Sahte Şehzade

Sultan Aziz, ülkedeki iç karışıklıklar sebebiyle hamile eşi Ayşe Sultan’ı, doğduğu yer olan Güldağı Kasabası’na bıraktı. Annesi, amcası ve diğer yakınları bu kasabada, etrafı yüksek duvarlarla çevrili, geniş bahçesi olan bir sarayda kalıyorlardı. Sultan Aziz, eşi Ayşe Sultan’a :

- Eğer çocuğumuz erkek olursa, adı « Kaan » olsun… On altı yaşına kadar eğitimiyle ilgilenin. Ata binmesini, kılıç kullanmasını da öğrensin. Benim yokluğumu ona hissettirmeyin,dedi.

Cebinden çıkardığı bir bileziği de vererek :

- O, 16 yaşına geldiği zaman bu bileziği sağ kolunun üst kısmına takın. Bir ata bindirerek benim yanıma, yani Başkent Tozan’a gönderin...

Her şeyi düzene koyduktan sonra, Sultan Aziz eşiyle ve akrabalarıyla vedalaştı. Tozan’a gitmek üzere askerleriyle yola koyuldu.

Günler, aylar çabuk geçti. Ayşe Sultan bir gece yarısı doğum yaptı. Erkek çocukları olmuştu. Bütün aile sevinçliydi. Törenle çocuğun ismini « Kaan » koydular.

Kaan çok zeki bir çocuktu. Anlamlı bakışları vardı. Gülümsemesi de etkileyiciydi. Bir kaç ay içinde konuşmaya ve yürümeye başladı. Her yönüyle dikkatleri çekiyordu. Özel nitelikli kişiler bütün maharetlerini göstererek onunla ilgileniyorlardı. Annesi, teyzesi ve halası onu zaman zaman saray dışında bulunan çocuk bahçesine götürüyorlardı. Kaan arkadaşlarıyla oynarken dahi kendisine has, farklı oyunlarla dikkatleri çekiyordu. Her defasında onu annesi, teyzesi ve halasıyla gören arkadaşları :

- Kaan senin baban yok mu? diye soruyorlardı.

Kaan da onlara :

- Babam ben doğmadan bir kaç ay önce görev yerine gitmiş! diye cevap veriyordu.

Arkadaşları bir gün onun etrafında dönerek : « Babasız çocuk!... Babasız çocuk!… » diye onu rahatsız etmeye başladılar…

Kaan koşarak kanape üzerinde oturan Annesi, teyzesi ve halasının yanına geldi. Annesine :

- Arkadaşlarım benim etrafımda dönerek, bana « Babasız çocuk!... Babasız çocuk!… » diye bağırıyorlar.

Annesi Ayşe Sultan :

- Oğlum sen babasız değilsin ki… Senin baban uzaklarda görev yapıyor… Sen büyüyünce ben ata bindirip, onun yanına göndereceğim.

Kaan :

- Pekiyi niçin arkadaşlarım ben onlara babam ben doğmadan bir kaç ay önce görev yerine gitmiş, dediğim halde, bana : « Babasız çocuk!... Babasız çocuk!…» diye bağırıyorlar?

Ayşe Sultan :

- Oğlum onlar çok küçük oldukları için her şeyi düşünemiyorlar. Sen ne konuşurlarsa konuşsunlar, onların sözlerini hiç umursama!

Annesi, teyzesi ve halası kasabanın tek çocuk bahçesine düzenli olarak Kaan’ı götürmeye devam ettiler.

Arkadaşları onun etrafında dönerek :

- Babasız çocuk!... Babasız çocuk!… diye onu her gelişlerinde rahatsız etmeyi sürdürdüler…

Kaan onların bu sözlerinden sonra, koşarak kanape üzerinde oturan Annesi, teyzesi ve halasının yanına geldi. Annesine :

- Arkadaşlarım benim etrafımda dönerek bana yine « Babasız çocuk!... Babasız çocuk!… » diye bağırmaya devam ediyorlar.

Annesi Ayşe Sultan :

- Oğlum daha önce de söylediğim gibi babasız değilsin ki… Senin baban uzaklarda görev yapıyor… Sen büyüyünce ata bindirip onun yanına göndereceğim, dedi.

Eğitimciler Kaan’a sekiz yaşındayken ata binmeyi ve kılıç kuşanmasını öğrettiler. Ayrıca ona bir çok öğretmen tarafından çeşitli konularda da ciddi eğitimler veriliyordu.

On altı yaşına kadar eğitimi sürdürüldü. Kaan bir gün annesine :

- Anneciğim bana sen : « Büyüyünce ben seni ata bindirip babanın yanına göndereceğim... » demiştin. Ben büyüdüm artık! Ata binmesini ve kılıç kullanmasını da biliyorum.

Annesi Ayşe Sultan :

- Sevgili oğlum, biz seni babanın yanına göndermek için hazırlıklara başladık. Nisan ayı sonunda seni atın Yıldırım’a bindirerek yolcu edeceğiz !

Kaan annesinin verdiği cevaba oldukça sevinmişti. Kendi kendine : « Arkadaşlarım benim etrafımda dönerek bana : Babasız çocuk!... Babasız çocuk!… » diye bağırmışlardı. Bir kaç ay sonra ben de babama kavuşacağım, dedi.

Annesi Ayşe Sultan ona : « Senin baban Padişah Sultan Aziz… Onu Tozan Sarayı’nda, bulacaksın. Şu altın bileziği sağ kolunun üst kısmına tak ! Sakın kollu fanilanı da üstünden çıkarma. Yani kolundaki bileziği hiç kimse görmesin! Atınla yaklaşık yirmi bir günde başkent Tozan’a ulaşacaksın. Seni orada baban karşılayacak... »

Yol azığı hazırlandı. Kıyafetleri giydirildi ve Şehzade Kaan törenle yolcu edildi. Arkasından annesi, yakınları ve din adamları « Ya Rab Şehzade Kaan’ın sonunu hayırlı eyle! İşlerini rast getir! » diye dua ettiler.

Kaan yolda, yürüyerek giden, kısa boylu birisiyle karşılaştı. Ona :

- Nereden gelip, nereye gidiyorsun? dedi. O :

- Adım Metin... Bana Köse Metin, derler… Başkent Tozan’a çalışmaya gidiyorum. Yirmi iki yaşındayım ama, yüzüm ve vücüdum on dört veya on beş yaşında gösteriyor beni. Pekiyi sen kimsin?

Kaan :

- Adım Kaan… Babam Padişah Sultan Aziz’in yanına gidiyorum.

Köse Metin :

- O zaman şehzadem ben senin emir kulunum. Birlikte gidelim Tozan’a. Çok sevindim seninle arkadaş olduğuma!

Kaan bir müddet yol aldıktan sonra bir kuyunun yakınında, atından indi. Heybesinden çıkardığı annesinin yaptığı yemeklerle, pastalarla karnını doyurdu. Köse Metin de sırtından indirdiği heybesinden çıkardığı yiyeceklerinden yedi. Orada her ikisi de uyukladılar. Uyandıkları zaman Köse

Metin :

- Şehzadem ben çok susadım... Şu belimdeki urganla ben kuyuya ineyim... Buz gibi su içeyim. Sen beni kuyudan çıkart… Zannedersem sen de çok susadın… Ben de seni indireyim. Sen de buz gibi sudan iç, ben de seni çıkarayım…

Köse Metin’in fikri Kaan’ın da hoşuna gitti. « Tamam. .. » dedi. Ve onu urganla kuyuya indirdi. Köse Metin :

- Şehzadem maşaallah su da buz gibi! Ağzına layık! Tamam... ben kana kana içtim, sıra sende... Çek beni yukarıya!

Kaan onu urganla yukarιya çekti. Sonra Köse Metin’in sarkιttιğı urganla kendisi aşağıya indi. O da doya doya sudan içti... Metin’e : « Gerçekten de kuyu suyu buz gibiymiş... Tamam... beni yukarıya çekebilirsin » dedi.

Köse Metin’ten önce hiç ses gelmedi... Kaan sesini yükselterek :

- Sevgili Metin, niçin çekmiyorsun?

Köse Metin :

- Tek bir şartla seni yukarıya çekebilirim... Ben bu yolu çok iyi tanıyorum... Bak burası çok ıssız... Ayda yılda, geçse geçse bir kişi geçer buradan... O zamana kadar da sen öbür dünyayı boylamış olursun... Ben seni yukarıya çekerim çekmesine ammaa? Bir isteğim var senden! Şehzade olarak babanın yanına ben gidersem, bu mümkün... Atına ben bineceğim, giyeceklerini ben giyeceğim... Yiyeceklerini de ben yiyeceğim yani ! Kabul ediyor musun ?

