak bir şey yaptırmaya çalışmıyor. Anneler babalar birbirine yardım ediyor, erkek kardeşler ablalarına yardım ediyor ve onların sözlerini dinliyorlar. Annesine saygısızlık yapan hiçbir çocuk gördün mü? Oysa burada her türden hayvan var değil mi?` Oğulcan hala şaşkınlıkla masal ülkesine benzeyen bu şehri seyrediyordu. Sonra Renkli Şehrin, renkli marketine girdiler. İçeride gezindiler. Renkli Şehrin, renkli hayvanları, dışarıda çalışarak elde ettikleri yiyeceklerin ve eşyaların fazlasını diğer hayvanlara lazım olur diye, getirip görevli kaplumbağalara teslim ediyorlardı. Bazı hayvanlar ise gelip ihtiyaçları olan, yiyecek ve eşyaları soruyorlar, varsa kendilerine yetecek kadar alıp gidiyorlardı. Aydede, Oğulcan`a, `Bak, buradaki çocuklar hiç anne ve babalarına şunu da al, bunu da al, şunu da isterim, bunu da diye baskı yapıyorlar mı?, ağlayıp duruyorlar mı?` Oğulcan utanarak bu soruya cevap vermedi. Aydede, `Dilerim bundan sonra marketlere, bakkallara girdiğinde ablanı, anneni ve babanı her şeyden almaları için sıkıştırmazsın` dedi. Oğulcan`ın gözleri rengarek şekerlerdeydi. Aydede bunu gördü ve, `İstediğini alabilirsin Oğulcan, ancak sadece bir tane` dedi, `Yoksa hem dişlerin çürür, hem de miden ağrır. Sonra yemek de yiyemez hasta olursun` oğulcan peki anlamında başını salladı. Sonra Aydede Oğulcan`ı sırtına alıp, evine götürmek için şehrin üzerine doğru yükseldi. Oğulcan şehirdeki bütün renkli hayvanlara el sallayarak, `Hoşçakalın` diye bağırdı ve Aydedenin sırtında bulutlara doğru yükseldi.
Aydede Ve Kumdan Kaleler Masalı
Aydede Ve Kumdan Kaleler Masalı
O gün, güneş erkenden doğmuştu. Ve her yer çok sıcaktı. Büyükler, çocukların bu sıcakta dışarıda oynamasına izin vermemişlerdi, çünkü güneşin altında çok fazla kalırlarsa hasta olabilirlerdi. Fakat evler de çok sıcaktı. Mahallenin bütün çocukları birbirleriyle pencerelerden, balkonlardan haberleşerek denize gitmeye karar verdiler. Bu sıcakta hem eğlenebilecekleri hem de serinleyecekleri tek yer orasıydı. Anne ve babalarını da ikna ettikten sonra, hazırlıklarını yapıp, sevinçle yola koyuldular. Bir tarafı orman olan deniz kıyısına geldiklerinde, bütün çocuklar neşeli çığlıklar atarak denize koştular. Bir süre yüzüp, oynadıktan sonra, kumsala çıkıp, kumdan çeşitli şekiller yapmaya başladılar. Evler, tepeler, dağlar ve hayvanlar yaptılar. Fakat hepsinin birleşip, kumdan yaptıkları bir kale vardı ki, gerçekten de görülmeye değerdi. Çocukların hepsi bu kaleyi yapmak için canla başla çalışmış ve kocaman bir eski zaman kenti yapmışlardı. Akşam olup eve dönme vakti geldiğinde, çocuklar çok üzüldüler, çünkü kalenin surları henüz tamamlanmamıştı. Anne babalarına yalvardılar, `Ne olur gitmeyelim, bu kumdan kenti tamamlayalım` diye. Fakat vakit çok geç olmuş, neredeyse karanlık çökmek üzereydi. Sonunda büyükler ertesi gün tekrar gelmeye söz vererek çocukları ikna ettiler ve toplanıp evlerine döndüler. Artı gece olmuş, Aydede dolaşmaya çıkmıştı. Fakat o da ne. Gökyüzünün her tarafında kara kara bulutlar telaşlı ve üzgün dolaşıyorlardı. Aydede, hayretle bulutlara yaklaştı, `Niçin bu kadar üzgünsünüz, ne oluyor size?` diye sordu. Genç bulutlardan biri, `Bu akşam hava bizim yüzümüzden kapalı` dedi. Aydede anlamamıştı, `Böyle şeyler her zaman olur çocuklar, buna neden üzüldüğünüzü anlamadım` dedi. Başka bir genç bulut, `Ama biz, beyaz bembeyaz bulutlardan değiliz Aydede` diye cevap verdi. Aydede gene anlamamıştı. `Eeeee ne olmuş` dedi. Yine genç bir bulut, `ama Aydede niçin anlamıyorsun? Biz çok doluyuz, bu yüzden de yeryüzüne yağmur bırakacağız` dedi. Aydede, `Üzüldüğünüz şeye bakın, çocuklar yağmuru sever bir kere` diye yanıtladı. Bu sefer çocuk bulut konuştu, `Ama Aydede o kadar doluyuz ki, yağmur bıraktığımız zaman aşağıda seller olacak. Bugün çocuklar deniz kıyısında çok uğraşıp kumdan kaleler yaptılar. Yarın gelip tamamlayacaklardı` dedi ve devam etti, `Eğer biz içimizdeki tüm yağmurlar boşaltırsak, çocukların yaptığı her şer yerle bir olacak`. Aydede, `Haaa, öyle mi` dedi şaşkınlıkla, `Bu gerçekten de ciddi bir durum. Peki ne yapabiliriz?` diye sordu. Çocuk bulut, `Bizde saatlerdir bunu düşünüyoruz, ama bir çözüm bulamadık` dedi. Sonra hep beraber düşünmeye başladılar. Sonunda Aydede, `Buldum` diye bağırdı. `Siz yağarken ben de sizi üflerim. Siz hem yolculuk yapıp, hem de yağarsınız, Böylece çocukların kaleleri de zarar görmez` dedi. Bütün bulutlar bu fikre çok sevindiler. Ama çocuk bulut, `Aydede biz çok kalabalığız, üstelik ağırız. Hepimizi birden nasıl üfleyip, hareket ettireceksin` diye sordu. Aydede, `Sen o işi bana bırak. Ve ne kadar güçlü olduğumu da gör. Ben her sabah bir bardak süt ve yine her akşam bir bardak süt içiyorum. Bu yüzden çok güçlüyüm` dedi. Sonra bulutlar sabaha kadar yağmur yağdırdılar. Aydede hiç durmadan,yorulmadan onları üfledi. Bulutlar sürekli hareket ettiklerinden sadece bir yere yağmadılar. Hepsi de çok yoruldu. O gece bütün çocuklar yataklarında üzüntüyle yağmurun sesini dinlediler. Ertesi sabah büyüklerinin tüm uyarılarına rağmen, onları yine ikna edip deniz kıyısına koştuklarında hepsi çok şaşırdılar. Yaptıkları bütün evler, ağaçlar, hayvanlar ve o kocaman kale yerli yerinde duruyordu. Büyükler bu işe bir anlam veremediler ama çocuklardan biri bağırdı, `Bu Aydede`nin işi. O bizi çok seviyor, bizim için onları korudu` Çocuklar hep bir ağızdan, `Yaşasın Aydede` diye bağırdılar. Aydede, gökyüzünde çocukların neşeli çığlıklarını gülümseyerek dinliyor ve yorgunluğunun tadını çıkarıyordu.
