Masal ve Hikayeler

Long Hill Carriage

Today I shall take you on a little tour around 'Long Hill Carriage'.......

Chris and Annie installed the carriage in their garden in 2006 as a little private retreat, but when the decision was taken to rent it out for holidays Annie decided to give the carriage a bit of a retro twist, mixing authentic vintage pieces with contemporary furniture inspired by the Mid-century Modern look. At one end of the carriage is a seating area with wood-burning stove,

and at the other a doorway leads into the little galley kitchen.....

Here old milk bottles, colourful enamel ware and Tala tins sit comfortably side-by-side on the shelves with Orla Kiely mugs and Cath Kidston cutlery

Long Hill Carriage dates from 1882, and Chris and Annie have been careful to preserve as many of the original features as possible.

The door furniture.....

The wooden windows and sliding ventilation holes.......

Only one of the multiple carriage doors opens from the inside. As was the procedure on the original train the other doors have to be opened from the outside, which requires lowering of the window by means of a leather strap, enabling you then to reach the door handle. It's these little quirky details that make holidaying in a railway carriage a bit different and special!

All around the interior are little displays of authentic railway paraphernalia collected by Chris

Inside the wash house behind the railway carriage is a washing machine and ironing board and folding garden chairs.

The rear of the carriage has been left painted in the original cream and brown livery of the 'Great Western Railway'.

I have spent the most enjoyable day pottering around my home-from-home, enjoying the sunshine in the garden and filling the carriage with bits of antique fabric as I prepare items for sale to take with me to The Decorative Living Fair on Saturday (see side bar).

This little chap will be appearing on my stall too!

At night the carriage takes on a warm homely glow.

Tomorrow I shall show you around Annie's very special garden.

xxx

Tonight I shall be sleeping in a railway carriage.....or more precisely, in a converted goods wagon. There wasn't room in the original railway carriage to house the bedroom and bathroom, so a separate wagon was added onto the end, with just a few steps in between.

The last time I saw this wagon it had just been delivered from the salvagers and was in it's raw untouched state, albeit remarkably well preserved. My friends Chris and Annie Stanford have just spent the last year turning this relic from the past into the most romantic and cosy holiday retreat.

And now it is my privilege to spend the next three nights in this home-from-home, and I hope you will read along as I share with you my experience!

Annie is a botanical artist but also loves to work with fabrics, as is evident in these lovely stitched pictures and all the carefully chosen soft furnishings.

Chris and Annie live in the tiny village of Cucklington, Somerset, just at the point where the three counties of Wiltshire, Dorset and Somerset meet. Their garden looks down over the Blackmore Vale; a more bucolic vision of England's glorious landscape is hard to imagine!

From the bedroom double doors open out onto a patio and a beautifully maintained terraced garden, entirely private and not overlooked.

Annie has such an eye for detail and makes each guest who comes to stay feel especially welcome with a basket full of local Somerset cider, bread, cheese, eggs, cream, jam and her own homemade scones..... there were four scones originally, but I'm afraid one of them has already been scoffed!

Another instalment shall follow tomorrow!

xxx

Fahri bey çıkmazı # 5 #

Ah bu Erkekler...

Babamlar kızmasın diye telefonu titreşime alıp televizyonu açtım babamlar çoktan yatmış...
Ciddi miydi , değil miydi diye düşünürken tekrar uyumuşum,Ne kadar uyudum bilmiyorum yine telefon yastığın atında zonn zonn diye titreyişine uyandım ,baştan deprem oluyor sanıp neredeyse kendimi kanepenin altına atacaktım, telefonum olduğunu anlamam çokta zamanımı almadı ,tek gözümün de yarısını açıp kimin aradığına ve saate baktım ...