Kaan kuyunun içinde çaresizdi. Kendi hayatını kurtarmak için Köse Metin’e « Tamam. .. Şartlarını Kabul ediyorum…» dedi.

Köse Metin, Kaan’ı urganıyla yukarıya çekti. Donu ve fanilası hariç, onun elbiselerini giydi, kılıcını kuşandı, atına bindi. Köse Metin :

- Şu andan itibaren senin adın Köse Metin… Benimki de Şehzade Kaan olacak…

Kaan, Köse Metin’in heybesini omuzunda taşıyarak onun peşinde günlerce yürüdü. Zaman zaman yolda dinlendiler. Kaan onun tuzlu yiyeceklerinden yedi.

Başkent Tozan’a yaklaşmışlardı… Saray uzaktan görünüyordu. Çok geçmeden saraya ulaştılar... Padişah Sultan Aziz, sahte Şehzade’yi karşıladı... Oğlum, Kaan’ım diye bağrına bastı... Köse Metin, Kaan’ı « bu benim hizmetçim... adı Köse Metin... » diye Padişah Sultan Aziz’ e tanıttı...

Aralarında yaptıkları konuşmalarla Padişah Sultan Aziz, eşi Ayşe Sultan’dan ve diğer yakınlarından bahsetti. Onların hal ve hatırlarını sordu. Sahte Şehzade hiç birisini tanımadığı için aptal aptal bakıyordu. Padişah Sultan Aziz « oğlum Kaan biraz salağa benziyor... » diye düşünerek, sorduğu soruları bir daha tekrarlamadı.

Sahte şehzade için eşi görülmeyen sofralar, kuş tüyünden yataklar ve yorganlar hazırlandı...

Padişah Sultan Aziz, Sahte Şehzade’yle evlendireceği bir kız için, Kaan’ı çağırdı :

- Köse Metin, sana bir at ve bir mektup vereceğim. Bunlarla Orya ülkesine gidip Kral Pito’nun dünya güzeli olan kızı Prenses Liba’yı oğlum Kaan için isteyeceksin. Bu oldukça güç! Şu ana kadar bir çok kişi Kral Pito’nun isteklerini yerine getiremedikleri için kızı elde edemediler.

Sahte Şehzade, Kaan’ı Padişah Sultan Aziz’in kendisine kız istemek için uzaklara göndereceğine çok sevinmişti.

Sarayın aşçıları ona karnını doyurması için yol azığı hazırladılar. Hazine Başı da bir miktar altın verdi... Kaan, Padişah Sultan Aziz’in tarifi ve emriyle yola koyuldu.

Bir müddet sonra yolda atını bir ağaca bağlayarak biraz dinlenmek istedi. Küçük kilimi atın üzerinden alarak, yere serdi. Üstünde uyuyakaldı. Rüyasında bir karınca kendisine seslendi :

- Sevgili Kaan atını bağladığın ağacın doğusunda bizim bir yuvamız var... Orada bizim üç adet kanadımız var... Bunları al... Günün birinde zor durumda kalırsan onları yak... O zaman senin yardımına koşacağız...

Kaan nefes nefese uyandı... Güneş doğmuştu. Rüyasında gördüklerinin doğru olup olmadığını yerinde görmek için atını bağladığı ağacın doğu tarafına baktı. Gerçekten orada karınca yuvası vardı... Üç tane karınca kanadı da gözüne çarptı... Onları alarak annesinin kendisine verdiği temiz bir mendilin içerisine koydu.

Bir kaç gün sonra dinlenmek üzere bir orman girişinde karnını doyurdu. Küçük kilimi atın üzerinden alarak, yere serdi. Üstünde uyuyakaldı. Rüyasında bir öküz kendisine seslendi :

- Sevgili Kaan atını bağladığın ağacın doğusunda, yani ormanın biraz ilerisinde beni ve arkadaşlarımı uyurken göreceksin... Yerde bulunan üç adet kılımızdan al... Günün birinde zor durumda kalırsan onları yak... O zaman senin yardımına koşacağız...

Kaan nefes nefese uyandı... Güneş doğmuştu. Rüyasında gördüklerinin doğru olup olmadığına bakmak için atını bağladığı ağacın doğu tarafına baktı. Gerçekten orada üç öküz yatıyordu... Yerde bir yığın öküz kılı gördü... Onlardan üçünü alarak annesinin kendisine verdiği temiz mendilin içerisine koydu.

Uzun süre yol aldıktan sonra Orya Ülkesi’ne yaklaştı. Son kez dinlenmek için bir ağaca atını bağladı. Küçük kilimi atın üzerinden alarak, yere serdi. Üstünde uyuyakaldı. Rüyasında büyük bir kuş kendisine seslendi :

- Sevgili Kaan atını bağladığın ağacın doğusuna bak! Orada bizim üç adet kanadımız var... Bunları al... Günün birinde zor durumda kalırsan onları yak... O zaman senin yardımına koşacağız...

Kaan nefes nefese uyandı... Güneş doğmuştu. Rüyasında gördüklerinin doğru olup olmadığına bakmak için atını bağladığı ağacın doğu tarafına baktı. Gerçekten, yerde üç kanat vardı... Üçünü de aldı... Onları, annesinin kendisine verdiği temiz bir mendilin içerisine koydu.

Orya Ülkesi’ne girdiği zaman başkent Bima’ya da uzak olmadığını anladı. İki saat sonra Kral Pito’nun şatosuna ulaştı. Giriş kapısının sağında ve solunda bulunan muhafızlara kendisini tanıttı… Onlara Kral Pito’yla görüşmek istedediğini belirtti. Muhafızlar yarım saat kadar onu beklettikten sonra Kral Pito’nun yanına götürdüler.

Kral Pito’ya Padişah Sultan Aziz’in yazdığı mektubu verdi. Kral bir kaç kez mektubu okuduktan sonra :

- Senin ismin ne? dedi.

- Köse Metin...

Kral Pito :

- Bay Köse Metin, demek kızım Prenses Liba’yı Padişah Sultan Aziz’in oğlu Kaan için istemeye geldin? Amaaaa bu oldukça zor. Şu ana kadar tam yetmiş ülkeden gelenler oldu... Her birisi de benim isteklerimi öğrenir öğrenmez başaramayacaklarını bildikleri için burayı terkettiler... Bak sana da söylüyorum. Bu şehrin dışında iç içe yedi bölümden oluşan sihirli bir şato var. Orada kızım Prenses Liba’nın bulunduğu köşke girmek için yedi kapı var... Bunları aşmak oldukça güç... İlk üçünde bulunan üç ambardaki buğdayları, bir gecede her birisinin arası beş yüz metre olan diğer üç ambara taşıman lazım... Sonra üstleri açık olan her birisinin arası beş yüz metre olan diğer üç köşk arası da vahşi hayvanlarla ve yılanlarla dolu. Burasını şu ana kadar aşan olmadı. Eğer başarabileceğine inanıyorsan Sihirli Şato’nun yedi kapısına ait yedi anahtarın birer adedini sana vereceğim. Kızım Prenses Liba’ya ulaştığın an anahtarları da geri getirmeden onu dilediğin yere götürebilirsin!

Kaan Kral Pito’nun şartlarını kabul etti. Atıyla kendisine tarif edilen Sihirli Şato’ya ulaştı. Atını bir kenarı dere olan yoncaların içinde bulunan bir ağaca bağladı... İlk kez gördüğü rüyasında, kendisine söylendiği gibi, üç karınca kanadını kibritiyle yaktı... Kısa sürede milyonlarca karınca Sihirli Şato’nun girişinden itibaren üç köşkteki üç ambara akın ettiler. Bu arada Kaan ikinci gördüğü rüyasında sözü edilen, üç öküz kılını da yaktı... Her birisinde iki öküz bulunan dokuz araba dışardan tozu dumana katarak geldiler. Ve Sihirli Şato’ya girdiler. Karıncalar bir kaç saat içerisinde arabalar üzerindeki ambar şeklindeki depolara buğdayları taşıyarak gözden kayboldular. Arabalar ikinci bölümdeki ambarların önlerine gelince Kaan arabaların sürgülü kapaklarını açarak üçer üçer, üç ambara boşalttı.