Etiketler
Aydede Ve Küçük Ceylan Masalı
Aydede Ve Küçük Ceylan Masalı
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken;
Aydede gökyüzünde ıslık çala çala geziyormuş. Onun ıslığını duyan iki yıldız kardeş kendi aralarında konuşmaya başlamışlar. `Bak,` demiş Sarı Yıldız, `Aydede yine çocukları, hayvanları ve ağaçları korumak için nöbet tutuyor` Beyaz Yıldız da, `Acaba bugün nereye gidiyor, soralım mı?` demiş ve hemen atılmış `Aydede, Aydede beni duyuyormusun` diye bağırmış. Ama Aydede duymamış. Bu sefer Sarı Yıldız ve Beyaz Yıldız birlikte bağırmaya başlamışlar `Aydede, Aydede, lütfen bizi duy` Bu sefer Aydede onları duymuş. `Merhaba sarı Yıldız, merhaba Beyaz Yıldız, ne yapıyorsunuz bu saatte dışarılarda bakayım` demiş. Sarı Yıldız atılmış hemen, `Aydede biz annemizden dışarıda oynamak için izin aldık` demiş. `Tamam, o zaman` demiş Aydede. Sonra Beyaz Yıldız atılmış ve `Aydede, Aydede bu gece nereye gidiyorsun böyle` demiş. Aydede `dün gece Çiçekli Dağ`ın yamacında küçük bir ceylan kaybolmuştu. Onu bulup annesiyle babasına götürmüştüm. Biraz yaramaz bir ceylana benziyordu. Geçerken ona bir göz atmaya gidiyorum` demiş. `İnşallah, başına bir şey gelmemiştir, Aydede` demiş Sarı Yıldız. `Hadi, biz de artık yatmaya gidelim` demiş Beyaz Yıldız. İkisi birden `iyi geceler, Aydede` demişler. Aydede de `iyi geceler çocuklar, tatlı rüyalar` diye cevaplamış onları ve yoluna devam etmiş. Dağa doğru yaklaştığında ağlama sesine benzer bir takım sesler duyduğunu zannetmiş ama tam emin olamamış. Çünkü dağda, sesler, bazen rüzgarın, bazen de yankının şakacılığı yüzünden kulağı yanıltabiliyormuş. Dağın yamaçına iyice yaklaştığında duyduğu seslerin ağlama sesi olduğuna iyice emin olmuş. Hemen seslerin geldiği yöne doğru alçalmış. Bir de ne görsün? Küçük ceylan Çiçekli Dağ`ın vadiye uzanan yamacında bir uçuruma düşmek üzere çırpınıp duruyormuş.. Küçük Ceylan`ın annesi ve babası da aynı uçurumun kenarında yavrularına bakıp ağlıyorlarmış çünkü ellerinden bir şey gelmiyormuş. Sadece `korkma Küçük Ceylan, korkma` diyorlarmış. Küçük Ceylan da korkudan ağlıyormuş çünkü, çok tehlikeli bir yerden düşmüş. Neyse ki, uçuruma değilde, uçurumun hemen kenarındaki bir yarığa düşerek, küçük bir ağaca tutanabilmiş. Ama hareket edemiyormuş; çünkü, ayakta durduğu yer çok darmış. Aydede hemen gökyüzünden süzülerek aşağılara gelmiş ve Küçük Ceylan`ın karşısında durmuş ve `Acaba kim geldiiii` demiş. Küçük Ceylan şaşkınlıkla bağırarak `Aydede, Aydede, yaşasın` diye bağırmış. Aydede bu sefer kaşlarını çatarak `Söyle bakalım küçük yaramaz, bu sefer ne yaptın da buraya düştün` demiş. Bir taraftan da gözleriyle Küçük Ceylan`ın durduğu yeri kontrol ediyormuş Aydede. `Ama Aydede,` demiş Küçük Ceylan, `bu sefer benim hiç suçum yok.` Aydede, `Peki buraya nasıl düştün, yoksa uykudaydın da burada mı uyandın` demiş. `Ben annemle babama çiçek toplamak için yamaçlara gelmiştim, çok güzel çiçekler topladıktan sonra bir de ne göreyim, en güzel çiçek uçuruma yakın, tehlikeli bir yerde değilmi; ama dikkatli olursam, yavaş hareket edersem ve elimle küçük fidanları tuta tuta gidersem tehlikesiz diye düşündüm. Tam da düşündüğüm gibi oldu. Çok dikkatli hareket ettim, çok yavaş ilerledim, küçük fidanları hiç bırakmadım. Çiçeğin yanına gelince hiç de korktuğum kadar yokmuş diye düşündüm` Aydede merakla, `Eeeeeee ne oldu da düştün o zaman` diye sabırsızlanarak sormuş. `Sabırlı olur musun Aydede anlatıyorum işte` demiş ve devam etmiş Küçük Ceylan, `Çiçeği tam koparacakken rüzgar oyun oynadı benle. Birdenbire bir fırtına çıktı. Kendimi geri çekeyim derken ayağım arkada duran bir taşa çarptı ve dengemi kaybettim. Fırtına da beni savurdu; yuvarlandım. Uçurumdan aşağıya düşerken bu tümsekteki ağaca tutundum ve ayaklarımda tümseğe değdi. Yoksa düşecektim` demiş ve yine korkarak ağlamaya başlamış. Aydede Küçük Ceylan`ı kucağına almış ve `Artık ağlama, geçmiş olsun, çok büyük tehlike atlatmışsın` demiş ` Ama bir daha tehlikeli yerlerde çok güzel şeyler de görsen, annene babana haber vermeden gitmek yok, tamam mı?` diye sormuş. Küçük Ceylan Aydede`ye sarılarak `Tamam Aydedeciğim` demiş ve Aydede Küçük Ceylan`ı annesiyle babasının yanına götürmüş. Küçük Ceylan annesiyle babasına sarılırken `Özür dilerim, bir daha size sormadan tehlikeli şeyler yapmayacağım` demiş. Annesiyle babası çok sevinmişler ve Aydede`ye `Çok teşekkür ederiz Aydede, sen olmasaydın ne yapardık` demişler. Aydede de `Önemli değil canım, beni ne zaman çağırırsanız gelirim, merak etmeyin` demiş. `Hadi, bundan sonra hepiniz daha dikkatli olun, lütfen` demiş ve gökyüzüne doğru yükselmiş. Küçük Ceylan, annesi ve babası Aydede`ye el salladıktan sonra eve doğru yürümüşler. Aydede gökyüzünden bağırmış `İyi geceler Küçük Ceylan, tatlı rüyalar.`
Bu masalda burda bitmiş.
Aydede gökyüzünde ıslık çala çala geziyormuş. Onun ıslığını duyan iki yıldız kardeş kendi aralarında konuşmaya başlamışlar. `Bak,` demiş Sarı Yıldız, `Aydede yine çocukları, hayvanları ve ağaçları korumak için nöbet tutuyor` Beyaz Yıldız da, `Acaba bugün nereye gidiyor, soralım mı?` demiş ve hemen atılmış `Aydede, Aydede beni duyuyormusun` diye bağırmış. Ama Aydede duymamış. Bu sefer Sarı Yıldız ve Beyaz Yıldız birlikte bağırmaya başlamışlar `Aydede, Aydede, lütfen bizi duy` Bu sefer Aydede onları duymuş. `Merhaba sarı Yıldız, merhaba Beyaz Yıldız, ne yapıyorsunuz bu saatte dışarılarda bakayım` demiş. Sarı Yıldız atılmış hemen, `Aydede biz annemizden dışarıda oynamak için izin aldık` demiş. `Tamam, o zaman` demiş Aydede. Sonra Beyaz Yıldız atılmış ve `Aydede, Aydede bu gece nereye gidiyorsun böyle` demiş. Aydede `dün gece Çiçekli Dağ`ın yamacında küçük bir ceylan kaybolmuştu. Onu bulup annesiyle babasına götürmüştüm. Biraz yaramaz bir ceylana benziyordu. Geçerken ona bir göz atmaya gidiyorum` demiş. `İnşallah, başına bir şey gelmemiştir, Aydede` demiş Sarı Yıldız. `Hadi, biz de artık yatmaya gidelim` demiş Beyaz Yıldız. İkisi birden `iyi geceler, Aydede` demişler. Aydede de `iyi geceler çocuklar, tatlı rüyalar` diye cevaplamış onları ve yoluna devam etmiş. Dağa doğru yaklaştığında ağlama sesine benzer bir takım sesler duyduğunu zannetmiş ama tam emin olamamış. Çünkü dağda, sesler, bazen rüzgarın, bazen de yankının şakacılığı yüzünden kulağı yanıltabiliyormuş. Dağın yamaçına iyice yaklaştığında duyduğu seslerin ağlama sesi olduğuna iyice emin olmuş. Hemen seslerin geldiği yöne doğru alçalmış. Bir de ne görsün? Küçük ceylan Çiçekli Dağ`ın vadiye uzanan yamacında bir uçuruma düşmek üzere çırpınıp duruyormuş.. Küçük Ceylan`ın annesi ve babası da aynı uçurumun kenarında yavrularına bakıp ağlıyorlarmış çünkü ellerinden bir şey gelmiyormuş. Sadece `korkma Küçük Ceylan, korkma` diyorlarmış. Küçük Ceylan da korkudan ağlıyormuş çünkü, çok tehlikeli bir yerden düşmüş. Neyse ki, uçuruma değilde, uçurumun hemen kenarındaki bir yarığa düşerek, küçük bir ağaca tutanabilmiş. Ama hareket edemiyormuş; çünkü, ayakta durduğu yer çok darmış. Aydede hemen gökyüzünden süzülerek aşağılara gelmiş ve Küçük Ceylan`ın karşısında durmuş ve `Acaba kim geldiiii` demiş. Küçük Ceylan şaşkınlıkla bağırarak `Aydede, Aydede, yaşasın` diye bağırmış. Aydede bu sefer kaşlarını çatarak `Söyle bakalım küçük yaramaz, bu sefer ne yaptın da buraya düştün` demiş. Bir taraftan da gözleriyle Küçük Ceylan`ın durduğu yeri kontrol ediyormuş Aydede. `Ama Aydede,` demiş Küçük Ceylan, `bu sefer benim hiç suçum yok.