Uyuyalı henüz yarım saat bile olmamış ve tolga beş defa aramış,üç mesaj atmış.
Telefonu açmamla isyana ,veryansına başladı,ne biçim insan mışım da o bana kalbini açmış ta bir daha yaparsam son olurmuş ta, ailesine gidin dese hemen gelir istermişler...
'' Sus be sus ne istiyorlar komşudan tuzmu istiyorlar ,tabağı boş vermesinler geri''dedim...

saçmalıyorsun diyor bana saçmalayacağım tabii günün stresi yol yorgunluğu birde onun ergen çocuk gibi tripleri ne bekliyor ki.
böylece çok yatmadan önce saniyelikte olsa aklımdan geçen soru cevap bulmuş oldu, tolga beni bırakmamış,hiç bırakacağı da yok... Seviyorum diyor çocuk,yapacak bir şey yok,
Aşka saygımız var yeşillensin bakalım nereye kadar!,

Ailemle güzel bir hafta sonu geçirdim halam ve kuzenim geldi,kuzenim erkek arkadaşından ve halamın ona yaptığı baskılardan bahsetti,bize gelirken onu tembihliyormuş sakın ekine anlatma annesine ,annesi de herkese anlatır seni rezil eder ,diye Kötü bir şey yapıyormuş gibi ne var bunda erkek arkadaşı varsa gece gezmelerine çıkarsa çokta umrumuzda...

İstanbul'a dönüşüm anne gözyaşları,baba nasihatleri eşliğindeydi
babam ikinci el bir telefon ve bir hat almış ''buna kontör attırırım ben ara çantanda taşı kızım çıkarma sözmü? ''
''ya ne gerek var baba uffss''
Kaşları çatıp dik dik bakınca olur anlamında başımı sallayıp, gıkımı çıkarmadan çantama attım telefonu..
Yorucu bir yolculuk sonrası...
Bahçenin kapısına geldiğimde biride bahçeden çıkıyordu,tuhaf bir kadın üstü başı leş gibi hava güzel olmasına rağmen kahverengi bir pardösü, saçlar bele kadar, belli ki en son bayramda taranmış, üstü başı pis,gözlerim hemen müyesser ablayı aradı , hayriye abla kapısının önündeki çiçekleri suluyordu ,gel kız gel korkma ,ne o yeni doğmuş kedi yavrusu gibi bakıyorsun, yeni kiracımız hayırlı olsun deyip bir kahkaha attı...

ne biçim kiracı bu be çöpçüde çöp olarak mı çalışıyor,deyince ben dahada derinden bir kahkaha attı evet kız yeni kiracımız karton topluyor...
hobaaa bir bu eksikti bu müyesser abla evi kiraya vereceğim diye çeşit çeşit insanları dolduruyor bahçeye,of ya tamam oda ekmek parası da nedir kimdir yolda görmüş ev arıyorum demiş oda almış getirmiş ölen annesinin eşyalarını vermiş ,yiyecek vermiş,inşallah iyi biridir...
Akşam üstü çarşıya gidip biten makyaj malzemelerimi almaya karar verdim ,ekmek almaya yirmi metre ilerideki bakkala gitmeye üşenip makarna pişiren ben aradığım markadaki göz kalemini bulamayınca ,otobüse binip avm ye gittim, tam buldum bu defada kasadaki gıcık kız bozukluk yok paranızı bozdurun yada kart rica edeyim demez mi!
Zaten kabarık saçları tülü tülü benden önce biri yolmuş belli, bende yolacağım,bir hışım kapıya çıkıp gözüme kestirdiğim kibar görünümlü bir beye bozukluğu olup olmadığını sordum,yüzüme bakıp ayıp ayıp genceciksin dilenmeye utanmıyor musun? demez mi! hay Allah'ım paramı bozar mısınız? diyecektim müsaade bile etmedi. bir bayana sordum oda yaptığı bütün alışverişleri hiç parasının kalmayışını akşama evde yemeğinin olmadığını eşinin birazdan işten geleceğini anlattı çokta umrumda...
karşı dükkanda ben yaşlarda bir erkek gülerek yaklaştı olup bitene şahit olduğu gülümsemesinden belli ediyor,ben yardımcı olayım dedi,paramı bozdu...
Ne kadar kibar gözlerim hemen parmaklarına gitti hmm yüzük yok bekar mı ki acaba? diye düşünürken
karşı taraftaki bijuteri bizim kartımı vereyim her zaman beklerim diye resmen asıldı,alıcı bir gözle baktım hiç tipim değil
bet bu yahu .