Kaan en zor işi başarmıştı. Bunu da Sihirli Şato’daki Prenses Liba’nın bulunduğu köşkün ışıklarının yanmasıyla anladı. Cebindeki mendili çıkardı. Son üç kuş tüyünü yaktı. Gökyüzünde üç kuş göründü önce. Kaan yedinci kapıyı anahtarıyla açtı. Kuşlardan biri yukarıdan Kaan’ın yanına geldi. Onun üzerine bindi. Yukarıdan diğer üç köşkün vahşi hayvanlarla dolu olduğunu gördü. Onların üzerinden geçtikten sonra yedinci köşkün terasına geçtiler. Oraya kuş konar konmaz, her taraf aydınlandı. Prenses Liba altın, gümüş ve elmaslarla kaplı bir odada uyuyordu. Kaan onu uyandırmadan kucağına aldı... Sonra kuşun üzerine onunla binerek şatonun dışına geldiler. Prenses Liba kuşun üzerinde iken o atını hazırladı ve Tozan’a gitmek üzere yola koyuldu. Prenses Liba’yı taşıyan kuşla beraber iki kuş da onun üzerinde uçarak geliyorlardı... Kaan oldukça heyecanlıydı. Ne de olsa babasının isteğini yerine getiriyordu. Yolda bir kaç kez dinlendi. Prenses Liba’ya kendisini oraya kadar nasıl getirdiğini anlattı... Birlikte karınlarını doyurdular...

Tozan’a yaklaşmışlardı. Prenses Liba’yı yine bir kuş taşıyor, diğer iki kuş da onları takip ediyorlardı... Nihayet Tozan’a girdiler. Saray uzaktan görünüyordu. Prenses Liba’yı taşıyan kuş Kaan’ın atının önüne kondu. Yana doğu eğilerek Prenses Liba’yı sırtından indirdi. Sonra uçarak yükseldi. Diğer iki kuşla birlikte uzaklara giderek gözden kayboldular.

Kaan ve Prenses Liba at üstünde saraya girdiler. Muhafızlar onlar girer girmez Padişah Sultan Aziz’e haber verdiler. Sultan Aziz Prenses Liba’yla onu görünce oldukça şaşırmıştı. Heyecanını gizleyemedi.

Kaan’a :

- Köse Metin, dile benden ne dilersen? diyerek onu hediyelerle taltif etmek istedi.

Ama o aldığı eğitimler nedeniyle, annesinden kazandığı asil kimliğiyle :

- Sevgili Padişah’ım sizin gönlünüzü hoş tutabildiysem bu bana yeter… Ben sizin sadece canınızın sağlığını istiyorum!

Padişah Sultan Aziz :

- O halde sen de bu günden sonra bizim sarayın bir mensubu olacaksın... Yarın oğlum Şehzade Kaan’ın hamam merasimine de seni bekliyorum.

Kırk gün kırk gece yapılacak düğün merasiminin ilk günü hamamda başlayacaktı. Padişah Sultan Aziz, saray erkanı, Sahte Şehzade ve Kaan hamamın soyunma odasındaydılar. Peştamallarını giyinmek için herkes fanilalarını çıkarınca Kaan da çıkardı. Padişah Sultan Aziz’in fanilasını çıkarır çıkarmaz Kaan’ın kolundaki bilezik dikkatini çekti. Önce Kaan’a baktı sonra kendisini Kaan olarak tanıtan Sahte Şehzade’ye baktı... Sahte Şehzade’nin kolunda bilezik yoktu... Ama kendisini Köse Metin olarak tanıtan ve çok uzaklara kız istetmek için gönderdiği gençte vardı... İyice kuşkulanmıştı. Padişah Sultan Aziz, Kaan’a dönerek :

- Yoksa sen misin benim oğlum?

Köse Metin sararıp solmuştu. Kaan’la göz göze geldiler. Sultan Aziz, Köse Metin’e :

- Annenin adı ne ?

Köse Metin’in elleri ayakları titriyordu. Orada bulunan saray erkanı da olup bitenleri merak ettiler… Köse Metin :

- Cevriye ! dedi.

Sultan Aziz, bu kez Kaan’a sordu :

- Annenin adı ne ?

Kaan :

- Ayşe Sultan, diye cevap verdi.

Padişah Sultan Aziz, oğluna sarılarak :

- Sensin benim oğlum... Anlat başından geçenleri?

Kaan, Köse Metin’in yanında, olduğu gibi her şeyi anlattı. Padişah Sultan Aziz Sahte Şehzade’ye sordu :

- Bunlar doğru mu?

Köse Metin « evet » dercesine başını salladı.

Gerçeklerin ortaya çıkmasından sonra, Sahte Şehzade zindana atıldı.

Kırk gün kırk gece yapılan düğünle Kaan, zorluklarla getirdiği Prenses Liba’yla dünya evine girdi. Padişah Sultan Aziz ise oldukça mutluydu.

Anne Güvercin

Güzel bir yaz günüydü. Batur elinde sapan evlerinin yakınındaki ağaçlıkta kuş avına çıkmıştı. Gözleri radar gibi dikkatle çevreyi tarıyordu. Birden arkasında bir ses duydu: ’Vurma kuşları.’ Döndü, baktı. Seslenen yabancı değildi. Mahalle arkadaşı Sarper’di: “ Ne istersin şu küçük yaratıklardan bilmem ki? Ne zararı var onların sana? Bırak ötsünler, uçsunlar, kanat çırpsınlar. “ Batur: “ Sarper yine mi sen? Bu kaçıncı? İşime karışma demedim mi ben sana? Bak kuşları ürküttün, kaçıp gittiler. Kuş vurmak yasak mı yani? “ Sarper: “ Yasak tabii. Şu sıralar kuş yavrularının büyüme zamanı. Batur: “ Amma yaptın ha.. Yasakmış.. Yasaksa yasak. Kim bilecek benim kuş vurduğumu? Çevrede bir yığın kuş var. Bir kuş vursam kuş kıtlığına kıran girmez ya, kuş nesli tükenmez ya. Bana bak Sarper, sen iyi bir arkadaşsın, fakat şu kuş işine karışma “ dedi ve ses çıkarmamaya dikkat ederek usul usul ilerlemeye başladı. Yirmi metre kadar gittikten sonra bir ağacın altında durdu. Sapanını yukarıya doğru kaldırdı. İyice nişan aldıktan sonra sapanındaki taşı fırlattı. Taş hedefini bulmuştu. Kuş yere düşerken aynı anda havalanan bir başka kuşun kanat sesleri duyuldu. Batur az ötesinde yere düşen kuşu aldı. Kuş can çekişmekteydi. Hemen kuşun kafasını kopardı. Kendisine doğru yürümekte olan Sarper’e dönerek: “ Nasıldım ama? Tek atışta hedef on ikiden. Tık kafa gitti. Tüylerini yoldum mu, küçük bir ateş yakarım. Cız bız. Sonra deyme keyfime “ dedi.

Arkadaşının sözlerine aldırış etmemesine içerleyen Sarper: “ Ne desem, ne söylesem boşuna. Başkalarının senden daha iyi düşünebileceğini hiçbir zaman kabul etmezsin zaten. Vurduğun bir yabani güvercin yavrusu. Yirmi gram et ya çıkar, ya çıkmaz. Hem düşünmediğin bir şey var. Bu yere düşerken kanat sesleri duymuştuk. Herhalde anne güvercindi uçan. Yabani güvercinler bildiğim kadarıyla kin tutarlar. Yavrusunu vurmakla hiç iyi yapmadın “ dedikten sonra geriye dönerek hızlı adımlarla oradan uzaklaştı. Batur daha sonra ağaçlığın kenarında küçük bir ateş yaktı. Buraya gelirken yavru güvercinin tüylerini yolmuş ve iç organlarını temizlemişti. Kuşu pişirmeye başladı. Fakat arka tarafındaki ağaçlardan birinde üzgün ve yaşlı bir çift gözün kendisini izlediğinin farkında bile değildi.