` Aydede, `Peki buraya nasıl düştün, yoksa uykudaydın da burada mı uyandın` demiş. `Ben annemle babama çiçek toplamak için yamaçlara gelmiştim, çok güzel çiçekler topladıktan sonra bir de ne göreyim, en güzel çiçek uçuruma yakın, tehlikeli bir yerde değilmi; ama dikkatli olursam, yavaş hareket edersem ve elimle küçük fidanları tuta tuta gidersem tehlikesiz diye düşündüm. Tam da düşündüğüm gibi oldu. Çok dikkatli hareket ettim, çok yavaş ilerledim, küçük fidanları hiç bırakmadım. Çiçeğin yanına gelince hiç de korktuğum kadar yokmuş diye düşündüm` Aydede merakla, `Eeeeeee ne oldu da düştün o zaman` diye sabırsızlanarak sormuş. `Sabırlı olur musun Aydede anlatıyorum işte` demiş ve devam etmiş Küçük Ceylan, `Çiçeği tam koparacakken rüzgar oyun oynadı benle. Birdenbire bir fırtına çıktı. Kendimi geri çekeyim derken ayağım arkada duran bir taşa çarptı ve dengemi kaybettim. Fırtına da beni savurdu; yuvarlandım. Uçurumdan aşağıya düşerken bu tümsekteki ağaca tutundum ve ayaklarımda tümseğe değdi. Yoksa düşecektim` demiş ve yine korkarak ağlamaya başlamış. Aydede Küçük Ceylan`ı kucağına almış ve `Artık ağlama, geçmiş olsun, çok büyük tehlike atlatmışsın` demiş ` Ama bir daha tehlikeli yerlerde çok güzel şeyler de görsen, annene babana haber vermeden gitmek yok, tamam mı?` diye sormuş. Küçük Ceylan Aydede`ye sarılarak `Tamam Aydedeciğim` demiş ve Aydede Küçük Ceylan`ı annesiyle babasının yanına götürmüş. Küçük Ceylan annesiyle babasına sarılırken `Özür dilerim, bir daha size sormadan tehlikeli şeyler yapmayacağım` demiş. Annesiyle babası çok sevinmişler ve Aydede`ye `Çok teşekkür ederiz Aydede, sen olmasaydın ne yapardık` demişler. Aydede de `Önemli değil canım, beni ne zaman çağırırsanız gelirim, merak etmeyin` demiş. `Hadi, bundan sonra hepiniz daha dikkatli olun, lütfen` demiş ve gökyüzüne doğru yükselmiş. Küçük Ceylan, annesi ve babası Aydede`ye el salladıktan sonra eve doğru yürümüşler. Aydede gökyüzünden bağırmış `İyi geceler Küçük Ceylan, tatlı rüyalar.`
Bu masalda burda bitmiş.
Etiketler
Aydede Ve Yangın Çıkaran Volkan Masalı
Aydede Ve Yangın Çıkaran Volkan Masalı
Akşam olmasına rağmen hava hala sıcak sayılırdı Aydede, her akşam olduğu gibi gökyüzünde geziyordu Ve yeryüzündeki çocukları kontrol ediyordu Bu akşam keyfi yerindeydi Çünkü çocuklar da keyifliydi Kimisi hala dışarıda oynuyordu Kimisi yorgunluktan çoktan uyumuş, kimisi de yemeklerini yiyiyordu. Aydede ıslık çalarak gökyüzünde süzülmeye devam etti Tam o sırada denizin kenarındaki bir kulübeden, yükselen dumanı ve parlayan ateşi gördü Ardından üç dört çocuk, kulübeden dışarı fırlayıp, bağırmaya başladılar Kulübenin arkası ormandı ve tepeye doğru evler vardı Aydede hızla aşağıya doğru süzüldü ve çocukların yanında durdu`Ne oldu çocuklar` dediğinde, bütün çocuklar ancak fark ettiler Aydedeyi Hepsi bir ağızdan, `Aydede, Aydede içeride Volkan kaldı` diye bağırdılar ve ağlamaya başladılar. Aydede oldukça küçük olan kulübeye doğru yaklaştı Çatısından ve kapısından dumanlar çıkıyordu Aydede, bir bezi denizde ıslatarak yüzüne sardı ve kapıdan içeri girdi İçeride göz gözü görmüyordu Sadece oraya buraya koşuşturan bir gölge gördü Bütün duvarlar ve tavan dumandan kapkara is olmuştu. Aydede, gölgeye yaklaşıp, yakaladı, `Hey ne yapıyorsun bakalım` dedi Çocuk arkasını dönüp Aydedeyi görünce, `Aydede nefes alamıyorum, şu ateşi söndürmem lazım` dedi ve bayıldı
Aydede çocuğu dışarı çıkardığında, bütün çocuklar, `Volkan`a ne oldu` diye bağırıştılar Aydede cevap vermeden içeri girdi ve dumanı çıkaran ateşin yanına, elinde su dolu bir kovayla yaklaştı Kovadaki suyu ateşin üstüne boşalttı Daha çok duman çıktı Sonra bir kova daha ve bir kova daha boşalttı Ateş sönmüş, Aydede dışarı çıkmıştı . `Ateş söndü çocuklar, korkmanıza gerek yok` dedi Volkan`da kendine gelmiş, tüm çocuklarla birlikte, ayakta Aydedeye bakıyordu Çocuklar birden gülmeye başladılar Aydede şaşırmıştı, `Sizi yaramazlar sizi` dedi, `hem kulübeyi yaktınız, hem de eğleniyor musunuz?` Çocuklar gülmeye devam ederken, Volkan, `Aydede sana gülüyoruz Çünkü simsiyah olmuşsun` dedi Aydede cebinden bir ayna çıkarıp yüzüne baktı ve kendisi de gülmeye başladı Gerçekten de dumanın çıkardığı isten simsiyah olmuştu `Asıl sen kendine bak` dedi Volkan`a, `sen benden de kara görünüyorsun` Sonra Volkan`ı da alıp denize girdiler ve tüm kirlerini yıkadılar Hiç üşümediler çünkü hem su, hem de hava hala sıcaktı Sonra sahilde kumların üzerine oturdular `Eeee anlatın bakalım, bu iş nasıl oldu böyle` dedi Aydede Burcu , `Aydede Volkan abim hep böyledir Kibritle, çakmakla oynamayı, mum yakmayı sever` dedi Sonra Alaz aldı sözü, `Evet hep ateşle oynuyor, o mum yakmıştı ve biz de sohbet edip, oyun oynuyorduk` dedi Deniz atıldı, `Biz sohbet ederken mum devrilmiş ve yatağı yakmış Ateşi fark ettiğimizde içerisi birdenbire duman olmuştu` Sonra Eren devam etti, `Ateş büyüyünce biz de hemen kaçtık` dedi Volkan utanmış gibi başını öne eğmiş sadece dinliyordu Aydede, `Eeee Volkan, sen ne diyorsun bu anlatılanlara` diye sordu Volkan sessizce, `Ben mumların yanmasını seviyorum Oyun kulübemiz o zaman daha güzel görünüyor`dedi ve devam etti, `ama çok dikkat ettiğim için, bir şey olmaz diye düşündüm`dedi Aydede, `Ama Volkan olur mu hiç` dedi, `Çocukların kibritle, çakmakla, mumla oynamaları doğru değildir, sen bunu bilmiyor musun` dedi ve devam etti, `Ancak büyüklerin yanındayken ve onlardan izin alarak mum yakabilirsiniz O da hemen işiniz bitince söndürmek üzere Şimdi bize bir daha ateşle oynamayacağına dair söz vereceksin` dedi