Neden bu erkeklerin kibarları bet ,yakışıklıları megaloman oluyor! nihayet istediğim kajal kalemimi alıp mutlu mesut eve geldim...
Tolganın ısrarlarına dayanamayıp gece pizza yemeye gittik eve geldiğimde çok geç değildi bende hemen bilgisayarımı açıp mehmet arayışına girdim, bu defada Konya'dan biriyle tanıştım, Bursalıymış o da ,resmi yok hikayemi anlatıp resim yollamasını istedim o benim demez mi! kalbim duracaktı neredeyse,oda heyacanla sen bana resimlerini yolla değişmiş misin? numaranı ver sesini duyayım,dedi ...
O yaşlardaki resimlerime bakayım dedim ,
ama biraz açık resimler olsun deyince niyetini anladım nasılda hemen inandım sapıkkkk!

Eksik Kalmış Bir ''Sütçü Hikayesi ''

Kulakları sağır edecek bir gök gürültüsü ile başlayıp bardaktan boşalırcasına yağan yağmurla devam etseydi gün kendimi bir filmin içinde hissedebilirdim.
Ama öyle olmadı o sabah da üst komşumun matkap sesiyle uyandım o sabah da bugün ne giysem diye düşündüm o sabah da otobüsü kaçırırsam diye bilindik acelemle çıktım evden.
Sokağın köşesine geldiğimde beyaz küçük bir arabanın arkasında dizdiği beş litrelik plastik su şişeleri ile kilosu iki liraya süt satan sütçüyü gördüm. Bu her sabah gördüğüm bir manzara değildi ama şaşırmadım nedense. Aklıma ilk gelen şey insanların nasıl olup da sütü sevebildikleri oldu. Ben sütü düşündüğümde hep yaptığım gibi yüzümü buruşturdum ve içimden aman kek falan yapıyorlardır dedim başka insanların da süt sevmediğine ikna olmalıydım çünkü, oldum da . Sonra küçükken kapıya gelen sütçüyü hatırladım uzun zayıf ve siyah saçlı bir adamdı.Apartmanın en üst katında otururduk ve sütçü elinde süt dolu güğüm ile dört katı çıkardı ve ben bunu pek tabi o sabaha kadar fark edememiştim . İçimde büyük bir saygı uyandı çocukken bize süt getiren sütçüye ekmeğini taştan çıkarıyor sayılırdı kim bilir ne kadar yoruluyordur.

* Neden yarım kaldı acaba, neden yazmaya başladım, neden vazgeçtim. Nasıl tamamlamam gerekirdi ? Tamamlanmaması gerekiyordu belki de. Evet evet bu hikaye yarım kalmak üzerine demek ki. Demek ki tamamlanmaması gereken bir hikayenin unutulmuş süsü verilen bir kaydı bu. O zaman süte ve sütçüye ve de hikayeye saygıyla deyip susmak gerekir. Yarım kalmayı seçmiş bir hikaye karşısında başka ne yapılabilir ki ?

İç Ses - 12

Yan apartmandaki komşu balkonunu yıkıyor.

Köpürte köpürte deterjanlarla hem de; bu önemli bir iş çünkü bütün kış boyunca açılmamış balkon kapısı açılacak, artık balkonlarda yenecek yemek sonrası karpuzları ve kahveler balkonlarda içilecek.