Anne güvercin bir taraftan yavrusunu vuran çocuğu seyrederken, bir taraftan da düşünüyordu: “ Aslında elinde bir çocuğun bize doğru yaklaştığını görmesek, duymasak bile hissederiz. Fakat biz kuşlar, ağaç dalları üzerinde otururken dalar gideriz. Geçmişi düşünürüz. Hatıralar gözlerimiz önünde canlanır. Doğrularımız, yanlışlarımız aklımıza gelir. Çoğu zaman da hayaller kurarız. Bunlar genellikle tadını damağımızda hissedeceğimiz hayallerdir. Yani gerçek olmasını istediğimiz. İşte bu gibi durumlarda bir sapanın veya bir tüfeğin bize doğru nişanlandığını görmemiz yahut yaklaşan birinin hışırtısını, ayak seslerini duymamız mümkün değildir. Biricik yavruma uçmayı öğretiyordum. Yavrum çok yorulmuştu. Bir ağacın dalına konduk, dinleniyorduk. Etraftaki ağaçlar kuş doluydu ve sanırım çoğu da benim gibi hayallere dalmıştı. Küt diye bir ses duydum ve yavrumun feryadı ile kendime geldim. Baktım yavrum vurulmuş düşüyordu. Kanatlarımı çırptım ve uçtum. Havada geniş bir daire çizdikten sonra olayın olduğu yere döndüm. Çevrede kuş yoktu, hepsi kaçıp gitmişlerdi. Olayın nasıl olduğunu kuşlardan sorar, öğrenirim. Neyse bırakayım şimdi bunları düşünmeyi. Yavrumu vuran çocuk kalktı, gidiyor. Gözden kaybetmeden takip edeyim şunu. Evinin nerede olduğunu öğrenirim hiç olmazsa. “

Batur yolda gördüğü bir arkadaşıyla konuştuktan sonra oturdukları apartmanın kapısından içeriye girdi. Oturdukları daire 4. kattaydı. Anne güvercin karşı sokaktaki bir apartmanın çatısında saatlerce bekledi. Akşam olunca odaların, salonların ışıkları yanmaya başladı. Yavrusunu vuran çocuğun girdiği binanın oda ve salonlarını kontrol etmeye başladı. Örtülmeyen veya aralık bırakılan perdelerin arkasından içeri bakıyordu. 4. kattaki balkonun korkuluk demirlerinin üzerine kondu. Şöyle bir etrafına bakındı, bir tehlike var mı diye. Sonra ağır ağır başını pencere tarafına doğru çevirdi. Perdesi kapatılmamış pencereden içerisi rahatlıkla görünüyordu. Ve onu gördü…tam karşıda oturmuş, yanındaki birkaç kişiye bir şeyler anlatıyordu. El-kol hareketleri yapıyor, kahkahalarla gülüyor, etrafındakileri güldürüyordu. Onun son derece neşeli hali içini sızlattı. Bu sahneyi daha fazla görmeye dayanamadı, kanatlarını çırptı ve simsiyah gökyüzüne doğru uçup gitti. Daha sonraki günlerde Batur evlerinin yakınındaki ağaçlıkta sık sık kuş avına çıktı. Fakat hayret!..Her zaman pek çok kuşun bulunduğu bu ağaçlıkta bir tek kuşa rastlayamıyordu.

Batur, yine bir gün elinde sapanıyla buraya geldi. Çevreden çıt çıkmıyordu, etrafta hiç kuş yoktu. Tam yavru güvercini vurduğu ağacın altına gelmişti ki, aniden kanat sesleri duydu. Şaşırmıştı. Üzerine doğru dalışa geçen kuşu son anda fark etti. Elleriyle yüzünü kapatması onu yaralanmaktan kurtardı. Kuş çığlıklar atarak hemen ikinci defa saldırıya geçti. Bu saldırı birincisinden çok daha şiddetli oldu. Kuşun kanat vuruşları birer tokat gibi yüzüne gelen Batur, sırtüstü yere yuvarlanırken eliyle kuşa sert bir darbe indirdi. Kuşun ilerdeki çalılıkların arasına düştüğünü gören Batur, arkasına bile bakmadan kaçıp gitti. Batur o gece hiç uyuyamadı. Yatağında devamlı olarak bir o yana, bir bu yana döndü, durdu. Sabaha karşı şafak sökerken o kuşun kim olduğunu ve kendisine neden saldırdığını anlamıştı. O kuş, birkaç gün önce vurduğu yavru güvercini annesiydi. Demek ki anne güvercin yavrusunu vuranı unutmamış, devamlı olarak takip etmişti. Kuş vurmak için ağaçlığa gelirken orada bulunan kuşların kaçıp gitmesini sağlamıştı. Bu birkaç gündür ağaçlıkta hiç kuş görememesinin nedenini ortaya çıkarıyordu. Korkunç bir takip altındaydı. Eğer kuş vurmaya devam ederse anne güvercinin felaketine neden olacağını anladı. Zararın neresinden dönülürse kardı. Bir daha kuş avına çıkmazsam anne güvercin belki peşimi bırakır diye düşündü. Zaten sapanını anne güvercin ile boğuşurken düşürmüştü. Bundan sonra kuş vurmayacağına söz verdi.

Anne güvercin ise, Batur ile yaptığı mücadeleden sonra yerde bulduğu sapanı gagasının arasına kıstırıp uçup gitmiş, uzaklara, çok uzaklara, kimsenin onu bulup bir daha kuş vurmasına imkan bulamayacağı kadar uzaklara giderek oralarda bulduğu bir çukura sapanı atmış ve üzerine toprak, yaprak ne bulduysa doldurarak gömmüştü. Anne güvercin daha sonraki günlerde ağaçlığın kenarında nöbet tutmaya devam etti. Birisi buraya gelmeye kalksa hemen ağaçlar üzerinde dinlenen, uyuklayan veya hayal kurmakta olan kuşları uyaracak ve bu ağaçlıkta kimsenin kuş vurmasına izin vermeyecekti. Böylece aradan haftalar geçti. Sonbaharın gelmesiyle havalar soğumaya başladı. Bütün göçmen kuşlar gibi anne güvercin de grubuyla birlikte kışı geçirmek için sıcak ülkelere göç etti. Ertesi yıl nisan ayında anne güvercin grubuyla birlikte tekrar bu ağaçlığa geldi. Günler çok sakin ve olaysız geçiyordu. Anne güvercin fırsattan istifade ederek üç tane yumurta yumurtladı. Bu yumurtaların üzerinde günlerce kuluçkaya yattı. Sonunda yumurtalar çatladı ve üç tane minimini yavru sahibi oldu. Yaz mevsimi boyunca yavrularını büyüttü, onlara uçmayı öğretti. Hayatta kendilerine yönelebilecek tehlikelere karşı daima uyanık durumda bulunmayı öğütledi. Batur verdiği sözü tuttu. Bir daha onu kuş vururken gören olmadı.

Kanatlı Karınca

Zamanımızda en çalışkan ve en tutumlu yaratıklar olarak bilinen karıncalar bundan on binlerce yıl önce yine çok çalışkandılar fakat tutumlu oldukları söylenemezdi. Çalışkanlık karıncaların yaratılışlarında vardı. Onlar yaratılırken çalışkan olarak yaratılmışlardı. Tutumlu olmak ise bambaşka bir şeydi. Tutumlu olarak yaratılınmaz, bu özellik sonradan öğrenilirdi. Sadece çalışkan olmayı o kadar büyütmemek gerekirdi. Ne kadar çalışkan olunursa olunsun, tutumlu olmak bilinmedikçe başarı tam olarak gerçekleşmezdi. Çalışkan olmakla tutumluluk ikisi bir arada bulunursa eğer başarı tamam olurdu.

Önceleri karıncalar günlük güneşlik yaz günlerinde hiç durmaksızın, yorulmak nedir bilmeksizin çalışırlar,çevreden buldukları yiyecekleri yuvalarına bırakırlar,tekrar yiyecek aramaya çıkarlardı. Hava kararmaya başladığında bütün karıncalar yuvalarında toplanır, gündüz topladıkları yiyecekleri yerlerdi. Ertesi sabah hangi karınca yuvasına bakarsan bak dünden kalmış bir buğday tanesi bulamazdın.

Çalışıp kazandılar, kazandıklarını istedikleri gibi yerler içerler, isterlerse gider dereye dökerler, bu, onların en doğal hakları…denir denmesine de, durum öyle sanıldığı kadar basit değil. Biraz ileriyi düşünüp soğuk ve karlı kış günlerini aklımıza getiriversek…Kış günlerinin ne kadar çetin geçtiği bilinen bir gerçek. Bu doğal engelin mutlaka aşılması ve yaz günlerine ulaşılması lazım. Eğer yazın, kışı düşünerek, yuvaya getirdiğin üç buğday tanesinin birini kenara koyabilirsen, o doğal engelin önünde saygıyla eğildiğini ve üzerinden aşıp yaza ulaşabilmeni kolaylaştırdığını görürsün. Yoksa bugün gelen bugün gider yarını yarın düşünürüm dersen, doğal engeli aşarsın aşmasına da, bu, çok zor olur, pek çok zor olur.