Volkan herkese söz verdi, `Bir daha ateşle oynamayacağıma söz veriyorum Bu oyun kulübesini çok zor yapmıştık Şimdi ne yapacağız` dedi Aydede, `Haydi bakalım çocuklar iş zamanı` dedi ve hepsi birden kulübeyi temizlemeye başladılar Sabaha doğru külübe eskisi gibi tertemiz olmuştu Volkan bir daha hiç ateşle oynamadı ve tüm çocuklar, o kulübede çok güzel oyunlar oynamaya devam ettile
Aydede çocuğu dışarı çıkardığında, bütün çocuklar, `Volkan`a ne oldu` diye bağırıştılar Aydede cevap vermeden içeri girdi ve dumanı çıkaran ateşin yanına, elinde su dolu bir kovayla yaklaştı Kovadaki suyu ateşin üstüne boşalttı Daha çok duman çıktı Sonra bir kova daha ve bir kova daha boşalttı Ateş sönmüş, Aydede dışarı çıkmıştı . `Ateş söndü çocuklar, korkmanıza gerek yok` dedi Volkan`da kendine gelmiş, tüm çocuklarla birlikte, ayakta Aydedeye bakıyordu Çocuklar birden gülmeye başladılar Aydede şaşırmıştı, `Sizi yaramazlar sizi` dedi, `hem kulübeyi yaktınız, hem de eğleniyor musunuz?` Çocuklar gülmeye devam ederken, Volkan, `Aydede sana gülüyoruz Çünkü simsiyah olmuşsun` dedi Aydede cebinden bir ayna çıkarıp yüzüne baktı ve kendisi de gülmeye başladı Gerçekten de dumanın çıkardığı isten simsiyah olmuştu `Asıl sen kendine bak` dedi Volkan`a, `sen benden de kara görünüyorsun` Sonra Volkan`ı da alıp denize girdiler ve tüm kirlerini yıkadılar Hiç üşümediler çünkü hem su, hem de hava hala sıcaktı Sonra sahilde kumların üzerine oturdular `Eeee anlatın bakalım, bu iş nasıl oldu böyle` dedi Aydede Burcu , `Aydede Volkan abim hep böyledir Kibritle, çakmakla oynamayı, mum yakmayı sever` dedi Sonra Alaz aldı sözü, `Evet hep ateşle oynuyor, o mum yakmıştı ve biz de sohbet edip, oyun oynuyorduk` dedi Deniz atıldı, `Biz sohbet ederken mum devrilmiş ve yatağı yakmış Ateşi fark ettiğimizde içerisi birdenbire duman olmuştu` Sonra Eren devam etti, `Ateş büyüyünce biz de hemen kaçtık` dedi Volkan utanmış gibi başını öne eğmiş sadece dinliyordu Aydede, `Eeee Volkan, sen ne diyorsun bu anlatılanlara` diye sordu Volkan sessizce, `Ben mumların yanmasını seviyorum Oyun kulübemiz o zaman daha güzel görünüyor`dedi ve devam etti, `ama çok dikkat ettiğim için, bir şey olmaz diye düşündüm`dedi Aydede, `Ama Volkan olur mu hiç` dedi, `Çocukların kibritle, çakmakla, mumla oynamaları doğru değildir, sen bunu bilmiyor musun` dedi ve devam etti, `Ancak büyüklerin yanındayken ve onlardan izin alarak mum yakabilirsiniz O da hemen işiniz bitince söndürmek üzere Şimdi bize bir daha ateşle oynamayacağına dair söz vereceksin` dedi
Volkan herkese söz verdi, `Bir daha ateşle oynamayacağıma söz veriyorum Bu oyun kulübesini çok zor yapmıştık Şimdi ne yapacağız` dedi Aydede, `Haydi bakalım çocuklar iş zamanı` dedi ve hepsi birden kulübeyi temizlemeye başladılar Sabaha doğru külübe eskisi gibi tertemiz olmuştu Volkan bir daha hiç ateşle oynamadı ve tüm çocuklar, o kulübede çok güzel oyunlar oynamaya devam ettile
Rüzgarın Yaramazlığı Masalı
Rüzgarın Yaramazlığı Masalı
Söğütlü köyde herkes rüzgardan şikayetçiydi.
Yaşlı dede, ekmek pişirdiği fırında ateşi söndürdüğü için kızıyordu rüzgara.
Yaşlı nine, sokağa çıkmasına izin vermediği için içerliyordu. Ayakkabıcı ustası, dükkanının pencere pervazları arasındaki deliklerden içeri girip soğuttuğu için sinir oluyordu.
Topal bahçıvan, bahçedeki çiçekleri kırdığı için öfkeleniyordu.
Köyde sadece küçük çocuk seviyordu rüzgarı:
`Anneciğim, gel bak rüzgar ne tatlı esiyor.`
`O tatlı değil yavrucuğum. Hınzırın tekidir rüzgar. Onun insafsızlığından bu yıl hiç ürün vermeyecek bitkiler. Çünkü bitki tozlarını çok uzağa götürüyor. Belki ekmeğimiz bile olmaz bu yıl.`
Ekmek lafı küçük çocuğa rüzgarı unutturmaya yetmişti bile:
`Anneciğim bana yağlı ekmek verir misin?`
Rüzgar ise kimsenin kendisini sevmediği bu köyü terk etti. `Gerçekten de beni sevmemekte haklılar.` diye düşündü.
`Islık çalar gibi eserim, fırtına olur kükrerim.
Benden korkuyorlar, bu doğru. Ama başka nasıl davranılır bilemiyorum. Ne yapabilirim?`
Rüzgar, horozun yanına gitti. Ondan kendisine şarkı söylemeyi öğretmesini istedi. Ama horoz sadece ötmesini biliyordu. Kurbağaya gitti; o da yardım edemedi. Çaresiz kırlarda dolaşırken karşısına bir korkuluk çıktı. Ama bu korkuluk ekinlerin ortasına yerleştirilip, kuşları kaçırması gereken diğer korkuluklar-dan farklıydı.
Güzel bir genç kız gibi giydirilmişti bu korkuluk. Başında zarif bir şapka, ayaklarında ipek eteklik vardı.
Rüzgar bu güzel kıza yaklaşmaktan korktu: Önce hanımeline gitti, ondan güzel kokular aldı. Sonra kıza yaklaştı. Ama o kadar tedirgindi ki acemilikle gerektiğinden fazla esti.
Kızın şapkası uçtu, etekleri havalandı.
Rüzgar çok utandı. Korkup kızla konuşamadan oradan uzaklaştı.
Ağlamaklı oldu, köye dönmeye karar verdi.
Yolda buğday tarlasında küçük çocuğu gördü.
Annesi tarlada çalışıyor, ekin topluyordu. Küçük çocuk için ağaca bir salıncak kurmuştu.
Çocuk salıncakta uyuyordu.
Rüzgar kendisini seven tek insan olan küçük çocuğu görünce çok sevindi. Onu da sevindirmek istedi. Usul usul esmeye başladı.
O kadar tatlı ve uysal esiyordu ki, bütün ekinler başlarını diktiler. Başaklar açıldı. Artık küçük çocuğun annesi daha rahat çalışabilirdi.
Küçük çocuk ise bunlardan habersiz tatlı tatlı uyuyordu. Rüyasında rüzgarla oynuyordu.
Yaşlı dede, ekmek pişirdiği fırında ateşi söndürdüğü için kızıyordu rüzgara.
Yaşlı nine, sokağa çıkmasına izin vermediği için içerliyordu. Ayakkabıcı ustası, dükkanının pencere pervazları arasındaki deliklerden içeri girip soğuttuğu için sinir oluyordu.
Topal bahçıvan, bahçedeki çiçekleri kırdığı için öfkeleniyordu.
Köyde sadece küçük çocuk seviyordu rüzgarı:
`Anneciğim, gel bak rüzgar ne tatlı esiyor.`
`O tatlı değil yavrucuğum. Hınzırın tekidir rüzgar. Onun insafsızlığından bu yıl hiç ürün vermeyecek bitkiler. Çünkü bitki tozlarını çok uzağa götürüyor. Belki ekmeğimiz bile olmaz bu yıl.`
Ekmek lafı küçük çocuğa rüzgarı unutturmaya yetmişti bile:
`Anneciğim bana yağlı ekmek verir misin?`
Rüzgar ise kimsenin kendisini sevmediği bu köyü terk etti. `Gerçekten de beni sevmemekte haklılar.` diye düşündü.
`Islık çalar gibi eserim, fırtına olur kükrerim.
Benden korkuyorlar, bu doğru. Ama başka nasıl davranılır bilemiyorum. Ne yapabilirim?`
Rüzgar, horozun yanına gitti. Ondan kendisine şarkı söylemeyi öğretmesini istedi. Ama horoz sadece ötmesini biliyordu. Kurbağaya gitti; o da yardım edemedi. Çaresiz kırlarda dolaşırken karşısına bir korkuluk çıktı. Ama bu korkuluk ekinlerin ortasına yerleştirilip, kuşları kaçırması gereken diğer korkuluklar-dan farklıydı.
Güzel bir genç kız gibi giydirilmişti bu korkuluk. Başında zarif bir şapka, ayaklarında ipek eteklik vardı.