Komşunun balkonunu yıkayışını izlerken aklıma tam beş yıl önceki bir mayıs akşamı geldi. Annem ve babam balkonda oturuyordu kahvelerini içmişlerdi, kim bilir neler konuşuyorlardı muhtemelen bize bağlı planlar yapıyorlardı. Ben de odamda test çözüyordum üniversite sınavına hazırlanıyordum çünkü ; ara verdim sanırım ki annemlerin yanına geldim bir tabure aldım oturdum masanın yanına. Ne konuştuk ne kadar konuştuk daha sonra odama gidip ders çalışmaya devam ettim mi yoksa uyudum mu hiç hatırlamıyorum. Sadece karanlık gök yüzündeki bir kuşu hatırlıyorum martı olabilir emin değilim. Kafamı kaldırdım kuşa baktım ve ‘’ Allahım şu kuş gibi özgür olacağım günler gelecek mi ‘’’dedim. O anı , o duyguyu ,o kuşu ve gökyüzünün o siyahını hiç unutmuyorum. Alelade bir an gibiydi oysa meğerse değilmiş.

Üniversite sınavı bitti, hazırlık, birinci yıl, ikinci yıl derken işte son yıl geldi. Geçen beş yıl içinde kuş gibi özgür hissettiğim de oldu, kırk kilitli zindanlarda tutsak hissettiğim de . Bir sürü şey öğrendim, defalarca hayal kırıklığına, umutsuzluğa kapıldım. Korktum. Umutlandım. Yaşadım işte herkes gibi herkes kadar.

Komşum yıkadı balkonunu mis gibi oldu belki bu akşam yemeği balkonda yerler.

Belki bu yaz herkes yemeklerini balkonlarında şenlikle yer.

Belki bu yaz başka kuşlar geçer tepemden göğün rengarenk olduğu bir vakitte .

Belki bu yaz da …

Fahri bey çıkmazı # 4 #

Ters bir gün...

Haftanın son günü ve zorla uyandım, hastaneye gitmesi zor gelmese gidip rapor alacaktım...

İstemeyerek kalkınca, her şey ters gitti haliye...
çay için su ısıtacaktım sigortalar attı sigortayı kaldırdım ,mutfağa geldim yine attı hay aksi! vagzeçtim çaydan...
Yolda ayakkabımın topuğu kırıldı...

İş çıkışı şehir dışına, annemlere gideceğim için yanıma biraz eşya almıştım.neyseki yanımda spor ayakkabılarım vardı hemen yol kenarına geçip ,değiştirdim...

İşe vardım, giriş kartımı evde unutmuşum yuhh ya...
Pelin ve didar benim masamda kahvaltı ediyorlardı...

''Oo günaydın kızlar'' deyip daha onların günaydın demesine fırsat vermeden,'' umarım o kırırntıları toplarsınız giderken'',bir nevi kibarca kovdum oysaki her sabah poğaçalar benim masada yenirdi. Normalde arkadaşlık bağlarım sağlam ama sinirlerim laçka bu sabahh!

''Solundan mı uyandın sen bu sabah ekin ya!'' diye didarın terslemesiyle biraz kendimi toparladım,,,
Günaydın diyeni bile haşlıyorum. Başım ağrıyor çok gerginim ,belirli bir neden yok...
İş stresi,bayan olmanın özel durumları ve en çoookta anne özlemi...
O kadar çok özledim ki annemi ,babamı hatta nurşen halamı bile ki nurşen halamı pek sevmem çünkü kuzenimle aynı yaşta olmamızdan dolayı devamlı bizi kıyaslar ve tabii ki de kızını kayırır hep ...
Cins ya, dinime kusur bulan müslüman olsa barii ,hmm öylemiydi bu laf ya?
İleride bir gün çocuğum olursa ki uzak bir ihtimal ben böyle sık boğaz etmeyeceğim onu...

Neyseki otobüsten inip babamla buluşunca onunda içi rahatladı,onlarada kıyamıyorum tek bir evladın olsun, okutup, telli duvaklı gelin ederim diye hayaller kur...

O alsın başını şehir dışına gidip senden uzakta kendi doğrularını yaşasın...