Kanatlı karınca uçarken, bir su birikintisine düşüp çırpınmakta olan bir karınca gördü. Hemen aşağı süzülüp karıncayı tuttu ve onu kucağına alarak kıyıya çıkardı. Bu karınca yakınlardaki bir karınca yuvasının beyiydi. Karınca beyi kanatlı karıncayı yuvasına davet etti ve akşamki ziyafeti onuruna düzenleyeceğini söyledi. Ziyafette, karınca beyi kanatlı karıncayı diğer karıncalarla tanıştırarak, ona bir can borcu olduğunu ve kendisine gösterilen saygının ona da gösterilmesini istedi. Daha sonraki günlerde karınca beyinin ricalarını kırmayan kanatlı karınca bir süre daha onlarla birlikte olmak zorunda kalacaktı.

Kanatlı karınca geçen günlerle birlikte yuvaya yiyecek taşıma işine girmeye başladı. Uzaklardan bulup getirdiği yiyecekleri yuvaya bırakıyor, tekrar yiyecek aramaya çıkıyordu. Normalde bir karıncanın getirdiği yiyeceklerin dört beş katını tek başına getiriyordu. Karıncalar bu durumu görüyorlar ve memnun oluyorlardı. Bir günde toplanan yiyeceklerin ertesi güne kalmaması kanatlı karıncanın dikkatini çekmeye başladı. Bu neden böyle oluyordu? Neden ertesi güne

yiyecek kalmıyordu? Yaz günleri sona erecek, kış gelecekti. Yuvadaki yüzlerce karınca kış günlerinde ne yiyecekti? Kışın on karınca yiyecek aramaya çıksa, acaba kaçı geri dönebilirdi? Dönemeyenlere yazık değil miydi? Dönenler yiyecek bulmuş olsalar bile o kadarcık yiyecek kaç karıncaya yeterdi?..Sonuç: Açlıktan kırılırdı bunlar. Kanatlı karınca bu durumu karınca beyi ve bazı karıncalara sormak ihtiyacını hissetti. Fakat, onlar kanatlı karıncanın sorduğu soruları anlamsız birtakım basmakalıp cümlelerle geçiştirdiler.

Bir akşam yemeği öncesinde karıncalar yuvadaki salonda toplanmışlardı. Kanatlı karınca söz alarak, kış mevsiminin yaklaştığını, bundan sonra yuvaya getirilen yiyeceklerin küçük bir kısmının kara gün dostu diye saklanmasını, eğer böyle yapılmaz da şimdiki düzen aynen devam ederse yaz günlerine pek az karıncanın ulaşabileceğini yana yakıla anlatmaya başladı.Biraz sonra salondan “ yeter “, “ kes artık “, “ susturun şunu “ diye bağıran sesler duyulmaya başladı. Giderek çoğalan uğultu, kanatlı karıncanın söylediklerinin duyulmasını engelliyordu. Bu sırada karınca beyi ayağa kalktı ve salondaki uğultu bir anda kesildi. Gözyaşları içinde bir şeyler söylemeye çalışan kanatlı karıncaya karınca beyinin tepkisi çok sert oldu. Ona ağır sözler söyledikten sonra, zindana atılmasını emretti. Karıncalar, kanatlı karıncayı yakaladılar ve sürükleyerek salondan dışarı çıkardılar. Sonraki günlerde karınca yuvası eski, sakin yaş***** geri döndü. Karıncaların gündüz getirdikleri yiyeceklerden ertesi güne kalan olmuyordu.

Aradan birkaç ay geçmişti ki, karakış, olanca ağırlığıyla karınca yuvasının üzerine abanmaya başladı.Günlerdir yağan kar bir türlü durmak bilmiyor,bu soğuk havada bırak dışarı çıkıp yiyecek aramayı, yuvanın kapısını aralayıp kafasını dışarı çıkaran karıncanın kafası donuyordu. Dışarıda hava soğuktu da içerde sıcak mıydı sanki? Karınca beyi odaları geziyor, buradaki karıncalara, biraz daha sabretmelerini, kar yağışının er geç dineceğini, o zaman yiyecek aramaya çıkılacağını ve sıkıntıların bir anda biteceğini anlatıyordu. Hele kar bir dinsindi.

Kar yağar yağar bir gün gelir artık yağmaz olurdu yani dinerdi. Karın dinmesiyle birlikte elli karıncadan oluşan bir grup yiyecek aramaya çıktı ve bu elli karıncadan bir tanesi bile geri dönmedi. İçerdeki kayıplar çok daha fazlaydı. Kışa girerken yuvada bulunan bin civarındaki karıncanın yarısı ölmüştü. Besbelli açlıktan kırılıyordu bunlar.

Hava biraz ılışır umuduyla iki gün daha bekledi karınca beyi ve üçüncü gün yanına kırk karıncayı alarak yiyecek aramaya çıktı. Kar yağmıyordu fakat hava buz gibi soğuktu. Demek ki, iki gündür boşuna beklemişti yuvada aç bilaç. Havanın da ılışacağı mılışacağı yoktu. Gece yarısına kadar karınca beyi ve kırk karıncadan bir haber çıkmayınca karıncalar salonda ayak üstü bir toplantı yaptılar. Oldukça kısa süren toplantı sonunda şu karara varıldı: Kanatlı karınca hemen serbest bırakılacaktı.

Ertesi gün kanatlı karınca, karınca beyi ve diğer karıncaları bir ağacın kovuğunda, birbirlerine iyice sokulmuşlar, titreşip dururlarken buldu. Onları ikişer ikişer yuvaya taşıyan kanatlı karınca daha sonraki günlerde hiç gocunmayacak ve yuvaya yiyecek taşıma işine bıraktığı yerden devam edecekti.

Kış süresince kanatlı karınca salonda pek çok defa konuşma yaptı. Onlara bundan sonraki hayatlarını nasıl yaşamaları gerektiğini ve çalışmalarını ne şekilde düzenleyebileceklerini uzun uzadıya anlattı.Sonunda karakış bitti,yaz geldi ve kanatlı karınca tümüne elveda diyerek uçup gitti.

Karagöz İle Hacivat: İbiş'le Domuz Avı

Karagöz ile Hacivat, yanlarına İbiş’i de alıp, Uludağ’a domuz avına çıkarlar. Önceleri ellerde ok ve yay, kaşlar çatılmış, bakışlar keskin ormanda domuz ararken, sonraları yorgunlukla birlikte ok yaydan, kaş kaştan, bakışlar keskinlikten sıyrılır. Sıkıntıyı azaltmak için Karagöz’ün anlatmaya başladığı av hikâyeleri başına bela olur, çünkü anlattığının hep bir numara büyüğünü İbiş’ten duymak, Karagöz’ün giderek daha çok sinirlenmesine neden olur. Karagöz, İbiş’i uçurumdan aşağı atmakla tehdit eder.

İbiş: “ Tamam, beyabi. Kızma bana. Ben de bundan sonra konuşursam iki olsun. Şimdi rahat rahat istediğini anlat. “

Karagöz: “ Bre İbiş, sussana artık. Bir daha sana av yok. Hacivat, İbiş’i ava giderken yanımıza alalım demek yok artık. Bu son. “

Hacivat: “ Merak etme Karagözüm. Sen kalbini serin tut. Hiçbir ava İbiş’i götürmeyiz. “

Daha sonra Karagöz ile Hacivat ve İbiş domuz aramaya devam ederler, fakat ortalıkta hiç domuz yoktur.