Rüzgar bu güzel kıza yaklaşmaktan korktu: Önce hanımeline gitti, ondan güzel kokular aldı. Sonra kıza yaklaştı. Ama o kadar tedirgindi ki acemilikle gerektiğinden fazla esti.
Kızın şapkası uçtu, etekleri havalandı.
Rüzgar çok utandı. Korkup kızla konuşamadan oradan uzaklaştı.
Ağlamaklı oldu, köye dönmeye karar verdi.
Yolda buğday tarlasında küçük çocuğu gördü.
Annesi tarlada çalışıyor, ekin topluyordu. Küçük çocuk için ağaca bir salıncak kurmuştu.
Çocuk salıncakta uyuyordu.
Rüzgar kendisini seven tek insan olan küçük çocuğu görünce çok sevindi. Onu da sevindirmek istedi. Usul usul esmeye başladı.
O kadar tatlı ve uysal esiyordu ki, bütün ekinler başlarını diktiler. Başaklar açıldı. Artık küçük çocuğun annesi daha rahat çalışabilirdi.
Küçük çocuk ise bunlardan habersiz tatlı tatlı uyuyordu. Rüyasında rüzgarla oynuyordu.
Küçük Beyaz Bulut Masalı
> Küçük Beyaz Bulut Masalı
Küçük beyaz bulut dağların üzerinde gülümsedi. Armut ağacının gölgesinde yatmakta olan Hasan, gözlerini küçük beyaz buluttan ayırmadan kardeşi Esma’ya seslendi:
- `Esma bak, buluta bak buluta.`
Esma, buluta baktığında; onun, küçük, tekerlekli bir bisiklete benzediğini şaşarak izledi.
- `Benim de öyle bir bisikletim olacak.` dedi Hasan.
- `Benim de uzun saçlı, kocaman bir bebeğim olur mu?` diye düşündü Esma. Küçük beyaz bulut, o anda upuzun saçlı kocaman bir bebek oluverdi. Esma’nın minicik beyninde büyüdükçe büyüdü, kalbi hızlı hızlı çarpmaya başladı. Alır mıydı babası?
- `Yağmur yağar, iyi ürün alırsak alacağım demişti...` Ama alır mıydı?
Elindeki çapayı cılız pamuk saplarının dibinde birkaç defa gezdiren Cemal doğruldu, belini tutarak. Yüzünü armut ağacına çevirdiğinde; çocuklarının gökyüzünü izlediklerini gözledi. Küçük beyaz bir buluttu gözledikleri. Bu mevsimde bir pamuk yumağı gibi gökyüzünde belirir, sonra yitip giderlerdi. Ne gölge verirler, ne de yağmur olup bereket sunarlardı. Yarı eğildi, çapayı yavaşça kaldırıp, ümitsizce indirdi susuzluktan çatlamış kuru toprağa. Birkaç güne kalmaz bu pamuklar kuruyup giderlerdi...
Hacer, kovanın ipini saldıkça saldı kuyuya. Yetmedi ip, eğilip uzandı kuyunun taşına, kolunu uzatabildiği kadar uzattı. Güç bela doldurabildi kovayı. Nereye gitmişti bu sular? Akarsular kurumuş, kuyularda su bitmişti...
Hasan, tekrar bulutu göstererek:
- `Esma bak, dedi. Şimdi de kamyon oldu.`.
Hafiften gülümsedi çocuklara küçük beyaz bulut, sonra kendisini belli belirsiz esen rüzgara bıraktı. Dede oldu, koyun oldu, uçurtma, tren, umut oldu, umutsuzluk oldu. Kendisine katılmak isteyen su tanecilerinden özenle uzaklaştı. Büyük kara bulutlara hiç yaklaşmadı.
Kaç zaman geçmişti hatırlayamadı, tekrar rastladığında başı öne eğilmiş, gözleri dolmuştu Hasan’ın. Cemal, tarlanın bir köşesinde acı acı çekiyordu sigarasını. İçinde Hasan’a vurduğu tokadın burukluğu...
Küçük beyaz bulut bisiklet oldu, uzun saçlı kocaman bir bebek oldu, kamyon oldu ama ne Hasan’ın, ne de Esma’nın öne eğilmiş başlarını yukarıya kaldıramadı.
İki damla yaş süzüldü Esma’nın gözlerinden, içinde uzun saçlı kocaman bir bebek olan, iki damla yaş ıslattı toprağı.
Küçük beyaz bulut, birden bire karardı, ağladıkça ağladı... Bereket oldu.
- `Esma bak, buluta bak buluta.`
Esma, buluta baktığında; onun, küçük, tekerlekli bir bisiklete benzediğini şaşarak izledi.
- `Benim de öyle bir bisikletim olacak.` dedi Hasan.
- `Benim de uzun saçlı, kocaman bir bebeğim olur mu?` diye düşündü Esma. Küçük beyaz bulut, o anda upuzun saçlı kocaman bir bebek oluverdi. Esma’nın minicik beyninde büyüdükçe büyüdü, kalbi hızlı hızlı çarpmaya başladı. Alır mıydı babası?
- `Yağmur yağar, iyi ürün alırsak alacağım demişti...` Ama alır mıydı?
Elindeki çapayı cılız pamuk saplarının dibinde birkaç defa gezdiren Cemal doğruldu, belini tutarak. Yüzünü armut ağacına çevirdiğinde; çocuklarının gökyüzünü izlediklerini gözledi. Küçük beyaz bir buluttu gözledikleri. Bu mevsimde bir pamuk yumağı gibi gökyüzünde belirir, sonra yitip giderlerdi. Ne gölge verirler, ne de yağmur olup bereket sunarlardı. Yarı eğildi, çapayı yavaşça kaldırıp, ümitsizce indirdi susuzluktan çatlamış kuru toprağa. Birkaç güne kalmaz bu pamuklar kuruyup giderlerdi...
Hacer, kovanın ipini saldıkça saldı kuyuya. Yetmedi ip, eğilip uzandı kuyunun taşına, kolunu uzatabildiği kadar uzattı. Güç bela doldurabildi kovayı. Nereye gitmişti bu sular? Akarsular kurumuş, kuyularda su bitmişti...
Hasan, tekrar bulutu göstererek:
- `Esma bak, dedi. Şimdi de kamyon oldu.`.
Hafiften gülümsedi çocuklara küçük beyaz bulut, sonra kendisini belli belirsiz esen rüzgara bıraktı. Dede oldu, koyun oldu, uçurtma, tren, umut oldu, umutsuzluk oldu. Kendisine katılmak isteyen su tanecilerinden özenle uzaklaştı. Büyük kara bulutlara hiç yaklaşmadı.
Kaç zaman geçmişti hatırlayamadı, tekrar rastladığında başı öne eğilmiş, gözleri dolmuştu Hasan’ın. Cemal, tarlanın bir köşesinde acı acı çekiyordu sigarasını. İçinde Hasan’a vurduğu tokadın burukluğu...
Küçük beyaz bulut bisiklet oldu, uzun saçlı kocaman bir bebek oldu, kamyon oldu ama ne Hasan’ın, ne de Esma’nın öne eğilmiş başlarını yukarıya kaldıramadı.
İki damla yaş süzüldü Esma’nın gözlerinden, içinde uzun saçlı kocaman bir bebek olan, iki damla yaş ıslattı toprağı.
Küçük beyaz bulut, birden bire karardı, ağladıkça ağladı... Bereket oldu.
Ay Ve Yıldız Masalı
Ay Ve Yıldız Masalı
Pırıl pırıl bir geceydi. Yıldızlar birbirine göz kırparken ay, şâhâne bir gururla hepsinden daha güzel görünüyordu. O sırada parlak bir yıldız, ayı daha yakından görebilmek için yerinden kayıverdi. Fakat ne yazık ki onun hizasına gelemeden toprağa düştü. Bu yıldızlar böyleydiler işte! Hepsi aya âşıktı. Hepsi onu yakından görmek isterdi. Bu arzularına dayanamayıp yerlerini değiştirdiler mi, toprağa düşerlerdi. Düştükleri yerde ise renk renk yıldız çiçekleri açardı.
Gökyüzünün çok uzak bir köşesinde de ufacık bir yıldız ayı görmek istedi. Fakat birdenbire kayarsa toprağa düşeceğini biliyordu. Onun için yavaş yavaş alçalmaya başladı. O kadar yavaş hareket ediyordu ki, aradan seneler geçti. Küçük yıldız yaklaştıkça büyüdü; güzelleşti. Birgün tam onun karşısına geldi ve durdu. Ay, bu çok güzel yıldızı o kadar beğendi ki, bu sefer kendisi ona yaklaşmak istedi. Nihayet bir hilâl vakti, kollarını uzatarak küçük yıldızı kucakladı. Gökyüzü o vakte kadar böylesine güzel bir manzara görmemişti. Yıldızdan ve aydan saçılan ışıklar dünyaya gittiler. Ve bir milleti kendilerine hayran ettiler. O kadar ki bu kahraman millet, bayrağını ay yıldızla süsledi.