''Kızım bu bavulda ne var ,ev sahibinimi koydun içine'' diye söyleniyordu bavulu arabaya götürürken eh baba hem taşıtmazsın hemde söylenirsin eyvahh ben müyesser ablalara buraya geleceğimi söylemeyi unuttum derken bir yandan telefonumu çıkarıp hemen müyesser ablayı aradım yoksa ortalığı ayağa kaldırır...
Eve vardığımızda sofra çoktan hazırlanmıştı,annem döktürmüş yine,yemeği özlem dolu sohbet eşliğinde yedikten sonra üzerime bir ağırlık çöktü kanepede uyuya kalmışım, telefonun sesine uyandım telefondaki kızgın ses Tolgaydı...
'' Ekin sen nasıl bir insansın ev sahibin kadar bile değer vermiyorsun bana bitti anladın mı hani bitsin bitsin diyordun ya tamam ekin sen kazandın bitti'' telefonu kapadı hemde tek kelimem alo olarak, hmm ilginç!

Şehir dışına çıkacağımı tolgaya söylemeyi unuttum, ev sahibin kapısına gidip sormuş ev sahibim baştan söylemek istememiş o kadar çok yalvarmışki söylemek zorunda kalmış...Ne gündü behh bak şimdi uykum kaçtı, ayrıldık derken ciddimiydi acaba?

Göz nuru ondan destek bizden:)

Buraya tık El emeğimin örgü dükkanı

Fahri bey çıkmazı # 3 #

Elmanın diğer yarısı

O kadar çok yarım elmalar varki,onları tamamlayanlar kendi parçalarımı sanki bazısı mecburiyetten bazısı öyle sandığı için bazılarıda artık sıkıldığı için yalnızlıktan bir yarım bulmuş kendine...

Nedir elmanın diğer yarısı yada varmıdır böyle bir şey tamamlayan, tamlayan ,aşka sevgiye bağlayan, gerçi ben benim aynımdan bir tane daha kaldıramam vuu hiç çekilmez...

Asi,aksi,dediği dedik, herkesin onu sevmesini isteyecek ee ben ne olacağım... ben benimle aynı kıyafeti alıp giyen arkadaşımı bile sevmemki...

Diğer yarı dedikleri nedir her an sevmek diye bir şey varmıdır?

Diğer yarı dedikleri nedir ki her dediğini onaylamasada boyun eğmekmi yada sırf sevdiği ve yanında olmasını istediği için üzülmekmi?

Tipik bir tolga vakası ikimiz bir elmanın yarıları olamayız hemde asla...

Geçen hafta sonu sinemaya gittiğimizde birer paket mısır aldık , kendi mısırımı bitirip onun mısırınıda elinden alıp yemiştim ve sesi çıkmamıştı, üstelik o mısırı çok seviyor...

Ben mutlu olayım yetermiş, yaa ne alaka vermemki mısırımı araya kadar beklesin arada alsın değilmi ama...

yarımdık ancak farklı iki elmaların yarıları...

Yoksa iki aynı ruhun ayrı bedenlerde can bulmasımı, bir göz işaretiyle ne anlatmak istediğini anlayabilmek,böyle insanlar varsada çok azdır bence...

Diğer yarımızda kendimiziz bence,

Hırslarımız,egolarımız isteklerimizin depolandığı bir alan ruhla birleşiyor...

Mehmeti bulmak adına facemde en az iki yüz mehmet olmuştur soyadını unutmam en büyük hatam oldu ,insan bu kadar unutamadığı birinin soyadını nasıl unutur nasıl bir keşmekeş bu off ne kadar beyinsizim!

G ile başladığını biliyorum ve ülkede milyonlarca soyadı g ile başlayan mehmet vardır en son konuştuğum mehmet ise tam bir faciaydı...

Öğretmenmiş ve bir çocuğu varmış baştan belki o olabilir dedim çünkü resmi o kadar çok benziyorki ancak konuştukça onun olmadığını anladım. hatta olmadığı için dualar ettim..