Hacivat: “ Sabahtan beri arıyoruz, bir domuz bile göremedik. Hayatımda böyle bir şey ne gördüm, ne de duydum. “

Karagöz: “ Göremeyiz tabi, bu İbiş yanımızdayken. Bunun sesini duyan domuz karşı dağa kaçıyor. İki ok atmış, üç domuz vurmuş. Anlatsana o hikâyeyi bir daha. “

Hacivat: “ Aman Karagözüm, sinirlenme. İbiş o hikâyeyi anlattı, geçti. Ben inanmadım. Senin anlattığın hikâyeler daha bir inandırıcı oluyor. “

Karagöz: “ Doğru, çünkü ben olmuş olayları anlatıyorum. Yıllar önce gençken köyden arkadaşlarla domuz avına gittiydik. On kişiyiz. Ormanda büyük bir domuz sürüsünü tuzağa düşürdük. Etrafını kuşattık. Baktı domuzlar kaçış yok, birer birer yanıma geldiler. Ben de çaldım bıçağı boyunlarına, yirmiden sonrasını sayamadımdı. “

Hacivat: “ Hah hah ha.. İlahi Karagözüm. Sen de değme avcılara taş çıkartırsın. Avcılıkta, atıcılıkta benden ilerdesin. “

İbiş: “ Benim de yıllar öncesinden bir domuz avı hikâyem vardı, ama beyabi kızar diye anlatamıyorum. “

Hacivat: “ Yeni bir domuz hikâyesi ha. Ama anlatma. Karagöz’ü kızdırmayalım. Keşke demeseydin. Merakta bıraktın beni, İbiş. “

Karagöz: “ Ben de meraklandım. Bana bak İbiş, destekli atarsan kızmam, ama desteksiz atarsan ben seni uçurumdan atarım bilmiş ol. “

İbiş: “ Tamam beyabi ve Hacıabi. Atışlar destekli olacak. “ İbiş, konuşmasına devam eder ve ben sekiz yaşındayken der. Karagöz’ün ayağa kalktığını gören İbiş ağız değiştirir. “ Yani on sekiz yaşındayken demek istedim. “

Bunun üzerine Karagöz: “ Hah öyle söyle. Beni kızdırma. Şimdi devam et. “

İbiş: “ Manda kadar bir domuz bizim tarlalara dadandıydı. Tarlada mısır, bağda üzüm bırakmadıydı. Ye babam ye. Baktık yedikçe doymaz bu domuz, yakında ağaçları da yer. Babam, dedem, amcam, yeğenlerim ve ben tarlada, bağda nöbete durduk. Ben bağda bekliyorum. Bir gün öğle vakti domuz bağa girdi. Zönk zönk deyip yürüyüp geliyor. Yakaladım domuzu suratına iki tokat, başladı domuz ağlamaya. Bir yandan da,” Abi, ben sana ne yaptım? Neden vuruyorsun?” diye vızırdıyor. Ben de bağırdım. Bak şu bağdaki üzümleri ben mi yedim. Başkasının üzümünü nasıl habersiz yersin. Ben böyle bağırdım ama domuz ne dese beğenirsiniz. Ne yapayım, açım, abi. Yemeseydim de açlıktan ölse miydim? O gün domuzu bıraktım. Bir daha onu oralarda gören olmadı. Çok uzaklara gitmiş olmalı. “

Karagöz: “ Bre densiz, yine desteksiz attın. Ben seni uçurumdan atayım da gör “ diyen Karagöz, İbiş’in üstüne yürür. Bunun üzerine İbiş kaçar, gider. Daha sonra Karagöz ile Hacivat başka olay olmadan evlerine dönerler.

timsah Kıkı İle Hacer

Timsah Kıkı, Nil Nehri’nin kıyısında dinlenirken, duyduğu çığlıklarla yerinden fırladı. Hemen bir kayanın üstüne çıkıp etrafına bakındı. Bir çocuk akıntıya kapılmış sürüklenirken, karşı kıyıda insanlar koşarak çocuğu izliyordu. Şimşek hızıyla suya dalan Kıkı’nın gözüne son anda insanların birkaç kayıkla açılmakta oldukları takıldı. “ Onlar asla çocuğa yetişemezler “ diye düşündü. “ Çocuğu iyice yüzme öğrenmeden tek başına bırakmak yanlıştır. Eğer bırakırsan su onu yutar. “ Kıkı az sonra çocuğa yetişti ve kocaman ağzını açıp hızla kapadı. Ancak çocuğa zarar vermemiş, sadece gömleğinin yakasından yakalamıştı. Geriye döndü, üç tane kayık geliyordu. Sevindi Kıkı çocuğu kurtarmıştı. Korku dolu gözlerle bakan çocuğa göz kırptı. “ Benim adım Kıkı, dedi, ya seninki? “ Çocuk gülümsedi: “ Benim adımda Hacer, dedi. Sağol Kıkı, hayatımı kurtardın. Sana bir can borçluyum. “

“ Hayır, Hacer, dedi Kıkı, bana can borcun yok. Ben senin hayatını kurtardım, bu doğru ancak karşılık beklemeden yaptım bunu. Borçlu falan da değilsin bana. Ben dünya tatlısı Kıkı’yım, yüreğim sevgiyle çarpar benim, kimse için kötülük düşünmem ben..” Kıkı’nın konuşması yarıda kaldı, çünkü kalın bir sopa olanca hızıyla başına indi. Kayıklar sonunda yetişmiş ve kayıktakiler kötülük saçıyordu. Sopalar birbiri ardınca başına indikçe gözü döndü. Bana reva mı bu, diye düşündü. Yıllar önce annesinin anlattığı bir hikaye aklına geldi. Bu hikayede, bir ahtapot iki insanı mutlak bir ölümden kurtarıyor, fakat insanlar, ahtapotun başına ödül koyuyorlardı. Ahtapot, onları yanlışlarıyla baş başa bıraktıktan sonra hedefine ulaşıyor ve denize geri dönüyordu. Şimdi Kıkı’nın yapacağı en doğru iş, onları yanlışlarıyla baş başa bırakmak ve Hacer’i sağ-salim kıyıya ulaştırmaktı. Kıkı, aynen öyle yaptı. Sert bir kuyruk darbesiyle kayıkların arasından sıyrılıp himayesindeki insan evladının kumsala ayak basmasını sağladıktan sonra, gözlerindeki iki damla yaşı fark ettirmemeye çalışarak geri döndü. Amacı olabildiğince uzaklara gidip, bu olayı unutmaktı. Beyinlerinden zeka fışkıran ve en akıllı yaratıklar olduğu iddia edilen insanlar bunlar mıydı? İnsanlar, kim bilir ne yanlışlıklar, ne hatalar yapıyorlar da bunları birbirlerine doğrusu budur diye yutturuyorlar mıydı?

Nil Nehri’nin sularına dalarken adının ünlendiğini duyar gibi oldu, Kıkı. Sanki biri “ Kıkı…” diye bağırıyormuş gibi geldi. Kıkı, bu çağrıyı duymamazlıktan gelmedi. Derinlerden döndü, yüzeye çıktı. Bağıran Hacer’di. Hacer el ediyor, Kıkı, gel buraya, diye bağırıyordu. Öfkesini dindirmek için biraz su yuttu. O, hep böyle yapardı; öfkelendiği zaman biraz su yutar, öfkesini dindirirdi. Su genzine mi kaçmıştı ne, öksürdü Kıkı, hem üç-dört kez öksürdü. Boğazını temizledi ve usulca yüzerek Hacer’in yanına geldi. Hacer, dizlerinin üstüne çöküp, Kıkı’nın boynuna sarıldıktan sonra şunları söyledi: “ Canım Kıkı, sen iyi kalpli, temiz yürekli bir timsahsın. İyilik yapayım derken, kötülük buldun, ama her iyilik yapan kötülük bulmaz. Belki şu an için insanların hepsinin kötü olduğunu düşünüyorsun, gerçekte kötü insanlar var ama iyi insanlar pek çok be Kıkı, iyi insanlar pek çok. İşte bu iyi insanlardan biri de benim. Ben göğsümü gere gere iyi bir insan olduğumu söylüyorsam, bu durum benim iyi bir insan olduğumun işaretidir ve sen benim iyi bir insan olduğuma inanmak zorundasın. “

Hacer sözlerini aniden kesmişti, bunun bir sebebi olmalıydı. Kıkı hızla geriye döndü. Kayıklar geliyordu. Hacer koşarak kayıkların önüne çıktı. “ Durun, gelmeyin, geri dönün “ diye bağırmaya başladı. Boşuna, herşey boşunaydı. Tüfekli, sopalı, bıçaklı adamlar kayıklardan indiler. “ Durun, Kıkı benim hayatımı kurtardı. Kimseye zararı yok onun, ona zarar vermeyin. İyi yürekli bir timsah o, kendi halinde, kimse için kötülük düşünmüyor. Bırakın gitsin, size ne yaptı ki? Neden onu öldürmek istiyorsunuz? “ diyerek feryat eden Hacer’in yüzüne gelen sert bir tokat onu yere düşürdü. Elinin tersiyle yüzünü silen Hacer; adamın vurduğu yerin kanadığını görünce son bir gayretle kanlı elini Kıkı’ya doğru uzatarak bağırdı ve bayıldı: “ Parçala onları Kıkı, parçala..”