Ay, yıldızını kucakladığı anda ondan dünyaya bir ışık düştü. Bu ışık, yapraklar arasından süzüldü. Bir evin penceresi içinden girdi. Yatakta uyuyan ufacık oğlanın kirpiklerinde gezindi. Bu ufacık oğlan o anda bir rüya gördü. Rüyasında çok güzel bir kız vardı. Gözleri yıldızlar gibiydi. Mermer bir sarayda oturuyordu. Sarayın bahçesi kırmızı güllerle doluydu. Tam ortasında da bir havuz vardı. Kız oğlanı yanına çağırdı. Elele tutuştular. Bahçeyi, sarayı gezdiler. Nihayet kız O’na dedi ki;
- Şimdi sen rüya görüyorsun. Fakat ben hakikatte rüya değilim. Bütün bir ömürde olsa beni ara. Beni bulduğun zaman hakiki saadeti bulmuş olacaksın. Yaşın çok ilerlemişte olsa beni bulup elimi tuttuğun vakit gençleşeceksin. Sen de, ben de. Çünkü o zamana kadar ben de ihtiyarlamış olabilirim.
- Peki! Dedi oğlan.
- Ben seni nereden tanıyacağım? Sen de ihtiyarlarsan!
Kız gülümsedi;
- Bu sarayı unutma. Hem bak avucumun içinde yıldız şeklinde bir ben var.
Oğlanın rüyası burada bitti. Heyecanla gözlerini açtı. Dışarıda sıcak bir yaz gecesi ve cırcır böceklerinin sesleri vardı. Tekrar uykuya daldığı zaman rüyasındaki kızı ömrünün sonunda kadar arayacağına karar vermişti…
Ay, yıldızı kucakladığı zaman, yıldızlardan bir ışık düştü, dünyaya. Bu ışık denizler üzerinden yakamozlar bırakarak geçti. Karlı tepelerden beyaz ışıltılar saçarak Kaf Dağı’na geldi. O’nu da aştı. Mermerlerden bir sarayın açık penceresinden içeri girdi. Mışıl mışıl uyuyan küçük bir kızın, şeffaf göz kapaklarında gezindi. Küçük kız o zaman bir rüya gördü. Rüyasında kıvırcık saçlı çok güzel bir oğlanla sarayın bahçelerinde geziyordu. Oğlan O’na dedi ki;
- Ben seni çok seviyorum. Şimdi rüya görüyorsun. Fakat ben gerçekte varım. Ömrümün sonuna kadar olsa da seni arayacağım.
Yaşın çok ilerlemiş de olsa elini tuttuğum zaman birden gençleşeceksin. Ben saadetin kendisiyim. Beni sakın unutma.
Kız tebessüm ederek,
- Seni ömrümün sonuna kadar bekleyeceğim, dedi.
O’nun da rüyası burada bitmişti. Birden uyandı. Dışarıdan bülbül sesleri geliyordu. Küçük kız, tekrar uyuduğu zaman, rüyasındaki oğlanı ve avucunda parlayan ayı unutmayacağına karar vermişti.
Aradan seneler geçti. Küçük oğlan büyümüş, yakışıklı bir delikanlı olmuştu. Artık evlenme çağındaydı. Ayağına demir bir çarık eline demir bir âsâ alıp, rüyasındaki kızı aramaya çıktı.
Az gitti, uz gitti. Yedi memleket, yedi büyük dağ aştı. Yemyeşil bir ovada kurulmuş şirin bir şehre geldi. Temiz sokaklardan bahar havasının verdiği saadet hissiyle yürüdü, geçti. Nihayet bir sarayın önüne geldi. Bahçesi o kadar güzeldi ki, hayranlıkla durup çiçekleri seyretmeye başladı. Birden yan tarafından doğru tatlı bir ses kulağına geldi.
- Güzel delikanlı yabancısın galiba. Bilmez misin ki buralarda durmanın cezası ölümdür!
Delikanlı hayretle baktı. Karşısında simsiyah saçlı, simsiyah gözlü, karanfil dudaklı bir güzel duruyordu. Korkusuzca cevap verdi:
- Sen kimsin? Sadece bir bahçeye bakan masum bir insanın cezası ölüm olur mu?
Karanfil dudaklı kız bir an düşünür gibi durdu, sonra oğlanı yanına çağırdı. Ve onu alıp krala götürdü. Bu kız sarayın yegane prensesi idi. Babası uzun zamandır kızını evlendirmek istiyordu. Fakat bir türlü O’na göre bir eş bulamamıştı.
Prenses krala;
- Baba bakın işte benim evleneceğim adam bu, dedi.
Kral O’nun her istediğini yapan bir baba idi.
Oğlan her ne kadar şaşkın ise de, bu güzel kız hoşuna gitmişti. Hele ilerde böyle bir memleketin hükümdarı olma düşüncesi ise O’na büsbütün zevk vermişti.
Kırk gün kırk gece düğünden sonra evlendiler. Aradan biraz zaman geçince oğlan kralın yerine geçti. Çok adil, çok iyi bir hükümdardı. Halk O’nu seviyordu. Buna rağmen, kraliçenin gitgide artan yersiz hareketleri yüzünden mesut olamamıştı. Hergün O’ndan bütün güzelliğine rağmen biraz daha soğuyordu. Kendini oyalayamaz olmuştu. Birgün iyice kavga ettikten sonra, kral yalnız başına bahçede dolaşmaya çıktı. Çok dertliydi. Bir sıranın üzerine oturup düşünmeye başladı. Aradan ne kadar zaman geçmişti bilmiyordu. Derin bir göğüs geçirdi. Bu sırada bakışları gökyüzünde parlayan mehtaba ilişti. O anda yüreğine bir ateş düştü yerinden kalkarak saraya gitti. Karısını yanına çağırdı.
- Güzel kraliçem, ben artık senden ve bu memleketten ayrılıyorum, dedi.
Kraliçe:
- “Ya öyle mi?” diye cevap verdi. Buna memnun oldum. Zira, sokaktan geçen alelâde bir adamın kral olmasına sebep olmakla, mânasızlık ettim. Güle güle!
Ve böylece delikanlı yeniden yola düştü. Bu sefer, rüyasındaki kızı aramak için, hiç vakit kaybetmeyeceğine azmetmişti. Nasıl olmuştu da beyhude yere bu kadar vakit kaybetmişti. Aldatıcı bir güzelliğin ve şatafatın peşinden koşması O’na nelere mal olmuştu.
Rüyasındaki kızı bulmak için vakti azalıyordu. Az gitti. Uz gitti. Dere tepe düz gitti. Nihayet uzaktan zümrüt gibi görünen bir ormana rastladı. Ağaçlardan çıkan dallar son derece zarif yapraklarla süslüydü. Epey yürüyen ve yorulan oğlan bir çalının dibine oturdu. Yakın bir yerden tatlı bir su şırıltısı geliyordu. Yavaş yavaş bu şırıltıya son derece tatlı bir şarkı karıştı. Biraz sonra şarkıyı söyleyen sesler çoğaldı. Büyüleyen bir musikî idi bu. Ormanda her şey onu dinlemek için susmuş gibiydi. Oğlan meraklandı ve seslerin geldiği yere gitti. Yaban gülleri arasında birbirinden güzel peri kızları su ile oynuyor, dansediyor ve yüzüyordu. Dalga dalga saçları, mermerden yontulmuş gibi vücutları vardı. Oğlan onları görünce hangisine âşık olacağını şaşırdı. Peri kızlarından biri O’nu fark etmişti. Bir çığlık atarak arkadaşlarına haber verdi. Hepsi birden O’nun etrafını sarıverdiler. Beraberce eğlenmeye başladılar. Böylece güneş defalarca doğup, battı.