Irkçı ve dini tanıkıntıları olan bir insan karşısındakini küçümseyerek kendini yücelttiğini düşünen...

Kendini başka çocuklara adamışken kendi çocuğunu önemsemeyen ve yaşlı ailesini başından atmaya çalışan ,durmadan kendini deyişiyle onu taşıyabilecek bir kadın arayan biri, onu taşımak ne demekse millete gösteriş içinmi biriyle çıkılır yada evlenilir, millet çok güzel yada yakışıklı desin diyemi, peki sevginin tohumu nasıl atılır, nasıl yeşertilir?

Tolga beni duysa kesin aramızda büyük bir tartışma çıkacak... iş çıkışı her akşam tolgayla uzun yürüyüşler yapıyoruz ,hep ben konuşuyorum bu akşam düşündümde keşke sadece arkadaşım kalsaydı...

Fahri bey çıkmazı # 2#

Olmuyor...Yalnızlığı ben seviyorum da, site gibi kalabalık bahçeli bir evde yaşayıp, Sevgili komşuların her   sabah, her öğlen, her akşam,ben işten gelirken benden önce benim evime giriyorlar iken bu pekte mümkün değil.
Alıştım onlara desem de bazen kafamı dinlemek istiyorum.sonuçta yalnızlık ve özgürlük adına verdiğim savaşlar müyesser ve hayriye ablayı tanıyana kadarmış... Sadece ruhum yalnız...
Anne ve babamın ahı tuttu sanırım yalnız yaşama kararı aldığımda küplere binmişlerdi . Onları ikna edemeyeceğimi anlayınca , şehir dışında bir üniversiteyi kazanıp gitmek kolayıma gelmişti. O zamanlar iyi bir fikir gibi görünüyordu. Okul bitince bir tekstil firmasına tercüman olarak girince, artık Bu küçük kasabanın yerlisi olmuştum. Bir kere giderse gelemiyormuş insan .

Nefret tohumları ekilince içine ,sevemiyormuş eskisi gibi.
Tolga uzatmalı sevgilim, biri bana dese sırf can sıkıntısına biriyle çıkıyorum yadırgardım.. Arkadaş aklına uyup tekrar şans versemde parası pulu için katlanılmıyormuş.
Bunları   bana hissettirdiğini her konuşmamızda kalın puntolu kelimelerle söylesemde , tolga beni anlamak istemiyor. Her buluşmamızda evlenmemiz gerektiğini iyi bir baba olacağını ,iyi bir eş olacağını söylüyor... Ben ise ona bir şans verdiğim güne lanetler okuyorum. Benim aklımdaysa yıllar önce sadece dört ay   flört ettiğimiz mehmette ..
Liseden sonra oda ben gibi başka bir şehire gitti.
Birden bağlarımız koptu.
Yıllar geçtikçe ona aşkım depreşti belkide diğer yarım oydu . Aklıma koymuştum onu bulacaktım ne ailesinin nede onun bir adresi yok ancak günümüz teknolojisinde zor olmasa gerek. İşte blog açma kararını böyle vermiştim face, bloglar.instagram her yere üye olduğumda onu bulacağımı düşünmüştüm.onu bulacağım derken umarım kendimi kaybetmem.