“ Olmasaydı iyi olurdu ama Hacer’in olacakları görmemesi daha iyi oldu. Ne kadar istesek de bazı kötü olayların önüne geçemiyoruz. Ben iyi bir timsahım ama kötülerle bir olma durumuyla karşı karşıya bırakılıyorum. Şu andan itibaren hala iyi düşünceler içinde olmaya devam edersem bu adamlar beni keserler. “ Timsah Kıkı, rakipleriyle istediği yerde, istediği zamanda dövüşmekte kararlıydı. Gerisin geriye dönüp kaçmaya başladı. Amacı adamları toprağa çekmekti. Toprak üstünde durunca ayakları daha rahat hareket ediyordu. Seri dönüşler yapıyordu. O zaman uzun kuyruğu çok önemli bir silah haline geliyordu. Kıkı, canını kurtarmak için kuyruğunu kullanacaktı.

Kıkı, kayalıklar arasında dar bir yer bulup geri döndüğünde bir tüfeğin üstüne çevrildiğini fark etti. Gök gürültüsünü andıran sesin ardından sol gözü karardı, sol gözü görmez oldu. Sağ ön ayağıyla sağ gözünü kapatıp, ileri atıldı. Silahlar birbiri peşi sıra patlıyor, kurşunlar Kıkı’nın sert derisi üstünden sekiyordu. Bu arada Kıkı’nın kuyruğu akıl almaz bir hızla çevresine dehşet saçıyor, vurduğunu deviriyordu. Kıkı yediği onca sopadan, onca bıçak darbesinden sonra geriye gövdesinden ne kalırsa, Nil Nehri’ne ulaştırmak istiyordu. Sonunda Kıkı, Nil Nehri’ne ulaştı ve derinlere daldı. Aradan aylar geçti. Kıkı’nın sol gözü görmeye başladı. Kurşun göze girmemiş, yan taraftaki deriyi parçalamıştı. Yara iyileşince göz görmeye başlamıştı.

Bir kötü olayla karşılaştı diye Kıkı yaşam çizgisini değiştirmedi. Tutturduğu doğru yoldan sapmadı. İyilik, onun temel prensibiydi. Tüm canlı varlıkları seviyordu, çünkü Kıkı’nın kendine saygısı vardı. Kendine saygısı olmayanın başkalarına da saygısı olmazdı. Onlar sorumsuz bir yaşam sürerlerdi yani bedavaya yaşarlardı. Borç alır ödemezler, küfürlü konuşurlar, kalp kırarlar, düşünmeden hareket ederler, günahsız birine durup dururken vururlar, başkalarını kötülerler ve dedikodu yaparlardı. Söyler misiniz bana, bunları hangi kitap doğrular?

Masal Nedir? Masalların Özellikleri

Yaratıcısı bilinmeyen ve ağızdan ağıza sürüp gelen, olağanüstü, düş ürünü olaylarla örülü anlatı türü.

Masallar, olağanüstü olabildikleri gibi gerçekçi de olabilir, yani gerçek kişilere, gerçek olaylara dayandıkları izlenimini veren masallar da vardır. Ama her iki masal çeşidinde de düş ürünü, uydurma oluş, ana niteliktir. Bu ise biçimde, anlatımda belirginleşir. Sözgelimi, destancının tersine masalcı, dinleyenleri anlatılanlara inandırmak savında değildir. Ne de hikâyeci gibi anlatılanlara gerçek süsü vermek ister. Daha masalın başındaki tekerlemeyle dinleyici masala hazırlanır. Olayın uydurmalığına dikkati çekilir. Anlatımsa kısa ve yoğundur. Olaylar önemlerine göre sıralanarak aktarılır ve miş'li geçmiş, şimdiki zaman ya da geniş zamanın rivayeti kullanılır. Masallar, konularına göre şu ana çeşitlere ayrılır:

1) Hayvan masalları;

2) Asıl masallar, olağanüstü masallar, gerçekçi masallar;

3) Güldürücü öyküler, nükteli fıkralar, yalanlamalar;

4) Zincirlemeli masallar. Kahramanları hayvanlardan seçilen ve daha çok öğretici nitelik taşıyan hayvan masalları kısa olur, başlama tekerlemeleri de yoktur. Olağanüstü masalların kahramanları da insanlarla cinler, periler, devler gibi doğa dışı varlıklardır. Gerçekçi masallarda bu kişiler pek değişmez. Ama temel konu halk arasında seçilmiş tiplerin serüvenleridir. Güldürücü masallar ise fıkra deyimiyle nitelenir. Yalanlamalı masalların ana niteliği yalana dayanmalarıdır. Zincirlemeli masallar da kuruluşlarındaki özellikle ötekilerden ayrılır. Küçük, önemsiz olayların birbiri ardına bağlanmasıyla oluşturulmuşlardır. Bağlantı ögesinin (masal kişileri ya da olaylar) sayısı ölçüsünde masal uzar gider. Masallar sözlü halk edebiyatı türleri içinde ülkeden ülkeye, çağdan çağa en çok yayılan ürünlerdir. Bu bakımdan masalların çoğu konuları ve anlatımları açısından dilleri ve kültürleri farklı uluslar arasında ortaktır.

Mahalleyi Cinler Bastı

Bu gün babam elinde bir karton kutu ile geldi. Kutunun içinde, on tane sarı tüylü civciv vardı. Çok şirin şeylerdi. Bizim köydeki, Gerze tavuğun civcivlerine hiç benzemiyorlardı. Bunların incecik tüyleri, sarı sarıydı. Annem de civcivleri görünce çok sevindi. Hemen bir parça bulgur ıslattı. Bir süre sonra yumuşayan bulgurları, bir gazete kağıdının üstüne yaydı. Götürüp civcivlerin önüne bıraktı. Civcivlerin içlerinde biri vardı ki, biraz daha iriceydi. O hemen bulgur tanelerini kıtlamaya başladı. Öteki civcivler de, ona bakarak aynısını yaptılar.

Artık, sabah akşam civcivlerle ilgilenmeye başladım. Okuldan geldikten sonra, bahçeden gezinen, sekiz beyaz yaratığı izler, onları yanıma çağırır; yem verirdim. Küçükken en iri olanı, arada sırada omzuma uçarak konardı. Omzumda şişinir, çok büyük bir iş başarmış; birinin edasıyla öteki civcivlere bakardı. Kimi zaman da sırayla elime alır, ağzıma aldığım ekmek parçalarını kıtlatırdım. Bir ay sonra sekiz tanesinin erkek olduğu ortaya çıktı. İki tanesini, Gülsüm teyzelerin kedisi kaçırmıştı. Kedi kaçırmasaydı, belki onlar da şimdi burada olurlardı.

Civcivlerimin artık ibikleri, kuyruklarının telekleri, belirginleşmişti. Cinsiyetleri belliydi. Evimizin küçük bahçesindeki ağaçların arasına, babam bir sırık çakmıştı. Ben ağacın dibine oturunca, horozlarım da gelir sırayla sırığın üstüne tünerlerdi.

Her gün eve geldiğimde, tüneğin üstünde bana doğru uçarak, çeşitli hareketler yapıyor, etrafımda döner dururlardı.

Bir gün tanımadığım bir amca, bahçemizin kapısını açıp, içeri girmek istedi. Adamın kapıyı açmasıyla, horozlarımın uçarak adama, saldırmaları bir oldu. Adam neye uğradığını şaşırdı. Gerisin geri bahçe kapısını çekerek, sokakta bağırarak kaçmaya başladı.

“Mahalleyi cinler bastı, “ diye, bas bas bağırıyordu.

Hem kaçıyor, hem de geriye dönüp bizim eve bakıyordu.

Gürültüyle annem çıktı dışarıya. Olanı biteni öğrendikten sonra, gülerek içeri girdi. Gelen adam dilenciymiş. Bahçeye geri döndüğümde, sekizi de sırığın üstünde hazır bekliyorlardı. Beni gördüklerinde boyunlarını ileri uzatarak kimi sesler çıkardılar.

Annem:

“ Ne yaptınız o adama öyle!..” dediğinde, sanki annemin dediklerini anlıyorlardı. Sekizi birden kafalarını yana eğip kanatlarını hafiften oynattılar.