Bir akşam oğlan etrafındaki peri kızları ile şakalaşırken, zümrüt yapraklı ağaçların üzerinden testekerlek mehtap gülümser gibi yükseldi. Oğlana kızlar ne yaptılar ne söyledilerse gözlerini aydan ayıramadılar. Yüreğine yine ateş düştü. Derin bir pişmanlık hissiyle perilerle vedalaştı. Ormanın derinliklerine daldı gitti. Orman bitti; deniz başladı. Deniz bitti; dağlar sıra sıra önünde uzandı. Onları aştı; bir vadiye geldi. Karnı acıkmıştı. Yorgundu. Kendini suçlu ve hasta hissediyordu. Vadinin yegâne kulübesini çaldı. Kapıyı bir ihtiyar adam açtı. Göbeğine kadar sakalı vardı. Oğlanı içeri aldı, karnını doyurdu. Bir yatağa yatırdı. Hastalığını iyi etti. Pek merhametli ve pek âlimdi. Oğlana kendisi ile kalmasını rica etti. O’na dünyada bilinmesi mümkün olan bütün ilimleri öğretecekti. Oğlan düşündü. Bilmek ve öğrenmek güzel şeydi. Razı oldu. Büyük bir âlim olmayı kim istemezdi ki!...
Böylece yine seneler geçti. Bu defa ihtiyar öldü. Oğlan bütün ilimleri öğrenmişti. Çok büyük bir bilgindi artık. Fakat yapayalnızdı. Bilgisi ile kimseye faydalı olamıyordu. Çünkü vadiler ülkesinde kendinden başka kimse yoktu. Bir akşam kulübesinin önünde otururken, dağların üstünden ay parladı. O anda oğlanın yüreğine ateş düştü. Fakat artık ihtiyarlamıştı. Ancak karşı dağlara kadar yürüyebilirdi. Fazla düşünmeden yürümeye başladı. Dizlerinin dermanı kesilip, kolu kanadı tutmayıncaya kadar, güneş defalarca doğup, battı. Vücudu haraptı. Fakat iradesi O’nu daima zorluyor adeta insanüstü bir kuvvet sarfediyordu. Bir ara gözlerinin artık çok zayıfladığını hissetti. Zorlukla önünü görebiliyordu.
Nihayet beyaz mermerden, havuzları dikenlerle, çalılarla örtülü bir saraya geldi. O kadar bitkindi ki merdivenlerin üzerine yığılıp kaldı. Neden sonra titrek ellerle birisinin kendisine yardım etmeye çalıştığını fark etti. Hayır! Artık son dakikası gelmişti. Yardıma ihtiyacı kalmamıştı. Alnında gezinen eli tuttu ve zorlukla karşısındakini gördü.
Bu bembeyaz saçlı, nur yüzlü bir kadındı. Gözleri yıldızlar gibi parlıyordu. O anda içine öyle bir ateş düştü ki ölümü de, çok ihtiyar olduğunu da unuttu. Sadece o gözlere bakmak, ebediyen onları seyretmek istiyordu. Böylece ne kadar zaman geçti bilinmez. Ama yaşlı kadının avucundaki yıldız, çöken karanlıkta ışıldamaya başlamıştı bile. Nihayet aralarında şöyle konuştular. Oğlan, daha doğrusu ihtiyar adam dedi ki:
- Bütün ömrümde sizi aradım. Çok vakit kaybettim. Beni affedeceksiniz değil mi?
İhtiyar kadın gülümsedi. Ve hafif bir sesle;
- “Elbette.” dedi. “Ben bütün ömür sadece sizi bekledim. Geleceğinizi biliyordum. Ve geldiniz artık.”
O sırada birden gece bastırdı. Gökte şâhâne bir hilâl parlıyordu. Kolları sevgili yıldızını kucaklamıştı. Aydan ve yıldızdan, mermer sarayın merdivenlerine sihirli bir ışık düştü. Mermer merdivenler altın oldu. İhtiyar adam birden gençleşti. Eskisi gibi yakışıklıydı. İhtiyar kadın muhteşem bir prenses oluverdi. Gökteki yıldızlardan daha güzeldi. İkisi de elele tutuştular. Yüzlerini bir kat daha güzelleştiren tebessümleriyle gökyüzüne tırmandılar. Yıldızlar şarkı söyleyerek düğünü kutluyorlardı. Ay ve yıldız çok mesut.
Onlar ermiş muradına…
Gökyüzünün çok uzak bir köşesinde de ufacık bir yıldız ayı görmek istedi. Fakat birdenbire kayarsa toprağa düşeceğini biliyordu. Onun için yavaş yavaş alçalmaya başladı. O kadar yavaş hareket ediyordu ki, aradan seneler geçti. Küçük yıldız yaklaştıkça büyüdü; güzelleşti. Birgün tam onun karşısına geldi ve durdu. Ay, bu çok güzel yıldızı o kadar beğendi ki, bu sefer kendisi ona yaklaşmak istedi. Nihayet bir hilâl vakti, kollarını uzatarak küçük yıldızı kucakladı. Gökyüzü o vakte kadar böylesine güzel bir manzara görmemişti. Yıldızdan ve aydan saçılan ışıklar dünyaya gittiler. Ve bir milleti kendilerine hayran ettiler. O kadar ki bu kahraman millet, bayrağını ay yıldızla süsledi.
Ay, yıldızını kucakladığı anda ondan dünyaya bir ışık düştü. Bu ışık, yapraklar arasından süzüldü. Bir evin penceresi içinden girdi. Yatakta uyuyan ufacık oğlanın kirpiklerinde gezindi. Bu ufacık oğlan o anda bir rüya gördü. Rüyasında çok güzel bir kız vardı. Gözleri yıldızlar gibiydi. Mermer bir sarayda oturuyordu. Sarayın bahçesi kırmızı güllerle doluydu. Tam ortasında da bir havuz vardı. Kız oğlanı yanına çağırdı. Elele tutuştular. Bahçeyi, sarayı gezdiler. Nihayet kız O’na dedi ki;
- Şimdi sen rüya görüyorsun. Fakat ben hakikatte rüya değilim. Bütün bir ömürde olsa beni ara. Beni bulduğun zaman hakiki saadeti bulmuş olacaksın. Yaşın çok ilerlemişte olsa beni bulup elimi tuttuğun vakit gençleşeceksin. Sen de, ben de. Çünkü o zamana kadar ben de ihtiyarlamış olabilirim.
- Peki! Dedi oğlan.
- Ben seni nereden tanıyacağım? Sen de ihtiyarlarsan!
Kız gülümsedi;
- Bu sarayı unutma. Hem bak avucumun içinde yıldız şeklinde bir ben var.
Oğlanın rüyası burada bitti. Heyecanla gözlerini açtı. Dışarıda sıcak bir yaz gecesi ve cırcır böceklerinin sesleri vardı. Tekrar uykuya daldığı zaman rüyasındaki kızı ömrünün sonunda kadar arayacağına karar vermişti…
Ay, yıldızı kucakladığı zaman, yıldızlardan bir ışık düştü, dünyaya. Bu ışık denizler üzerinden yakamozlar bırakarak geçti. Karlı tepelerden beyaz ışıltılar saçarak Kaf Dağı’na geldi. O’nu da aştı. Mermerlerden bir sarayın açık penceresinden içeri girdi. Mışıl mışıl uyuyan küçük bir kızın, şeffaf göz kapaklarında gezindi. Küçük kız o zaman bir rüya gördü. Rüyasında kıvırcık saçlı çok güzel bir oğlanla sarayın bahçelerinde geziyordu. Oğlan O’na dedi ki;
- Ben seni çok seviyorum. Şimdi rüya görüyorsun. Fakat ben gerçekte varım. Ömrümün sonuna kadar olsa da seni arayacağım.
Yaşın çok ilerlemiş de olsa elini tuttuğum zaman birden gençleşeceksin. Ben saadetin kendisiyim. Beni sakın unutma.
Kız tebessüm ederek,
- Seni ömrümün sonuna kadar bekleyeceğim, dedi.
O’nun da rüyası burada bitmişti. Birden uyandı. Dışarıdan bülbül sesleri geliyordu. Küçük kız, tekrar uyuduğu zaman, rüyasındaki oğlanı ve avucunda parlayan ayı unutmayacağına karar vermişti.
Aradan seneler geçti. Küçük oğlan büyümüş, yakışıklı bir delikanlı olmuştu. Artık evlenme çağındaydı. Ayağına demir bir çarık eline demir bir âsâ alıp, rüyasındaki kızı aramaya çıktı.
Az gitti, uz gitti. Yedi memleket, yedi büyük dağ aştı. Yemyeşil bir ovada kurulmuş şirin bir şehre geldi. Temiz sokaklardan bahar havasının verdiği saadet hissiyle yürüdü, geçti. Nihayet bir sarayın önüne geldi. Bahçesi o kadar güzeldi ki, hayranlıkla durup çiçekleri seyretmeye başladı. Birden yan tarafından doğru tatlı bir ses kulağına geldi.
- Güzel delikanlı yabancısın galiba. Bilmez misin ki buralarda durmanın cezası ölümdür!