33. Uluslararası İzmir Tiyatro Günleri'nde Masalcılar

Hayaller gerçekleşir ama nasıl gerçekleşeceğini ve neyin en iyisi olacağını biz genelde tahmin edemeyiz. Uluslararası İzmir Tiyatro Festivali kapsamında sahneye çıkmak, bu festivalde yer almak her zaman çok istediğim bir şeydi. Tiyatroyla ilgilenmeye başladığımdan beri bu festivali kaçırmam, bilet almak için gişe sırası da beklerim, internet başında sabahlarım da. Bilet bulamadığımda kapıda yalvardığım da olmuştur. Neyse ki çok yalvartmıyorlar boş yer varsa alıyorlar (Benden duymuş olmayın) Bunun bir tiyatro oyunuyla olabileceğini düşünmüştüm. Ama yanılmışım. Bu yıl masallarla festivale kabul edildiğimizi öğrendiğimde minik bir şok yaşadım ve bunun Judith Liberman'la gerçekleşeceğini bildiğimden bu şok dalgası sevinç olarak bir meksika dalgalanmasına dönüştü. Judith Liberman beni anlatıcılıkla tanıştıran kişi, benim öğretmenim. Onun atölyelerine katıldıktan sonra bu işi yapmaya kesin olarak karar verdim ve onunla masal anlatmak, aynı sahneyi paylaşmak benim için büyük mutluluk. Bunun yanı sıra Tahir Ayne'nin de ben masal anlatırken müzik yapması inanılmaz. Bu büyük buluşma kimin başının altından çıkmış olabilir? Ahmet. Ahmet Akdeniz. (Blogu okumaya bu yazıyla başlayanlar Ahmet'i tanımayabilir bu yüzden ilk yazıya tık tık)

Ahmet çok iyi bir organizatör (aslında o bir yazar) ama bir organizasyonunuz varsa Ahmet'e danışmalısınız. Kendisi bir mükemmelliyetçi olduğu için her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünür, planlar ve uygular. Kimsenin aklına gelmeyecek detayları o hatırlar. (Bu konuda çok şanslıyım) Her neyse, işte bu güzel buluşmanın organizasyonunu Ahmet gerçekleştirdi. Tabii ki Mavi Sanat olarak.
Gelelim o güne. Ah o güne. O gün yan, 31 Mart. Bir şey çağrıştırdı mı? Büyük elektrik kesintisi günü. Hani şu ülkenin genelinde elektriklerin olmadığı, insanların telefonlarının çekmediği, şarjların bittiği. İşte o gün. Sabah her şey güzel başlamıştı kahvaltıdan sonra minik bir gezi yapıp masalın anlatılacağı salona Urla AKM'ye gidecektik. Biz kahvaltımızı bitirdiğimizde ben de telefonumu şarja koymak için kalktım ama şarj aletim çalışmıyordu ben de bir milyonuncu şarj aletini bozduğum için kendimi tebrik ediyordum ki o sırada annem elektriklerin kesildiğini söyledi. O sırada mutlu oldum, şarj aleti bozulmadığı için. Sonrasında biraz takıldık, ama elektrik gelmedi. Sonra her yerde kesik olduğunu öğrendik. Panik yapmadık yani ne kadar sürebilirdi ki? Zaman geçti, biz uyuduk falan. Çok garip elektrik kesilince insanın uykusu geliyor. Ama zaman bitti, yani etkinlik saati yaklaştıkça daha bir gerildik. Neyse ki Urla'dan telefon geldi elektrik gelmiş diye bir sevinçle yola çıktık ama yolda bu haberin yalan olduğunu öğrendik. Salonda jenaratör yoktu, biz gerçi mumla aydınlatarak da yapabilirdik ama güvenlik nedeniyle izin verilmezdi. Ortam iyice gerildi, elektrik yok diye çay da yoktu, yemek de yoktu, mazot da yoktu. Ama sonra geldi. Ne büyük nimetmiş. Hemen hazırlıklara başladık. İptal olmadığını öğrenenler salona geldiler. Böyle bir olayın ardından yine de bizi yalnız bırakmadılar, izlemeye geldiler.
Etkinlik çok güzeldi. Ben Kurt Kadın'ı anlattım. Judith de İki kardeşin masalını ve zamanın doğuşunu. Tiyatro Festivali'nde masal anlattık. Masal, her yerde.
Hayaller, gerçekleşebilir. Ama biz nasıl gerçekleşeceğini, gerçekleşen hayalin bize ne katacağını bu hayalin ne zaman gerçekleşeceğini bilmeyiz. İşte bu sürpriz güzeldir. Endişelenmeyin, hayaliniz neyse gerçekleşecek.