Annem horozlarımı öyle görünce:

“Bak oğlum hiç aklından çıkarma, evin hayvanları evin insanlarını tanırlar. Yabancıları da daha iyi tanırlar. Eğer eve gelen bir yabancının, kötü niyeti varsa, hayvanlar bunu sezer. Senin horozların adamın kötü niyetli olduğunu sezdikleri için, eve bırakmak istemediler,” diyerek, getirip horozların önüne bir sürü yem serpti. Oysa daha yem zamanı değildi. Eskiden olsaydı hemen üşüşürlerdi yemin üstüne. Nedense bu sefer hiç de acele etmediler. Demek ki henüz acıkmamışlardır , diye, düşündüm... ama annemin:

“De haydin nazlanmayın,” sözüyle kaşla göz arasında, saldırdılar buğday tanelerine...

O günden sonra mahalledeki çocuklar gelip, bizim bahçe kapısını açıp, kafalarını içeriye doğru uzatınca, sekiz horozun sekizi birden, uçarak bahçe duvarına konar, kaçışan çocuklara bakarlardı.

Kınalı Kuzu

Kırlardaki çiçeklerin arasında küçük kınalı kuzu hoplaya zıplaya oynuyordu. Beyaz tüyleri pırıl pırıl; iki gözünün çevresinde siyah siyah beneklerle şirin mi şirin küçük bir kuzu.

Kulaklarından birisi siyah birisi de mor, çenesinin altında kulaklarının tam hizasında iki tane küpesi sallanmaktaydı. Başını oynatınca küpeleri bir o yana bir bu yana sallanıp duruyorlardı. Zaman zaman otların arasındaki çiçekleri koklarken küpelere dokunan uzun otlarla gıdıklandığı için hoplayıp zıplayarak dolaşıyordu.

Oraya buraya hoplaya zıplaya koşarken iyice yorulmuş ve susamıştı. Birden aşağıdaki dereyi gördü. Deredeki su şırıl şırıl akmaktaydı. Suyun kıyısında çiçekler renk renk dillerini güneşe uzatmış solumaktalardı. Kınalı Kuzu bir solukta dereye vardı. Bir anda şaşırdı. Çiçekler arasındaki kelebeklere, arılara ve vızıldayarak uçuşan sineklere hayranlıkla baktı. Derenin karşı kıyısında Zıp Zıp kurbağa "vırak vırak" sesiyle Kınalı Kuzu’yla konuşmaya başladı.

“Hey yabancı hoş geldin. Kimsin sen. Tek başına buralarda dolaşmaktan korkmuyor musun?”

Kınalı kuzu; “hoş bulduk akıllım neden korkacak mışım? Bu güzelim havada, çiçekler arasında hiç korkulur mu? Çok susadım, biraz su içtikten sonra seninle biraz sohbet edelim olur mu?”

Zıp Zıp kurbağa; “Senle ne sohbet edeceğim ki, sen benim sorduklarıma yanıt verebilecek misin bakalım?”

“Her şeyi bilecek değilim ya akıllım. Ben yeni yeni öğrenmeye başladım. Bilmediklerimi senden öğrenirim. Senin bilmediklerini de başkalarından öğrenirim. Bekle biraz, suyumu bir içeyim. Susuzluktan ağzım dilim kurudu.”

Rahatlıkla su içebileceği bir yer aradı kınalı kuzu. Aaa o da ne küçücük bir gölette su döne döne akıyordu. Gölcük çevresindeki çiçeklerin görüntüsü suda yansıyordu. Manzara o kadar güzeldi ki, Kınalı Kuzu suya doğru eğilirken, birden geriye doğru zıpladı. Suyun içinde kendisine tıpa tıp benzeyen biri vardı. Heyecanla başını yavaş yavaş uzatıp yeniden baktı. Suyun içindeki kuzuda başını yavaş yavaş uzatıp Kınalı Kuzu’ya bakıyordu. Kınalı Kuzu cesaretini toplayarak biraz daha yaklaştı. Suya yaklaşınca suyun içindeki kuzuda ona yaklaşıyordu.

Zıp Zıp kurbağada kahkahalarla gülerek Kınalı kuzu’ya bakıyordu. Daha fazla dayanamayarak:

-Bak gördün mü birde korkmam diyordun. Kendinden bile korkmaya başladın kınalı.

Kınalı Kuzu;

-Ben kendimden değil, suyun içindeki bana tıpa tıp benzeyenden irkildim birden. İrkilmek korku mu peki.

-Elbette akıllım insan korktuğundan irkilir. Sen de çok acemisin biliyor musun? Suyun içinde gördüğün sensin sen Kınalı.

-Aaaaaa! Ben miyim. O da nasıl oluyor öyle ben buradayım, suyun içinde ne işim var.

-Bak akıllım suyun kıyısındaki çiçeklere güllere bak; onlarda suyun içinde baş aşağı duruyorlar, tıpkı senin gibi onların görüntüsü de suya yansımış. Şimdi beni iyice izle de bak, diyerek zıpladığı gibi “cılp” daldı suyun içine. Su o kadar temizdi ki Zıp Zıp kurbağanın suya dalmasıyla dalgacıklar oluştu. Biraz suyun içinden yüzdükten sonra, suyun yüzeyine çıkıp Kınalı Kuzu’ya;

-Korkmana gerek yok suyu içebilirsin rahatlıkla. Bak benden başka kimsecikler yok içinde.

-Teşekkür ederim, dedi, Kınalı Kuzu.

Kınalı Kuzu yinede korkuyordu. Ne olur ne olmaz diyerek suya çekine çekine yaklaştı. İki ön ayağını yana açarak başını suya doğru uzattı. Dudakları buz gibi soğuk suya dokunur dokunmaz zıplayarak geri çekti.

-Zıp Zıp Kurbağa; ne oldu yine, neden zıpladın.

-Ne yapayım akıllım su çok soğuk, dişlerim sızladı. Küpelerimde ıslanınca çekilmek zorunda kaldım.

-İyi haydi suyunu iç korkmana gerek yok. Bizim buraların suları çok temizdir. Başka yerin suyuna benzemez bizim sularımız.

-Biliyorum akıllım renginden belli. Temiz olmasaydı böyle pırıl pırıl akar mıydı? Bu güzelim çiçekler arasında akan suyun kirli olması mümkün mü?

-Bizim her şeyimiz böyledir. Yiyeceklerimiz de içeceğimiz su gibi tertemizdir. Bak çevrendeki otların tazeliğine hiçbir yerde böylesine güzel ot ve çiçekler göremezsin. Haydi suyunu iç de seninle biraz dolaşalım ne dersin. Sana yeni yeni yerler göstereceğim. Yazı-yabanda tek başına dolanman doğru değil.

-Neden yalnız dolaşmam doğru değil. Benim bilmediğim bir şeyler mi var buralarda?

-Olmaz olur mu akıllım. Elbette var. Kimi yaratıklar sana zarar verebilir.

-Aaaaa! Neden benim kime kötülüğüm dokundu ki. Ben kendi başıma oynuyorum.

-Orası öyle de, sen yine de benim dediklerime dikkat et, en kısa zamanda annenin yanına dönsen iyi edersin. Buralar pek tekin değil. Kurtlar var, çakallar var, seni kapıp götürürler sonra.

-İnanmam, neden kapıp götürsünler ki beni. Ben onların hiç işine yaramam ki.

-Haydi haydi suyunu iç bakalım. Bunları sonra konuşuruz.

Kınalı Kuzu, birden annesini anımsadı. Annesini ne kadar da çok özlemişti. Nerdeyse ağlayacaktı. Bir anda neşesi kayboldu. Kulakları yana sarktı. Hüzünlü gözlerle Zıp Zıp kurbağaya baktı.

-Ne oldu? Neden üzüldün birden, istemeyerek yanlış bir şey mi söyledim. Eğer seni kırdıysam özür dilerim, dedi, Zıp Zıp kurbağa.

-Yook birden annem aklıma geldi de ona üzüldüm. Bilsen annemi ne tadar özlediğimi, o zaman bana hak verirdin.

-Üzülmene gerek yok. Akşama görürsün anneni nasıl olsa.

-Karşıdaki yamacın verevinde bir sürü otlanmaktaydı. Koyunların boynundaki çan ve keleklerin sesi ile kavalın ezgisini duydular. Kınalı Kuzu kavalın sesiyle sürüden yana baktı. Yerinden zıplayarak bağırdı.

-Bak annem de onların arasındadır. Haydi bana eyvallah diyerek hoplaya zıplaya sürüye doğru koşmaya başladı. Zıp Zıp kurbağa ardından bağırdıysa da duymadı.

-Heyyy! Kınalı onlar başkaları annen onların arasında değil geri dön. Ama Kınalı Kuzu olanca gücüyle sürüye doğru koşuyordu.