Delikanlı hayretle baktı. Karşısında simsiyah saçlı, simsiyah gözlü, karanfil dudaklı bir güzel duruyordu. Korkusuzca cevap verdi:
- Sen kimsin? Sadece bir bahçeye bakan masum bir insanın cezası ölüm olur mu?
Karanfil dudaklı kız bir an düşünür gibi durdu, sonra oğlanı yanına çağırdı. Ve onu alıp krala götürdü. Bu kız sarayın yegane prensesi idi. Babası uzun zamandır kızını evlendirmek istiyordu. Fakat bir türlü O’na göre bir eş bulamamıştı.
Prenses krala;
- Baba bakın işte benim evleneceğim adam bu, dedi.
Kral O’nun her istediğini yapan bir baba idi.
Oğlan her ne kadar şaşkın ise de, bu güzel kız hoşuna gitmişti. Hele ilerde böyle bir memleketin hükümdarı olma düşüncesi ise O’na büsbütün zevk vermişti.
Kırk gün kırk gece düğünden sonra evlendiler. Aradan biraz zaman geçince oğlan kralın yerine geçti. Çok adil, çok iyi bir hükümdardı. Halk O’nu seviyordu. Buna rağmen, kraliçenin gitgide artan yersiz hareketleri yüzünden mesut olamamıştı. Hergün O’ndan bütün güzelliğine rağmen biraz daha soğuyordu. Kendini oyalayamaz olmuştu. Birgün iyice kavga ettikten sonra, kral yalnız başına bahçede dolaşmaya çıktı. Çok dertliydi. Bir sıranın üzerine oturup düşünmeye başladı. Aradan ne kadar zaman geçmişti bilmiyordu. Derin bir göğüs geçirdi. Bu sırada bakışları gökyüzünde parlayan mehtaba ilişti. O anda yüreğine bir ateş düştü yerinden kalkarak saraya gitti. Karısını yanına çağırdı.
- Güzel kraliçem, ben artık senden ve bu memleketten ayrılıyorum, dedi.
Kraliçe:
- “Ya öyle mi?” diye cevap verdi. Buna memnun oldum. Zira, sokaktan geçen alelâde bir adamın kral olmasına sebep olmakla, mânasızlık ettim. Güle güle!
Ve böylece delikanlı yeniden yola düştü. Bu sefer, rüyasındaki kızı aramak için, hiç vakit kaybetmeyeceğine azmetmişti. Nasıl olmuştu da beyhude yere bu kadar vakit kaybetmişti. Aldatıcı bir güzelliğin ve şatafatın peşinden koşması O’na nelere mal olmuştu.
Rüyasındaki kızı bulmak için vakti azalıyordu. Az gitti. Uz gitti. Dere tepe düz gitti. Nihayet uzaktan zümrüt gibi görünen bir ormana rastladı. Ağaçlardan çıkan dallar son derece zarif yapraklarla süslüydü. Epey yürüyen ve yorulan oğlan bir çalının dibine oturdu. Yakın bir yerden tatlı bir su şırıltısı geliyordu. Yavaş yavaş bu şırıltıya son derece tatlı bir şarkı karıştı. Biraz sonra şarkıyı söyleyen sesler çoğaldı. Büyüleyen bir musikî idi bu. Ormanda her şey onu dinlemek için susmuş gibiydi. Oğlan meraklandı ve seslerin geldiği yere gitti. Yaban gülleri arasında birbirinden güzel peri kızları su ile oynuyor, dansediyor ve yüzüyordu. Dalga dalga saçları, mermerden yontulmuş gibi vücutları vardı. Oğlan onları görünce hangisine âşık olacağını şaşırdı. Peri kızlarından biri O’nu fark etmişti. Bir çığlık atarak arkadaşlarına haber verdi. Hepsi birden O’nun etrafını sarıverdiler. Beraberce eğlenmeye başladılar. Böylece güneş defalarca doğup, battı.
Bir akşam oğlan etrafındaki peri kızları ile şakalaşırken, zümrüt yapraklı ağaçların üzerinden testekerlek mehtap gülümser gibi yükseldi. Oğlana kızlar ne yaptılar ne söyledilerse gözlerini aydan ayıramadılar. Yüreğine yine ateş düştü. Derin bir pişmanlık hissiyle perilerle vedalaştı. Ormanın derinliklerine daldı gitti. Orman bitti; deniz başladı. Deniz bitti; dağlar sıra sıra önünde uzandı. Onları aştı; bir vadiye geldi. Karnı acıkmıştı. Yorgundu. Kendini suçlu ve hasta hissediyordu. Vadinin yegâne kulübesini çaldı. Kapıyı bir ihtiyar adam açtı. Göbeğine kadar sakalı vardı. Oğlanı içeri aldı, karnını doyurdu. Bir yatağa yatırdı. Hastalığını iyi etti. Pek merhametli ve pek âlimdi. Oğlana kendisi ile kalmasını rica etti. O’na dünyada bilinmesi mümkün olan bütün ilimleri öğretecekti. Oğlan düşündü. Bilmek ve öğrenmek güzel şeydi. Razı oldu. Büyük bir âlim olmayı kim istemezdi ki!...
Böylece yine seneler geçti. Bu defa ihtiyar öldü. Oğlan bütün ilimleri öğrenmişti. Çok büyük bir bilgindi artık. Fakat yapayalnızdı. Bilgisi ile kimseye faydalı olamıyordu. Çünkü vadiler ülkesinde kendinden başka kimse yoktu. Bir akşam kulübesinin önünde otururken, dağların üstünden ay parladı. O anda oğlanın yüreğine ateş düştü. Fakat artık ihtiyarlamıştı. Ancak karşı dağlara kadar yürüyebilirdi. Fazla düşünmeden yürümeye başladı. Dizlerinin dermanı kesilip, kolu kanadı tutmayıncaya kadar, güneş defalarca doğup, battı. Vücudu haraptı. Fakat iradesi O’nu daima zorluyor adeta insanüstü bir kuvvet sarfediyordu. Bir ara gözlerinin artık çok zayıfladığını hissetti. Zorlukla önünü görebiliyordu.
Nihayet beyaz mermerden, havuzları dikenlerle, çalılarla örtülü bir saraya geldi. O kadar bitkindi ki merdivenlerin üzerine yığılıp kaldı. Neden sonra titrek ellerle birisinin kendisine yardım etmeye çalıştığını fark etti. Hayır! Artık son dakikası gelmişti. Yardıma ihtiyacı kalmamıştı. Alnında gezinen eli tuttu ve zorlukla karşısındakini gördü.
Bu bembeyaz saçlı, nur yüzlü bir kadındı. Gözleri yıldızlar gibi parlıyordu. O anda içine öyle bir ateş düştü ki ölümü de, çok ihtiyar olduğunu da unuttu. Sadece o gözlere bakmak, ebediyen onları seyretmek istiyordu. Böylece ne kadar zaman geçti bilinmez. Ama yaşlı kadının avucundaki yıldız, çöken karanlıkta ışıldamaya başlamıştı bile. Nihayet aralarında şöyle konuştular. Oğlan, daha doğrusu ihtiyar adam dedi ki:
- Bütün ömrümde sizi aradım. Çok vakit kaybettim. Beni affedeceksiniz değil mi?
İhtiyar kadın gülümsedi. Ve hafif bir sesle;
- “Elbette.” dedi. “Ben bütün ömür sadece sizi bekledim. Geleceğinizi biliyordum. Ve geldiniz artık.”
O sırada birden gece bastırdı. Gökte şâhâne bir hilâl parlıyordu. Kolları sevgili yıldızını kucaklamıştı. Aydan ve yıldızdan, mermer sarayın merdivenlerine sihirli bir ışık düştü. Mermer merdivenler altın oldu. İhtiyar adam birden gençleşti. Eskisi gibi yakışıklıydı. İhtiyar kadın muhteşem bir prenses oluverdi. Gökteki yıldızlardan daha güzeldi. İkisi de elele tutuştular. Yüzlerini bir kat daha güzelleştiren tebessümleriyle gökyüzüne tırmandılar. Yıldızlar şarkı söyleyerek düğünü kutluyorlardı. Ay ve yıldız çok mesut.
Onlar ermiş muradına…
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Rare Disease Day and the promises of personalized medicine
O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru...
-
Pakistan dizileri Hint dizilerinden farklı. Onlar gibi coşkulu olmuyor genelde. Bu yüzden yarım bıraktıklarım hayli fazla. Ama bu dizi ... -
O ur daughter Ellen wrote the post that I republish below 3 years ago, and we've reposted it in commemoration of Rare Disease Day, Febru... -
W e discussed a Japanese pachinko machine in an earlier post , a pinball machine, as an example of the difference between randomness and det...